M-e-e P-e-d

๑

ปาฐกอันโลกไม่รู้สา
เทิดคัมภีร์มารยาแต่ห้วงไหน
ชี้นำความหลุดพ้นสู่หนใด
แลฝั่งฟากแสนไกลนิรนาม



กองซากเขลาเถ้าถ่านแห่งชีวิต
ทับถมรอยลิขิตผู้ข่มข้าม
เร้นมืดบอดเพลิดเพลินเจริญงาม
ขุดเขียนธรรมนิยามดังผู้รู้



โดยปาฐกถาแห่งกระพี้
อวดชำระปฐพีเบื้องอดสู
พล่ามบอกเล่าสาธยายขายธรรมครู
พาตัวกู ของกูเล่นแสดง



โดยอลัชชีธรรมนำพา
เร้นกลืนกินศรัทธากอบแสวง
เสกหินปูนขายค้าราคาแพง
เอาวัตถุเปลี่ยนแปลงเป็นที่พึ่ง



ยกปราชญ์ย้ำคำบอกธรรมนอกรีต
เหล่าบัณเฑาะก์กรายกรีดปานเข้าถึง
สมณะแผ่วพร่ำในรำพึง
แลสรรพสิ่งด้านดึงลงเสื่อมทราม



จะจริงแท้แค่ไหนไม่อาจรู้
โลกทอดทิ้งข้าอยู่ในคำถาม
ค้นหัวใจไหววูบกับรูปนาม
สับปายะอยู่โดยความอ้างว้างใจ



๒
จึงข้ามิอาจกราบกำซาบแจ้ง
ธรรมอันแจงครรลองสนองใคร่
บางน้ำตารินมอบคำตอบนัย
แลสรรพสิ่งอันเป็นไป  ตถตา
………………
โดยคำ  ลานเทวา