รู้สึกเกรงใจพระเจ้า
บางวัน
ที่หงอยเหงา
วันที่สับสน
จนบอกไม่ถูก
ว่าฉันควรทำอะไร
กับชีวิตของตนเอง
ฉันมักก้าวเดิน
ไปตามท้องถนน
ปล่อยให้เท้านำทาง
ปล่อยให้ความคิดโบยบิน
ทักทายผีเสื้อ
และดอกไม้ข้างทาง
โบกมือลาทิวสนเบื้องหลัง
ย่ำเท้าต่อไปบนถนนแห่งชีวิต
บ่อยครั้ง
บนบาทวิถีแห่งชีวิต
ฉันพบสถานศักดิ์สิทธิ์
มากมาย
พบอาศรมสงัดจิต
ที่พำนักของนักบุญ
ผู้มีชีวิตในการอุทิศ
รับใช้พระเจ้า
พบน้ำพุ
กลางหุบเขา
แห่งความเหงา
เดียวดายไร้ผู้คน
ยินเสียงแผ่วเบา
ไหลสู่เบื้องล่าง
เป็นสายธารล่อเลี้ยง
สรรพชีวิต
พบกับมหาวิหาร
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไป
ข้างในดูเงียบสงบ
และขรึมขลัง
นั่งอยู่ได้ไม่นาน
รู้สึกเกรงใจพระเจ้า
จึงรีบถอยออกมาและเดินต่อไป
บางครา
พบโฉมยงอนงค์นาถ
คบหาพูดคุยกันไป
สรวลสันต์
เปี่ยมสุข
ปีติกับชีวิต
วันเวลาผ่านไป
ทุกสิ้นล้วน
ไม่เที่ยงแท้
เที่ยงแท้คือไม่แน่นอน
ฉันเลยต้องจากไป
เพราะฉันคือนักเดินทาง
ผู้พเนจรกับชีวิต
ที่เหลืออยู่น้อยนิด