M-e-e P-e-d

มันเป็นสัจธรรมของชีวิต เป็นสิ่งแท้แน่นอน

สวัสดีค่ะพี่น้ำพี้

ทักษะใช้ได้เลยครับ

ผมชอบอ่านกลอนของน้ำพี้ กลอนของเธอเป็นไปเองโดยไม่ต้องพยายามเป็น เป็นไปโดยธรรมชาติมาก  อย่าเพิ่งเหนื่อยนะ  เขียนไปเรื่อยๆ หลังๆมานี้หาบทกวีที่ฝีมือดีๆอ่านยากเหลือเกิน

จาวตาล-

เมื่อไหร่จะนึกขึ้นได้หนอ ว่าตัวเองเขียนกลอนได้ดีคนหนึ่ง

ลองวิเคราะห์วงการกวีหน่อยสิ  ปัจจุบันหางานดีๆอ่านยากมาก เป็นช่วงฟักตัวของกวีรุ่นใหม่อยู่ จึงขาดช่วงตอนรับไม้ต่ออย่างน่าเสียดาย ซึ่งถ้าน้ำพี้กับจาวขยันฝึกปรือ เขียนกวีแบบกวี เขียนแบบเป็นกวีโดยธรรมชาติ ทักษะที่มีอยู่สูงแล้วนั้น จะช่วยส่งให้กาววาวขึ้นมาได้เลยล่ะ

เขียนกวีแบบกวีก็คือ การเขียนบทกวีโดยกวีเขียนนะแหละ

เราต้องเชื่อมั่นว่าเราคือกวี ความเชื่อมั่นนี้จะทำให้เราพยายามเขียนให้เป็นบทกวีออกมาให้ได้ ซึ่งจะไม่ใช่แค่เขียนกลอนเป็น ทุกวรรคทุกคำที่เราจัดลงไปต้องมีความหมาย ต้องมีความสำคัญที่จะขาดไม่ได้ และจะต้องเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก การเรียบเรียงหน้าหลัง การย้ายตำแหน่งของคำในประโยค ความสมดุลของเนื้องานแต่ต้นจนจบ เราต้องละเอียดละออ เขียนแล้วต้องให้เห็นภาพ เห็นการเคลื่อนไหว

โดยใช้ทักษะของการเขียนกลอนเป็นพื้นฐาน มุมมองต่อเรื่องที่จะเขียน วิธีการเดินเรื่อง ล้วนสำคัญหมด และถ้ารู้สึกยังไม่ดี น่าเบื่อ ก็อย่าเพิ่งรีบปล่อยงานออกไป เพราะลงว่าเราเองยังรู้สึกเบื่อ คนอื่นจะเบื่อยิ่งกว่าเราเยอะ

ลองเขียนดอกไม้ในแจกันสิ เขียนยังไงไม่ให้ซ้ำกับที่คนอื่นเคยเขียนมา

ขอให้โชคดี