M-e-e P-e-d

เจิดจ้าพลันจางเจื่อน เพลาเคลื่อนสู่มืดมน เหว่ว้าอารมณ์ตน เหงาดื่มด่ำ ณ ค่ำคืน 


ไม่นาน...นกกาแจ้ว ดนตรีแผ่วเพลงเช้าชื่น ไฟส่องต้องผ้าผืน แทนแผ่นฟ้าทิวาวาร 


บทแรกบอกว่าเวลาได้เคลื่อนเข้าสู่กลางคืน และกำลังเหงา  บทต่อมาก็ล่วงเข้าสู่เช้า นกกาส่งเสียงเจื้อยแจ้ว เป็นบทเพลงแห่งเช้าอันสดชื่น

แต่ ไฟส่องต้องผ้าผืน แทนแผ่นฟ้าทิวาวาร นี้สิ...

ก็ในเมื่อถึงเช้าแล้ว ทำไมต้องส่องไฟอีก?  อีกทั้งผืนผ้านั้นก็มาแทนทิวาวารทำไม?

อีกทั้งบทต้นๆได้บอกว่าเข้าสู่งช่วงกลางคืนแล้ว แต่พอถึงบทนี้


เจิดจ้าพลันจางเจื่อน เพลาเคลื่อนสู่มืดมน เหว่ว้าอารมณ์ตน เหงาดื่มด่ำ ณ ค่ำคืน

ก็บอกอีกว่าเวลาได้เคลื่อนเข้าสู่ช่วงกลางคืนอีกครั้ง ซึ่ง "เพลาเคลื่อนสู่มืดมน" นี้ น่าจะเป็นการบอกไว้ในตอนต้นมากกว่า ด้วยการลำดับเวลาได้สมจริง

โดยรวมของงานชิ้นนี้ ต้องบอกว่าทำได้ไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะกลุ่มคำที่ค่อนข้างแห้งแล้งและเชย

เช่น
แสงไฟสาดฉายส่อง จ้านวลผ่องเฉกจันทร์งาม บ้างกระพริบวับวิบวาม เช่นความพรายเรียงรายดาว

แม้การใช้คำที่เมื่อแยกแล้วจะดูดี แต่เมื่อรวมกลุ่มกลับทำให้ได้ความที่ไม่ค่อยสวยนัก อีกทั้ง บ้างกระพริบวับวิบวาม เช่นความพรายเรียงรายดาว  นั้น เมื่อใช้คำว่า บ้าง ย่อมหมายความว่ามีไฟหลายดวงใช่ไหม? เพราะจะเช่นความพรายเรียงรายดาว หมายความว่าต้องมีไฟดวงอื่นๆที่กระพริบเพื่อให้ดูเหมือนดาว แต่งานไม่ได้นำเสนอเกริ่นมาก่อนในเบื้องต้น และการอธิบายด้วยคำว่า บ้าง,เช่น ในบริบทนี้ นี้คือการใช้คำที่ทำให้ภาพของเรื่องดูเชยไปทันที

งานชิ้นได้ * * (2ดาว)

เฆี่ยนกันหนักหน่อยนะ หวังว่าคงไม่โกรธ

อ่านบทนี้ แล้วพลันนึกถึง "คนเมือง"  (เป็นบทกวีอันแรกๆ ที่ผมอ่านแล้วชอบ)