M-e-e P-e-d

..


ตื่นเช้าอากาศแจ่มใส

ฟ้าสีสุดสวยมองแล้วสบายใจ

เปิดประตูหน้าต่างลมพัดมาพัดไป

แต่เอ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ได้กลิ่นอะไร มันกลิ่นอะไร

คุ้นๆ เหมือนกับว่ามันอยู่ใกล้ๆ

เดินออกพ้นประตูรั้วจึงได้รู้ทันใด

กับดักกองใหญ่ ของใคร ของใคร

ของเจ้าเดิมเดิม ฉันจำหน้าตามันได้

อยากเรียกอาแปะ อาแปะคะ แวะมาดูหน่อยไหม

นี่มันขี้ของตัวโปรด ลูกรักอาแปะไง

มันมาขี้หน้าบ้าน หน้าบ้านหนู ทุกวี่ทุกวันไป

มันอดไม่ได้ มันอดไม่ได้ ..

หนูไม่ใช่คนขี้บ่น หนูไม่ใช่คนขี้โวยวาย

แต่ว่าวันนี้ มันอดไม่ได้ มันอดไม่ได้

ลมพัดเย็นสบาย ท้องฟ้าแจ่มใส

แต่ว่าทำไม แต่ว่าทำไม

ขี้หมาอาแปะ มันถึงกองอยู่ตรงนี้ได้

เสียบรรยากาศ เพราะหมาไร้มารยาท

ขอป่าวประกาศว่าจากนี้ไป

หนูจะไม่ทน หนูจะบ่น จะโวยวาย

ขอให้อาแปะ อบรมมันให้ไวไว

กรุณาไปขี้ในที่ของอาแปะจะได้ไหม

นี่มันหน้าบ้านของชาวบ้านเขา..จะมาขี้ไม่ได้

รบกวนอาแปะ สอนมันให้เข้าใจ

หรือว่าถ้ามันอดกลั้นไม่ไหว

มีเหตุฉุกเฉินต้องปล่อยกองใหญ่ตรงนี้ทันใด

รบกวนอาแปะมาเก็บไปจะได้ไหม

นึกว่าสงสาร นึกว่าเห็นใจ

เพื่อนบ้านตาดำๆ ที่ขำไม่ค่อยไหว

เมื่อเห็นขี้หมา เมื่อเหม็นขี้หมา ของอาแปะทุกวันไป

นะคะอาแปะ ก็แค่เรื่องนี้แหละที่หนูจะบ่นไป

ส่งยิ้มล่วงหน้า เพราะคิดว่าอาแปะคงใส่ใจ

ขอบคุณมากค่ะ หนูมัชฌิมาขอยกมือไหว้

ขอบคุณอีกที อาแปะคนดีมีน้ำใจ

หวังว่าพรุ่งนี้ ท้องฟ้าคงแจ่มใส

ลมพัดลมโชย ไร้กลิ่นขี้หมาที่มันสุดแสนจะทนได้

ลั้ลลา ลั้ลลา ลาแล้วขี้หมากองใหญ่

ลมพัดลมเย็น ไม่เหม็นขี้หมาของใคร เอ้าเฮ…

เยอิเยอิเยอิเย้ เยอิเยอิเยอี๊เย !

( จบ แร๊ปขี้หมา  มัชฌิมาเขียนไว้ ใช้เวลาสิบนาที บ่นออกมายาวยืดใช้ได้ )
เฮ้ว… เอ้า เฮ้ว เฮ้ว

..