M-e-e P-e-d

“พิเศษ” คำเพียงคำเดียวก็สามารถเปลี่ยนทุกอย่างให้ไม่ธรรมดา แต่ละวันเราพบเห็นความพิเศษจนชินตา เหมือนว่าเราสามารถยิ้มทักทายหรือเข้าไปเดินกอดมันอย่างเพื่อนเก่า

“เจ้ๆ ข้าวผัดกระเพราพิเศษใส่ไข่จานนึง”

“น้องมีความสามารถพิเศษอะไรบ้างคะ”

ฯลฯ

อะไรคือความพิเศษ??

โดดเด่น-ไม่เหมือนใคร? หรือเพราะว่าเราให้ความสำคัญกับสิ่งนั้นมากกว่าอย่างอื่น
ให้ค่ากับสิ่งที่เราคิดว่ามัน “พิเศษ”

ใครๆ  ต่างพูดถึงความสามารถพิเศษ ทุกวันนี้แต่ละบ้านยังส่งลูกไปฝึกความสามารถด้านต่างๆ  ที่เอาไว้ใช้กรอกว่ามีความสามารถพิเศษอะไรบ้าง ไม่ว่าจะเป็น ดนตรี กีฬา ศิลปะ ฯลฯ 


การแข่งขันในสังคมนับวันยิ่งจะสูงขึ้นเรื่อยๆ เพราะทุกคนต้องการเป็นคนพิเศษ ที่มีความสามารถพิเศษ อยู่ในที่ที่พิเศษ  พิเศษ พื้นที่สำหรับคนธรรมดาจึงกว้างขึ้น พร้อมๆกับการหดตัวแคบลงของจิตใจ เมื่อใครต่อใครต่างคิดว่า... “ฉันพิเศษกว่าใคร”

สุดท้ายเราก็มีเพียงความสามารถพิเศษที่เหมือนกัน เธอทำได้ ฉันก็ทำได้   


ความพิเศษ น่าจะเกิดจาก

อะไรที่เราทำได้ดี—ใช่...เราทำได้ดี และทำมันออกมาเพราะความรัก ความชอบ ความตั้งใจ และความเป็นตัวของตัวเอง

พิเศษยังไง—พิเศษที่ไม่ต้องคอยเปรียบเทียบกับใครว่า เราดีกว่าเขาหรือยัง เราสู้เขาได้มั้ย

อาจจะบอกว่าทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่ที่ยิ้มได้กับทุกเรื่อง นั่นไง—เรายิ้มได้ดี รอยยิ้มพิเศษ ที่พร้อมจะแจกจ่ายให้กับคนรอบข้างได้อย่างไม่มีวันหมด

การรู้จักตัวเองเป็นความสามารถพิเศษที่เราเสียเงินซื้อไม่ได้ เป็นความสามารถพิเศษที่เหล่าคนพิเศษเหล่านั้นต้องการ ไม่ต้องขวนขวายหาความพิเศษมาหุ้มตัวให้เดินลำบาก แค่เป็นตัวเอง หาตัวเองให้เจอ ให้โอกาสตัวเองพิเศษต่อตัวเองบ้าง แล้วมือทั้งสองข้าง ก็จะหาทางเดินต่อไปได้

ถึงจะไม่มีปีก—ฉันก็รู้ว่าเราบินได้

เพราะเราเป็นคนธรรมดาที่พิเศษ