M-e-e P-e-d

ม่านสีทึมเทาในเงาสวนหลังบ้าน กลิ่นลมแม่น้ำโบราณระโหยระหวน ขับบทเพลงนัยเศร้าเอื้อนเอ่ยคร่ำครวญ ใต้เมฆหม่นเงาล้วนทาบทึมเทา

และ -


เหนือสะพานทางเหล็กทะมึนตะไคร่เกาะ หนึ่งหญิงสาวเดินเลาะ - แววตาเหงา ร่มสีมืดฝนสีน้ำองศาเงา สะท้อนน้ำตารินเศร้า - หรือเข้าใจ

(ฉัน - ผ่านดอกต้อยติ่งเคยบานหน้าบ้านสวย วันนี้ - สิ้นระทดระทวยด้วยกลีบใส เหลือง ชมพู ฟ้า ม่วง ร่วงโรยไป จางแล้วสิ้นใจ ไร้กลีบนวล)

จึง -

อีกหนึ่งฝั่งแม่น้ำโบราณ ชายหนุ่มขับขานเพลงไห้หวน มีน้ำตาเช่นกันที่เชิญชวน และน้ำตาหลั่งล้วน - ไม่เข้าใจ

ใต้โลกแห่งสะพานสีทึมเทา เงาจากสวนหลังบ้านหลังไหน ครอบสีหม่นทึมทึบระบุนัย - ว่าโลกซึ่งไม่เข้าใจ คือไม่มี

ใต้โลกแห่งสะพานสีเจ็บร้าว ด้วยเรื่องราวว่างเปล่าไร้แต้มสี เพราะไม่มีเรื่องใด จึงไม่มี เคว้ง - รู้สึกใดให้ไหลปรี่น้ำตานอง.