M-e-e P-e-d

อ่านบทกวีนี้แล้วทำให้นึกถึงบทกวีที่ชื่อ"ลมกาละ"ของคุณไพวรินทร์นะครับ


แค่คราวครู่ผู้มาอาศัยโลก
แค่แสนสุขแสนโศกอันแสนสั้น
แค่แรมรักแรมรบมาพบกัน
แค่ให้จริงให้ฝันให้สัญญา


ให้เรือนกายใจครองท่องชีวิต
ให้นิดหน่อยน้อยนิดคิดปรารถนา
ให้สำนึกลึกซึ้งถึงผ่านมา
ให้รู้ค่าคำนึงถึงผ่านไป


ใช่ครองโลกยึดหล้าค้ำฟ้าหลง
ใช่ดำรงอวสานกาลสมัย
จากต่างทิศต่างทางต่างหัวใจ
ต่างอาศัยเหย้าอยู่เยี่ยงผู้เยือน


ต่างจะพรากจากไปในที่สุด
สรรพสัตว์มวลมนุษย์สมมุติเหมือน
สมมุติหมายตายเกิดกำเนิดเตือน
แล้วลับเลือนล่องลาลมกาละ

ลมกาละ ของคุณไพวรินทร์นี่ถ้าผมจำไม่ผิด น่าจะเคยอ่ายในสยามรัฐ หรืออะไรสักอย่างนี่แหละใช่หรือไม่ครับ แต่จำได้ว่าเคยอ่านแล้วแน่นอน

ขอคุณสำหรับคำแนะนำครับลุงหมี่ ผมจะลองดูครับ เขียนเก็บไว้เยอะมาก