M-e-e P-e-d

ไม่เก็ทตั้งแต่บทแรกจนจบ  ลองหาดูว่าทำไม

อีกทั้งฝนดาบหอก แล้วใช้กับกิริยาว่าตอกตำ  ลองนึกดูสิว่าดาบหรือหอกนั้น เขาใช้ตอกหรือตำไหม?


ถ้าฆ้อน ใช้ตอก ถ้าสาก ใช้ตำ  ถ้าดาบ ใช้ฟัน,แทง  ถ้าหอก ใช้แทง,ซัดพุ่ง


อย่าเขียนในสิ่งที่ยังไม่ถนัด ก่อนเขียนต้องเห็นภาพนั้นให้ชัดในหัวเราเสียก่อน

แล้วบทแรกเลยนั่นหมายถึงอะไร?


แก้วน้ำ?  ทำไมบทต่อๆไปจึงไม่มี หรือจะเป็นน่านน้ำ? ถ้าเป็นน่านน้ำ แล้วทำไมอรุณจึงหมุนคว้างลงไป?  หมุนคว้างในเช้าที่ฝนตกหนัก?  ภาพของอรุณคือภาพของดวงอาทิตย์แรกวัน ฝนตกแล้วยังเห็นดวงอาทิตย์?  และ "  ยับแยกแหลกย่อยในถ้อยคำ" เกี่ยวอะไรกับฝนตก น่านน้ำ หรืออรุณ? หากต้องการสื่อให้เห็นว่า "เรา" ในเรื่องจนถ้อยคำใดๆทั้งมวล หรือถ้อยคำที่อยากจะพูดนั้นมีความปวดร้าวแสนสาหัส ก็ต้องใส่ "เรา" เข้าไปนำหน้า เป็น " เรายับแยกแหลกย่อยในถ้อยคำ" เพื่อเกริ่นให้เห็นว่ากำลังพูดถึง "เรา" อยู่

ภาษาก็ยังใช้ไม่ได้ ไม่ดีเลย ผิดกับชิ้นก่อนหน้าที่ทำได้ดีกว่านี้

แล้ว "เรา" ทำไมต้องรันทดโศกเศร้าขนาดนั้นด้วย กับการที่เขาหาปลา(ในเช้าที่ฝนตกหนักนี่อะนะ) เพียงแค่สงสัยว่าเขาหาปลาเพื่ออะไรเพื่อใคร คงไม่ต้องถึงกับเศร้าหม่นถึงกับร้องไห้แทนเขา

" และแล้วเขาก็ข้ามฟากเดินจากไป โปรยแหหว่านน่านน้ำใหม่อันไหลเชี่ยว เม็ดฝนยังหล่นสายสยายเกลียว เราโดดเดี่ยวเพียงใดใครล่วงรู้?"

เขา-คนหาปลาข้ามฟากไปแล้ว แต่ทำไมจึงหว่านแหอีก และแหนั้นใช้กับคำว่าโปรยไม่ได้ จริงๆใช้กับคำว่าหว่านก็ดูอิหลักอิเ้หลื่ออยู่ เพราะต้องใช้เหวี่ยงเท่านั้น เมื่อมีคำว่าน่านน้ำใหม่อันไหลเชี่ยว หมายถึงไปหาปลาที่ใหม่ สายน้ำใหม่ คลองใหม่? ถ้าใช่ "เรา"จะยังมองเห็นอีกหรือ? และคลองที่น้ำเชี่ยวนั้นไม่มีใครเหวี่ยงแหหาปลา ปลาจะไม่อยู่ในน้ำที่เชี่ยวกราก

"เม็ดฝนยังหล่นสายสยายเกลียว"

ขัดแย้งโดยสิ้นเชิงกับบทก่อนหน้า ที่บอกว่าฝนได้หยุดตกแล้ว อีกทั้งสยายเกลียวนั้น มันนึกภาพไม่ออกว่าเป็นยังไง ฝนที่ตกไม่เคยเป็นเกลียว


ถ้าภาพในหัวไม่ชัด อย่าเพิ่งรีบเขียน และเมื่อเขียนแล้วต้องให้ดูสมจริง ต่อให้เขียนเรื่องเหนือจริง แนวเหนือจริงก็เถอะ การสมจริงเป็นเรื่องสำคัญ