M-e-e P-e-d

หน้าต่างพระจันทร์

ในความหวานนั้นพระจันทร์อ่อนไหว
ทอแสงนวลใยโลมไล้บางเบา
หน้าต่างเงียบงันเชื่อมฝันนานเนา
ให้สองใจเฝ้าผ่านเข้าเคียงครอง

เรื่อยสายลมอุ่นกรุ่นราตรีหอม
อวลดอกพยอมอ้อมล้อมผกากรอง
ดอกแก้วบานชื่นกล่อมคืนดั่งทอง
การะเวกเรียกน้องพี่ร้องคร่ำครวญ

ยินเสียงกระซิบผ่านพริบพราวดาว
ว่าคืนเหน็บหนาวรานร้าวรัญจวน
โอ้ว่าห่างเจ้าใครเล่ากล่อมนวล
ร่ำเรไรครวญยิ่งชวนคะนึง

นานนักนะนานกว่าหวานผ่านมา
นานจนเหน็บล้าเหว่ว้ารำพึง
คอยคำหวานแว่วนานแล้วตราตรึง
วจีเคยซึ้งรัดรึงร้อยใจ

หรีดหริ่งเรียกร่ำราวคำเรียกเจ้า
ระงมรวนเร้ากล่อมเหย้าแดนไพร
ยิ่งฟังสะทกหัวอกหวิวไหว
ป่านนี้คนไกลเป็นไฉนนะนาง

หน้าต่างพระจันทร์เฉิดฉันผ่องเพ็ญ
งามดวงลอยเด่นสวยเร้นสะอางค์
ลองแง้มเยี่ยมพักตร์นงลักษณ์นวลปราง
กลับไม่เห็นนาง..อ้างว้างหนอใจฯ

“นานนักนะนาน กว่าผ่านกลับมา”
กว่ากลิ่นผกา กำจายกลิ่นหอม
กว่าทุ่งน้ำค้าง จะพร่างพรายพร้อม
กว่าตะวันย้อมแสงโอบกอดใจ


เหมือนห่างไปนาน บทเพลงแห่งทุ่ง
ดั่งคืนสู่รุ่งอุษาไสว
ตราตรึงละออง สีทองหมอกไอ
รายร่มกวัดไกว ใจข้าระบำ


ไปตามเสียงเพรียก เสียงหวานผ่านมา
แช่มช้อยแช่มช้า ดำเนินสู่ค่ำ
ดำเนินสู่เพลง แม่น้ำลำนำ
ร่ำอยู่ประจำ ร่วมอยู่บรรเลง


กว่าได้กลับมาเดินอยู่ที่นี่
นกคีตดนตรี มิได้รีบเร่ง
เหนือเหล่ายอดไม้ ประสานครื้นเครง
นิ่งพิศนิ่งเพ่ง ท่วงนกทำนอง


ทำนองเหล่านั้น ประชันแดดจ้า
ประชันลีลา สายน้ำหลากล่อง
ลมปลิดใบไผ่ ปลิวไหวรังรอง
ลมค่อยตระกองกอดก่อนจากลา


ทางเดินแห่งเรา วกอยู่ในกาล
"นานนักนะนาน กว่าผ่านกลับมา"

ชอบจัง  อ่านแล้วคิดถึงวันคืนก่อนเก่า