M-e-e P-e-d

หยาดอรุณ

๏ เรียงหยาดหยดนิ่งอิงแก้มหญ้า
เรียวใบไหวร่าระย้าหยัด
ลานหมอกหยอกยลก็หล่นลัด
แผ่วพัดวูบลมพรมก้านใบ

หญ้าไกวไหวหญ้าอยู่ช้าชื่น
ลัดคืนล่วงลับในหลับใหล
โรยลมพลิ้วพามาไรไร
ร้อนในใจผ่าวหนาวเดือนแรม

ผ่านคืนตื่นฝันจนหวั่นหวาด
รายริ้วรอยชาดมาบาดแต้ม
ในฝันขวัญดับอยู่วับแวม
กรายแกมแซมซ้อนละครร้าย

เห็นซากหลากแยกแหลกยับ
เนืองนับนองเลือดเดือดร่าย
เคืองขัดหยัดแย้งตะแบงระบาย
จวนคล้ายมิคสัญญีกลียุค

ความจริงถูกทิ้งอยู่ข้างทาง
เมืองร้างแร้งกินสิ้นสุข
กาลีกลคนพาลรานรุก
คนดีซุกกายซ่อนค่อนคน

นักคิดเล่นคมคารมกะล่อน
นักละครขย้อนผยองพองขน
นักเขียนเวียนถักอักขระกล
นักกวีวนก่นกุมแต่ฟูมฟาย

ผ่านฝันพลันตาผวาตื่น
ชั่วคืนลัดหลับภาพวับหาย
ที่เห็นเป็นจริงอิงนิยาย
หรือฝันร้ายเพียงพ้นฉงนใจ

เรื่อยน้ำค้างร่ายเรียงเคียงแก้มหญ้า
เพลงอุษาพร่าพรางคว้างไหว
แผ่วลมพรมลูบจูบก้านไกว
เอียงกระหวัดกวัดไปในรุ่งราง

รู้เวลาเยี่ยงนี้มีเพียงน้อย
รู้น้ำค้างหยาดย้อยคอยลมสาง
รู้เปลวแดดแผดจ้าก็ซาจาง
ยังคอยคว้างรางหมาดหยาดอรุณฯ

สวัสดีค่าพี่หมี่
คนสวยๆเค้าเขียนแต่กลอนหวานๆค่า อิอิอิ
(ล้อเล่นๆ)
วันไหนเขียนไม่หวานแล้วอย่าตกใจนา

สวัสดีค่าท่านปู่ธุลี
ท่านปู่ขยันจังเลย มาทีละยาวเลย  หนูไปเขียนตอบมาเรียบร้อยแล้ว นะคะ

มัธยมวันสวัสดิ์ขะรับน้าหมี่ท่านกวิส

ฟังข้อวินิจฉัยน้าหมี่ทำผู้น้อยตัวลอยแทบโหม่งทีจี 1236 หาดใหญ่-สุวรรณภูมิ (บินผ่านหัวทู้กวัน) กราบประทานโทษน้าหมี่ที่่ต้องเรียนว่าวินิจฉัยคลาดไปประมาณสองวาสามศอกกับอีกสิบกระเบียด

ผู้น้อยหาเคยโผล่ใบหน้าอัปลักษณ์นิพนธ์บนสิ่งพิมพ์ใด หรือกระทั่งเว็บบอร์ดนักกลอนนักกวี จะมีก็ต้อยตามต่อกลอนท่านกวิสนี่แลขะรับ  ต้อยต่อตั้งแต่น้องงามยังแบเบาะจนตอนนี้เป็นสาวน้อยแล้ว

ต่อข้อเปรยจะต้องรองานอีกนานไหมเนี่ย? คงต้องปรายว่าเห็นทีจะไม่มีงานอ่าขะรับ ก็อย่างน้าหมี่กรุณาแจงให้แจ้ง ผู้น้อยไม่ได้เขียนเป็นเรื่องเป็นราว โดยมากเอาแต่ต่อกลอนคนนู้นคนนี้ (ประมาณคิดเองไม่ค่อยเป็นน่ะขะรับ) ชอบต่อกลอนท่านกวิสเพราะท่านกวิสไม่เคยทอดทิ้ง กลับมาเติมแต่งเหมือนได้นั่งคุยแลกเปลี่ยนกัน แต่หากจะว่ากันเรื่องมือ เห็นทีมิใช่มือใหม่ดังน้าหมี่กล่าว ผู้น้อยหัดเขียนกลอนมาตั้งกะคุณครูสมศรีบังคับให้ท่อง 'บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว' แล้ว เสียแต่เคยเขียนมาอย่างไรก็ยังเขียนไปอย่างนั้น ไม่เคยดีขึ้นหรือแย่ลงแม้น้อย จึงยังเป็นน้ำนิ่งในบึงที่ได้แต่รอวันเน่าเสีย

กระนั้น ได้รับคำชมจากปวีซีไรต์นับเป็นบุญปลูก ผู้น้อยจะเก็บเอาไปยิ้มแฉ่งแต่เช้าจดเย็นทุกวี่วัน

ยังวนเวียนต่อกลอนบำเรอใจในเว็บหมี่นี่แลขะรับ

คารวะ

งั้นก็เขียนยามค่ำสิ