M-e-e P-e-d

เงามาร

เบื้องฟ้าครึ้มทึมเทา เถ้าถ่านฟุ้ง พวยพุ่งกระจายเกลื่อนเปื้อนทางเท้า ตัวตึกแตกรายระบายเงา เป็นเค้าเป้นลางผู้วางเพลิง โอ้กรุงเทพกรุงไทยในวันนี้ มิคสัญญีย่ำย่างอย่างยุ่งเหยิง รังควาญฉีกกฎหมายกระจายกระเจิง ยังยากเบิ่งเจ้าของเงาคนเผาเมือง...

เสียดายบทจบของวาลุกามากครับ  เพราะมันทำให้งานที่ดีเยี่ยมอยู่แลเ้วอ่อนด้อยลงทันที

การจบแบบวาลุกาในชิ้นนี้ งานจึงเป็นเพียงการบอกกล่าวเล่าเรื่องเท่านั้นเอง  หากใส่ทัศนะลงไปโดยผ่านสัญญลักษณ์(ซึ่งได้ซ่อนตัวอยู่มากมายในบทก่อนหน้า) งานชิ้นนี้จะเป็นงานชั้นเยี่ยมของวาลุกาเลยล่ะ


ในขณะที่ เงามาร ของ มศว. สงขลา นั้น สั้นๆกระฃับและได่้ความหมายอย่างยิ่ง เพียงบทเดียวก็โดดเด่นในการนำเสนอ


ของน้าธุลีดินนี่  แกยังสนุกกับการแก้กลอนของคนอื่นอยู่(ฮา)  งานแกยังเด่นและคมเสมอ โดยเฉพาะบทจบ  แม้ว่าชิ้นนี้ของแกบทต้นๆจะดูเยิ่นเย้อยืดเยื้อรกรุงรังก็ตาม ยังเฝ้ารอน้าดินแกเขียน "เป็นชิ้นเป็นอัน" อยู่นะครับ

ใช่ๆ (พยักหน้าหงึกๆกับท่านปู่ธุลี) ชอบบทชิงช้าสวรรค์เหมือนกันเลยค่า คุณคนนี้เค้าเขียนเก่งจังเลย นะท่านปู่ เก๋ก็ชอบภาษาของเจ้าของบล็อก แอบชอบแอบชื่นชม

ก็ึคิดท่อนจบก่อน แล้วจึงค่อยเขียนบทแรกสิเก๋

ง่า..น้าหมี่มาตอบแระ

สำหรับกับข้าพเจ้าอาจเนื่องเพราะหญิงสาวคนนั้นสอนบทเรียนตอนจบให้แบบฝังลึกลงในเนื้อใจ เธอจบได้สะท้อนใจนัก  จากนั้นจบตะละครั้งไม่เคยคาดคิดไว้ก่อนเลย  ล้วนแล้วแต่ถ้อยคำจะนำพาน่ะขะรับ

คิดถึงติดคำ 'บล็อก' แล้วก็ขำตัวเอง ตอนปะน้าหมี่  ข้าพเจ้าบอกไปว่า "เป็นแฟนบล็อกหมี่คนนึง"  กำลังลวกหมี่อยู่ดี ๆ คล้ายมีนายหน้าปลาจวดโผล่เข้ามาถาม "ดูดส้วมมั้ยครับ?" น้าหมี่ทำหน้างงอยู่สองวิฯ จึงค่อยแย้มยิ้ม 'หนอยมันมาลดเกรดเว็บหมี่เป็นบล็อกโดยพละการ' (อาจคิดหยั่งงี้)

เ่อ่อ..จบอย่างไรดีล่ะ

ไม่ได้คิดไว้เสียด้วย
เอาเป็น..หมี่เป็ดทุกอย่างชามละกัลล์

^^ติดตามพี่หนอนดินเข้ามาอ่านบทกวีนะ!!

แฮ่..ผู้น้อยเองล่ะขะรับน้าหมี่ 'จารย์ฝนเป็นการ์ตูนนิสต์มือฉมัง นับถือกันแต่ครั้งผู้น้อยยังป้วนเปี้ยนที่บอร์ดวินทร์

ดีใจที่ได้เสพบทกวีบทนี้อีกครั้ง โอ้    นักกวี  ท่านว่าน่าเศร้าไหมประวัติศาสตร์อันขมขืน  ที่หวนรำลึกทีไรก็อดใจหายไม่ได้ หากแต่บัดนี้ได้แปลงโฉม  งดงามให้ผู้คนไปเยือนมิรู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง
นักกวีเอ๋ย  คุณว่าเขาเห็นอะไรกันในอิฐก้อนเหล่านั้น ความงาม    คุณค่า  ความเสียสละ  ประวัติศาสตร์ หรือ    ไม่มีอะไรเลย จะมีสักกี่คนที่ได้ยินเรื่องราวที่ถูกดูดซับในก้อนอิฐ  ในผืนแผ่นดินดังที่คุณได้ยิน