M-e-e P-e-d

ฉัน - หญิงสาวผู้ไม่มีกลิ่นหอมประจำกาย ทุรนทุราย เช้าค่ำ ปรารถนากลิ่นหอมรสประจำ เพื่อโชยกลิ่นลำนำ เพื่อจำได้ !

เธอว่า - กลิ่นบางจางหอมให้หวั่นไหว กลิ่นเย้ารู้สึกกระตุกใจจึงไหวหวั่น กลิ่นนวลหอมไกลระหว่างวัน กลิ่นหวานคืนนั้น , มิใช่เธอ

กลิ่นใด กลิ่นใด คำตอบ กลิ่นให้เธอชอบ เช่นไหน , โปรดเสนอ กลิ่นรักคุ้นเคย ปรนเปรอ หรือกลิ่นเกลื่อนเกล่อ ธรรมดา

นั้น - ตามหากลิ่นประจำกายจนชุ่มโชก ดินแดนสวรรค์ โลก ไม่เห็นหา จึงแผ่กายทอดร่าง และหลับตา ฝากดาวทาบกระไอไล้ทา จวบเช้า

เมื่อรุ่งรางแห่งฟ้ามาถึง เธอ หญิงสาวผู้ไม่มีกลิ่นหอมดูดดึง พลันทึ่ง ตะลึง และงงงัน !

ด้วย - ดอกไม้เดินผ่านบานกลีบรับ กลิ่นประหลาด โชยประดับนางสวรรค์ เป็นหอมซึ่งไม่เคยคุ้นแม้สักวัน แต่หอมนั้นเป็นหอมซ่านกำซาบลึก

หญิงสาวและกลิ่นหอมประหลาด ประหนึ่งอารมณ์ซีเปียถูกวาดในคืนดึก คล้ายเคลิบเคลิ้มหลับใหลในสำนึก และพลันรู้สึก , ร่วงหล่น

อีกเช้า -
นกผัวเมียจิ๊บจิ๊บ ในหวาน ดอกไม้บาน สดบ้าง บางกลีบสีหม่น หญิงสาวตื่นและยิ้ม เดินทางปะปน สู่ม่านเมืองเทาหม่น และกลิ่นประหลาดแห่งเธอ .

ปล* พี่หมี่ พี่ด๊ะ และอีกหลายๆพี่ ปรางไม่เหนอยากจะเปนปีสี่เลย เหนื่อยแล้วววววววว อะไรๆก็เลยประหลาดไปหม๊ดดด