M-e-e P-e-d

อันนี้ดีครับ อ่านแล้วไม่รู้สึกว่า "พยายาม" หรือ "ตั้งใจ" มากเกินไป

แต่ก็ยังมีคำเหลือมาอีกจนได้สิน่า

ท่ามกลางเสียงระงมในศาลา จบฉากมายาที่เคยรังสรรค์ น้ำตาแห่งความเศร้าเคล้าในควัน และวันนั้น ฉันเห็นรอยน้ำตา ที่ฟ้าไกล

วรรคสุดท้ายละครับ มันรกเหลือเกิน พอมันรกมันก็ดูเกะกะ คุณทรายสามารถตัดออกได้หลายคำนะครับ เช่น-

น้ำตาแห่งความเศร้าเคล้าในควัน วันนั้น-เห็นน้ำตาที่ฟ้าไกล

หรือ

น้ำตาแห่งความเศร้าเคล้าในควัน ฉัน- เห็นน้ำตาที่ฟ้าไกล

ทำนองนี้ครับ

อาจใช้ตัว "-" มาคั่นเพื่อขับเน้นให้คนอ่านกระแทกเสียงตรงคำนั้น แล้วสัมผัสมันก็จะออกมาตามการกระแทกเอง

อย่าลืม กลอนเป็นเรื่องของเสียงและจังหวะ  ฉันทลักษณ์แม้เป็นของเล่นก็จริง แต่ก็ต้องระลึกไว้เสมอว่ามันลงตัวแล้วในเรื่องของเสียงและจังหวะ  ดังนั้นคำสุดท้ายของวรรค 2  จะต้องไม่ขึ้นเสียงตรีหรือสามัญ "  ทิ้งไว้เพียงซากความหลังเมื่อครั้งเก่า  ทั้งสุขโศก ทุกข์เศร้า แลซาบซึ้ง" นั่นคือจะต้องไม่ซึ้งนะครับ จริงๆมันใช้ได้อยู่ แต่เราติดเสียงของคำตรงนี้ว่าจะไม่ตรีหรือสามัญเท่านั้นครับ

เช่นที่ คำสุดท้ายของวรรคสุดท้าย(ในบทสุดท้าย) จะต้องลงด้วยเสียงสามัญหรือตรีเท่านั้น จะมา "หนาว" ไม่ได้ครับ มันเหมือนบทยังไม่จบ

ก็ไม่ได้เคร่งฉันทลักษณ์จนกระดิกตัวไม่ได้หรอกครับ แค่จะบอกว่าหากคุณทรายมีเบสิกที่แน่นพอแล้ว คุณก็จะสามารถเล่นกับคำได้ทั้งหมดทั้งสิ้นไม่จำกัด แล้วจะสนุกกับมันครับ

ขอเวลาอึดใจ เดี๋ยค่ำนี้กลับมาต่อกลอน

ธุลีดิน

๏ เพราะพล่านดาลเดือดอยู่ใน  อาศรมคุไฟ
แผดเผาเร่าร้อนทุรน

๏ พลุ่งเปลวเพลิงพาลดาลดล  กายและกมล
กระเสือกกระสนค้นไป

๏ เสาะหาสวรรค์อันใด  ดิ้นรนดลไกล
ยิ่งไขว่ยิ่งคว้างรางเลือน

๏ ดุจมองดุจมาดหมายเดือน  เด่นลอยเบื้องเบือน
หวังเยือนเยี่ยมโฉมโพยมพราย

๏ เหยียดนิ้วชี้โคนยลปลาย สำคัญมั่นหมาย
คล้ายเล็งเพ็งจวงดวงจันทร์

๏ อันลอยเด่นฟ้าลาวัลย์  งามเพลิดพราวพรรรณ
สานฝันสู่สรวงลวงใจ

๏ ยิ่งเนิบยิ่งเนิ่นนานไป  หลงงามร่ำไร
หลงใหลเรียวนิ้วกิ่วกาม

๏ หลงลืมหลงเลือนจันทร์งาม  หลงกิเลสทราม
เริงร่านเพลิงร้อนลามแรง

๏ กว่าลุโลกธรรมแสดง  พิศุทธิ์แสวง
ไสวสว่างกระจ่างตา

๏ จิต-กายก็คล้ายมรณา  คืนสู่ที่มา
คืนเถ้าแก่หล้า..ธุลีดินฯ

OOO
แฮ่! ใช้สิทธิพาดพิงเถ้าธุลี

ขอ'นุญาตขะรับน้าหมี่ ลงคำ 'หนาว' ทำให้ไม่จบบทนั้นใช่แล้ว แต่พี่ทรายก็หาได้จบบท หากใช้เพราะคิดทอดไปจบอีกบรรทัดล่ะขะรับ?

อา..กาพย์ฉบังเองรึ!
ตอนเขียนผู้น้อยยังฉงนอยู่เลยขะรับว่าฉันทลักษณ์นี่นี้..ท่านเรียก..ว่าไร
แล้วเร่งกลับมานะขะรับพี่ทราย

๏ อยู่หน้าฟอนไฟ ...ร้อนรุ่มลามไล้
ในใจญาติกา....

๏ คร่ำครวญหวนหา...ทุกกาลเวลา
มิผันแปรไป

๏ ปิ้มว่าหัวใจ....ทุรนหม่นไหม้
น้ำใสไหลออ

๏ น้ำตาที่คลอ.....เอ่อล้นละออ
พอดับไฟหรือ?

๏ ระงมอึงอื้อ.....ยินเสียงครางฮือ
หัวใจร้าวรวด

๏ พระสงฆ์ขึ้นสวด...ในท้องขมวด
ปวดสิ้นท้องไส้

๏ ร้อนรุ่มในอก...ดังเช่นนรก
หมกหมุ่นในใจ
๏ คุกรุ่นหฤทัย....ฤาว่าเพลิงไฟ
เลียไล้แผดเจ้า

๏ จำวิโยคเศร้า...ทำใจเถอะเจ้า
มุ่งเข้าในธรรม

๏ เป็นไปตามกรรม...ส่งผลชี้นำ
ที่เคยทำมา

๏ อนิจจัง อนิจจา...ใดเที่ยงเล่าหนา
หาไม่เคยมี

๏ เพ่งพิศอัคคี....เหลือเพียงเถ้าธุลี
ไฉนมีตัวตน ....???

..............................................

เอาฉบังแปลงมาแปะตอบน้าดินขะรับ

ขอบคุณนะครับน้องเก๋ที่แสนดี ...
อุตส่าห์พาสาวยิ้มสวยมานั่งทำตาปริบๆ ให้กำลังใจลุงๆ คิคิ

ละอ่อนต่อนแต่นยะอะหยังอยู่เน้อเจ้า???