M-e-e P-e-d

การรอคอยของเด็กๆ

พ่อขาพ่อนั่นใครจุดไฟเผา

ให้ทุกย่านบ้านเราคลุ้มเงาหม่น

ให้ทางเท้าเปื้อนสีเทาเถ้าถ่านปน

ให้เลือดท้นทางเท้ารวดร้าวใจ

แม่ขาแม่นั่นทหารบ้านเมืองนี้

มีหน้าที่สำคัญ  อย่างนั้นไหม

คือหน้าที่กำราบปราบคนไทย

คือหน้าที่เหนี่ยวไกยิงใส่กัน

หนูเคยเห็นภาพเหล่านี้  ในเกมกด

ที่ฆ่ากันสดสด มุ่งห่ำหั่น

สไนเปอร์ อาก้า ระเบิดควัน

มีครบครัน เป็นสงครามคล้ายความจริง

หรือบ้านเมืองเราจะเป็นเช่นเกม นั่น

ที่ฆ่ากันเลือดสาดอนาจยิ่ง

ตามซอกตึกคนหลายกลุ่มซ่อนซุ่มยิง

ทุกฉาก,สิ่ง เหมือนเกมกด ทุกบทตอน

พ่อขาพ่อ แล้วใครนั่ง บังคับเกม

อย่างอิ่มเอมเปรมใจ ไม่ถ่ายถอน

จนความสุขสกปรกตกตะกอน

จนบ้านเมืองแตกกร่อนเป็นฟอนไฟ

แม่ขาแม่ทำไมแม่ น้ำตาร่วง

หรือแม่ห่วง ประชา น้ำตาไหล

ห่วงประเทศห่วงชีวิต “อธิปไตย”

ห่วงคนไทย ไร้แผ่นดิน สิ้นแผ่นฟ้า

พ่อขาพ่อแล้วพรุ่งนี้ หนูมีเรียน

หนูต้องอ่านต้องเขียนเพียรศึกษา

แต่เชื้อไฟยังเติมไฟไม่สร่างซา

ยืดเวลาสงครามความขัดแย้ง

พวกเราผิดอันใด หรือคะพ่อ

จึงพวกเขามากวนก่อทุกซอกแหล่ง

เขาคุกคามสิทธิ์ของเรา เขาแทรกแซง

ความรุนแรงคุกคามความร่มเย็น

แม่ขาแม่นั่นไฟดับไปแล้ว

แต่เสียงแว่วระงมทุกข์ยิ่งขุกเข็ญ

ต่างพ่อค้าประชาชน คนลำเค็ญ

เครียดจนเอ็นปูดโปน  ตาโชนไฟ

พ่อขาพ่อแล้วใครจุดไฟเผา

ให้บ้านเมืองของเรา หม่นหมองไหม้

หนูจะรอคนผิด ก่อพิษภัย


มารับโทษที่เมืองไทยในเร็ววัน .................................................................................................................................................... หนูจะรอคนเล่นเกม อย่างเปรมใจ

มาขังคุกเมืองไทย ให้เข็ดจำ<br />

อีกชิ้น ละครน้ำเน่า: ที่เราละเลย


ละครน้ำเน่า................

การเมืองไทยเฉกละครก่อนข่าวค่ำ   

บทซ้ำซ้ำฉากจำเจเล่ห์ตื้นตื้น

เป็นละครอันเน่าน้ำทุกค่ำคืน

ที่ยัดยื่นเอือมระอาประชาชน

“ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ” อย่างเสร็จสม

ท่านผู้ชมก็ “อัดแม่ง”ทุกแห่งหน

จะหน้าหล่อเหลี่ยมรี จะกี่คน         

ล้วนเอาดีใส่ตนเห็นแก่ตัว

    สภาอันทรงเกียรติก็เหยียดหยาม        

ต่างแผ่เผยสันดานทรามแห่งความชั่ว

ชี้หน้าด่าสบถคำลิ้นระรัว                

ลับหลังหัวเราะร่าอย่างสาใจ

    แบ่งกันกินทรัพย์สินชาติอุบาทว์นัก   

ชนกระอักเศรษฐกิจพ่นพิษใส่

สิ้นองค์กรตรวจสอบวางกรอบใด          

เพราะตกเป็นกลไกการโกงกิน

    กฎหมายก็ถูกแก้ถูกแล่ทิ้ง            

ให้พวกปลิงสูบผลจนหมดสิ้น

“การบินไทย” “ป.ต.ท.” ก็พังภินท์         

ถูกเล่ห์ลิ้นลวงงับสมบัติไทย

    “องค์กรสื่อ”โดนครอบงำบำเรอยศ    

จึงปรากฏข่าวยกย่องว่าผ่องใส

แพร่ผลงานการกระทำล้นกำไร

        แท้ซื้อใจ นโยบายขายเล่ห์ลม

    จึงเกิดมีการประท้วงมุ่งทวงสิทธิ์    

เป็นวิกฤติวิบากกรรมถลำล่ม

เมื่อคนไทยถือธงชาติฟาดกันจม         

ทุกข์ระงมยากระงับดับอัคคี

    ก็ย่อมเห็น “ปฏิรูปปฏิวัติ”          

เข้ามาจัดระบบใหม่ให้เข้าที่

เป็นวงจรชั่วช้าพวกกาลี              

เป็นอย่างนี้อยู่ร่ำไปไม่เปลี่ยนแปลง

    คนโกงชาติก็บินไกลไปลอนดอน       

ไปนั่งนอนจับจ่ายเงินเพลินสีแสง

นอนดูไทย  เกิดสงครามความรุนแรง     

แยกเหลืองแดงน้ำเงินดำ -ฉ่ำอุรา


ที่เราละเลย.........................


ก็นี่แหละการเมืองเรื่องน้ำเน่า

ที่พวกเราคุ้นเคยกับปัญหา

จึงเราต่างละเลยอย่างเฉยชา           

ปล่อยละครเดินหน้าทุกคราคราว

    เราต่างลืม สิทธิ์ เสรี หน้าที่ หลัก     

คือการรักษ์ “อธิปไตย” เป็นสีขาว

เราทิ้งชาติศาสนามานานยาว            

จนแผ่นดินร้อนผ่าวร้าวดวงมาน

    เราล่าถอยสู่พื้นที่ปัจเจกชน     

เรามัวก่นจอแก้ว  แล้วมองผ่าน

คราเลือกตั้ง เราเลือกคน จากผลงาน        

ไม่เคยดูสันดานที่ผ่านมา

    จึงบ้านเมืองแย่ย่ำลงต่ำสุด          

“มิคสัญญี”เร่งรุด จุดการฆ่า

    ห้างถูกเผา ตายฟรีหลายชีวา       

เอ็มอาก้าไร้กลุ่มควบคุมยิง

    จะหาใครมาลงทัณฑ์ หละ!วันนี้     

มารับผิดทุกร่างที่เป็นเป้านิ่ง

มาสลักตราบาปภาพความจริง         

มารับสิ่งที่กระทำอย่างต่ำช้า

    คงไม่ต้อง พึ่งหน้าที่ “ดีเอสไอ”     

“ศ.อ.ฉ” มิต้องไล่ไปตามล่า

เราแค่เอากระจกส่องมองด้วยตา     

เราจะเห็นใบหน้าฆ่าตกร   .......................................................................................................................................

เราละเลยการเมืองเรื่องมารยา

หลงขีดกาเลือกพวกมารมาผลาญเมือง





ถ้าให้คะแนนอันไหนได้มากกว่ากันเหรอครับ...อยากรู้จัง