M-e-e P-e-d

ถ้านิยามกวีเป็นแบบนั้นละก็ ผมจะเป็นกวีไหม?


สำหรับผม กวีต้องเดินตลาดได้ ต่อราคาหมูได้ ซื้อเคยปลามาจี่ทำน้ำพริกได้ สุขได้ เศร้าได้ เลวได้


บทกวีหรืองานเขียนใดๆ ก็ต้องไม่นำพาคนอ่านไปสู่ความหมกมุ่นสิ่งเลวร้าย ไม่ทำให้คนอ่านเสียศูนย์แห่งความดีงาม  ผมไม่รู้ว่านั่นคือการยกระดับจิตหรือเปล่า

ใช่ครับ จะเรียกอะไรก็เรียกไป  ขอแต่ให้เป็นการเรียกด้วยน้ำเสียงแห่งความเป็นมนุษย์เท่านั้นพอครับ

น้าดินครับ คำว่า สงสัย จะเอามาสับตำแหน่งเป็น สัยสงไม่ได้ครับ เพราะสับแล้วไม่มีความหมาย

ตอนผมเริ่มมีงานตีพิมพ์เผยแพร่ เวลาใครเรียกเราว่ากวีนี่ มันเหนียมๆอายๆไงไม่รุ ซ้ำบางทีคิดไปว่าเขากระแนะกระแหนอยู่ป่าววะ 55555


ไอ้จะให้เรียกตัวเองเต็มปากว่ากวี ก็โหย มิกล้าๆ  เรียกบ้างบางทีในกลุ่มเพื่อนฝูง เรียกเล่นๆเอาฮา


แต่ตอนนี้ดีแล้วครับ ที่เราทั้งหลายไม่รู้สึกว่าการเป็นนักเขียนหรือกวีมันเลิศล้ำเกินกว่ามนุษย์อื่น

เพียงแต่ต้องมีตัวงานที่มากพอและดีพอแก่การเรียกให้เห็นถึงคำว่านักเขียน-กวี

"เอ้อ เพิ่งนึกออกค่ะ อีกนิยามกวี ในแบบไม่ยิ่งใหญ่
เคยคุยกันเล่นๆ ในหมู่เพื่อนๆ ตอนเรียนวรรณคดีไทยว่า กวีไทย มีเอกลักษณ์อย่างไร สรุปนิยามได้ว่า "ขี้เมาและเจ้าชู้" ๕๕๕ "

ข้อความข้างบนนี้มีผู้มาเม้นต์ไว้ใน Blog ค่ะ ( คนคุ้นเคยที่เคยเข้าเวปนี้ ) อาคันตุกะแห่งบ้านกวีทั้งหลายมีความเห็นอย่างไรคะ ....เห็นด้วยหรือไม่

การสลับตำแหน่งพยางค์ของคำ มันต้องสลับแล้วความหมายคงเดิม จึงจะใช้ในบริบทเดิมได้ เช่นรุ่งเช้า สลับเป็นเช้ารุ่งได้ แม้ว่าสลับแล้วจะให้ภาพแตกต่างเล้กน้อยก็ตาม เช้ารุ่ง หมายถึงช่วงเวลาเช้าที่รุ่งขึ้นมา แต่รุ่งเช้า หมายถึงช่วงที่เวลาที่แสงรุ่งเรื่อมาในตอนเช้า เป็นความแตกต่างตรงนามกับกริยาเล็กน้อยครับ แต่บางคำเช่น แน่นอน เราจะสลับเป็นนอนแน่ ไม่ได้ เพราะจะกลายความหมายไป

ส่วนบุคลิกลักษณะกวีไทยที่ว่าขี้เมา-เจ้าชู้นั้น ไม่ทราบครับ(ฮา)

เพราะผมขี้เมามาตั้งแต่วัยรุ่น กินเหล้าเมามาตั้งกะอายุ 15-16 ยิ่งช่วงวัย 20 ต้นๆนี่เป็นทศวรรษแห่งความเมาของผมเลย (อายแฮะ)

ตอนนี้ก็ยังดื่มอยู่ แต่ลดปริมาณลงไปมากกกกกกกกกกก และไม่เมาเหมือนสมัยวัยรุ่นครับ

ส่วนเจ้าชู้นี่  ไม่ใช่นิสัยผมเลย แม้จะหน้าตาดีเพียงไรก็ตาม(หุหุ) อย่างว่าแหละ สมัยวัยรุ่นก็หนักไปทางวิถีแบบผู้ชายบ้านนอก มีแค่ 2 อย่างคือเมากับตีชาวบ้าน(หรือโดนชาวบ้านตีนี่แหละ) ไม่ค่อยว่างนักกะเรื่องสาวๆ แม้จะมีสาวมาหลงรักอยู่ไม่ขาดสายก็ตาม (ฮา)


แต่แปลก ผมกลับเป็นขวัญใจกะเทยมาตั้งกะวัยรุ่น ไม่รุบ้าอะไรไอ้พวกนี้ มันชอบมาจีบผมตลอด ยิ่งช่วงเรียนรามนี่ ต้องใช้วิธีเตะกะเทยละครับ มันถึงได้ห่างๆออกไป


เวรกรรมของคนรูปหล่อจิงๆ

ไม่อยากจะเชื่อน้าดิลล์ผู้หล่อเหลา คมคาย ... และมีแม่ไม้คารมอันเป็นเอก

ข้าพเจ้าก็ไม่มีสาวๆ เช่นกันขะรับ ... อาจจะขี้เมาแต่ไม่เมารัก อิอิ

...

ชอบบทนี้ของคุณน้ำพี้อย่างยิ่งขะรับ ไพเราะและสะท้อนใจได้ดียิ่ง ...

กวีนั้น เป็นภาษา สันสกต
คือนักคิด นักปราชญ์ นักฝัน
ผู้เรียงร้อย ถ้อยคำ ร่ำจำนรรย์
ผู้รังสรร โคลงกลอน ไว้สอนใจ  ...

....

อันกวีมีความหมายว่าไงหรือ?
...ขึ้นกับถือ คำนิยาม ตามเขตไหน
ถ้าถือเอาคำนิยามตามหัวใจ
กวีไซร้ คือ ขี้เมาที่เล่ากลอน

(แต่งตามคำนิยามของท่านพี่น้ำพี้ขะรับ ...)

แต่งสด....ตะกุกตะกักอย่างรุนแรง ...

พักนี้สมองตื้อๆ แต่งอะไรไม่ค่อยได้ ...
สงสัยต้องไปหาสุรามาบำรุงสมองก่อนขะรับ

แล้วจะกลับมาคารวะใหม่นะขะรับ ...

แว๊บบบบ

กวีคือคนธรรมดาแหละครับน้าหมี่ เด็กเดี๋ยวนี้ไม่อ่านกวี เพราะเขาเข้าไม่ถึงความหมายของบทกวี หรืออีกนัยหนึ่งคือกวีเข้าไม่ถึงจิตใจของพวกเขา ...

สื่อก็โหมประโคมกระแสชาติ (อื่น) นิยม... พูดไปแล้วก็ขื่นขม แทนกวี (ตัวจริง)...

เกือบทุกคนรวมทั้งพี่หมี่และผมส่วนใหญ่ทำงานอย่างอื่นเป็นงานหลัก ถืองานกวีเป็นงานรอง เลยไม่กระทบกระเทือน แต่คนที่ทำงานเขียนอย่างเดียวนี่สิครับ ...น่าเป็นห่วง...

ยิ่งอ่านที่พวกนักเรียนเขาเขียนกันในบล๊อกหรือในเว็บบอร์ดทุกวันนี้แล้วยิ่งตรอมใจ...

เศร้าใจกับ "พาสาทัย" จิงจิงแว้วววว

โอยยย ปวดตับ!!