M-e-e P-e-d

มืดแล้ว


ไม่มีเสียงละเมอ ของ เรไร


ใบไม้หนาวสั่นสะท้านท่าม การมาเยือนของค่ำคืน ที่ฉ่ำฝนโปรย


ดวงดาวน้อยใหญ่หลบฝน ซ่อนแสงงามจากความหนาวเปียก


เสียงเม็ดฝนร่วงหล่นกระทบ สังกะสี มิต่างซิมโฟนี่วงใหญ่บรรเลง


เคล้าเสียงประสานจากเขียด อึ่ง กระหึ่มทุ่ง

ละอองฝนฟุ้งกระทบ กาย ใจ รู้สึก


วิเวกแห่งฤดูฝนต้นพรรษา บอกเล่า ความโดดเดี่ยวกลางสายฝน


ความเปล่าดายแห่งจิตวิญญาณ ทุรนทุรายอยู่ในความเงียบเหงา


โลกเงียบฟังความหม่นเศร้า สนทนา


ภาพวิเวกเคลื่อนภวังค์ วาด จินตนาการในความเงียบสูญ


ความสงบเย็นยามนั้นคล้าย ดังจะดับสิ้นปรารถนาอันซ่อนเร้น

สายฝนเริงระบำอยู่ท่าม กลางไร่อ้อย


กาลเวลาทิ้งร่องรอยระเหย หาย


ความเดียวดาย พล่ามเพ้อมโนวาด


แม้ผ่านพ้นมาแล้วหลายสิบ ฤดูกาล


หากแต่อารมณ์เก่าเก่า ความรู้สึกเดิมเดิม


ยังกร้าวกระหน่ำโบยข้า ให้รวดร้าวอยู่เช่นนั้น


แม้ความเย็นยะเยียบแห่ง หยาดฝน


ก็มิอาจ ชโลมล้าง


...................................


โดยคำ ลานเทวา