M-e-e P-e-d

สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะ คุณธุลีดิน ...

ขอบพระคุณมากค่ะ ที่แวะมาทักทายค่ะ 

สวัสดีค่ะคุณทราย ... 

รับทราบนะคะ เดี๋ยวรอดูคำวิจารณ์หลาย ๆ ประเด็น

แล้วค่อย ๆ เกลา ๆ ค่อย ๆ แก้ไขค่ะ

ตอนนี้จะมึน ๆ นิดหน่อยนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ ที่แวะมาทักทาย และ ให้คำวิจารณ์ที่มีประโยชน์ไว้ด้วยนะคะ

อันแรกเลยคือกลอนค่อนข้างจะวกไปวนมา การเขียนถึงความรู้สึกที่เป็นนามธรรมนั้น จะบรรยายให้เห็นภาพเป็นเรื่องยากหน่อย กวีจึงต้องคิดสัญญลึักษณ์ขึ้นมาเปรียบเทียบเสมอ และการวางพล๋อตโครงเรื่องจะช่วยได้มากครับ


เงียบเหงาเฝ้าอาวรณ์

เหมือนว่าใจจะขาดรอนและอ่อนไหว

ความมืดมนอนธกาลหวาดหวั่นไย

ไม่มีใครตื่นขึ้นมา ... เวลานี้ ...

หวาดหวั่นไย ไม่มีใครตื่นขึ้นมาเวลานี้  ตรง " ความมืดมนอนธกาลหวาดหวั่นไย" เป็นการตั้งคำถามกับตัวเองไม่ใช่หรือครับ ว่าความมืดมิดนั้นเราจะหวาดกลัวไปทำไม ดังนั้นเมื่อมาต่อด้วยวรรค " ไม่มีใครตื่นขึ้นมา ... เวลานี้ ..." มันจึงขัดแย้งไม่สอดรับกัน และเหมือนเป็นคนละบริบทด้วยครับ


มีเพียงเดือนและดาว

ภาพน้ำค้างกลางหาวความเหงาที่

น้อยใจห้วงนิทรา ณ ราตรี

ทุกนาทีที่รอคอย ... อยู่อย่างนั้น ...


ความเหงาที่? ตรงนี้ไม่เคลียร์ครับ แม้ว่าจะเอาวรรคต่อมามาต่อก็ตาม

ล่วงวันอีกวันแล้ว

ตะวันแก้วลับหล้า ... คืนพาฝัน

เมฆสีหมอกพอกสีหม่นพ่นนิลพรรณ

พร้อมรับความเงียบงัน ... นั้นอีกครา ...

บทแรกๆเกริ่นถึงตอนกลางคืน แต่บทนี้บอกว่าล่วงวันอีกวันแล้ว หมายความว่าเป็นอีกวันใช่ไหมครับ? ถ้าใช่ การบรรยายถึงความเหงาในกลางคืนก็ซ้ำกับบทแรกๆ ถ้าไม่ใช่ ก็ต้องเป็นการพูดถึงย้อนกลับไปกลางวันของคืนนั้น ซึ่งไม่มีความจำเป็นครับ

ลืมบทแรกไปเลย


**เดือนดาวที่พราวพร่าง

ดุจน้ำค้างกลาง-คืนรื้นเวหา

สะอื้นหยาดหยดใสสู่ดวงตา

ท่วมแผ่นฟ้าอาดูร ... ถึงดวงใจ ...


ดุจน้ำค้างกลาง-คืนรื้นเวหา  กาใส่เครื่องหมาย -  นั้นเพื่อให้คนอ่านแยกเสียง คุณพิณพลอยคงใส่ตรง กลางคืน-รื้นเวหา แต่ใส่ผิดที่ครับ


ชิ้นนี้มีหลายที่เลยครับ เอาใหม่นะครับ จะรออ่าน

**สวัสดีค่ะท่านหมี่เป็ด ...    ...

ลองเรียบเรียงใหม่แล้วค่ะ หากบกพร่องจุดไหน ขอคำชี้แนะเพิ่มเติมด้วยนะคะ  ...

**เดือนดาวที่พราวพร่าง

ท่วมแผ่นฟ้าอาดูร ... ถึงดวงใจ ...



เงียบเหงาเฝ้าอาวรณ์

น้ำค้าง ณ กลางหาว

พริบตาที่ผ่านข้าม ...ความจาบัลย์ ... 

มุ่งหวังตั้งใจคอย

พร้อมรับความเงียบงัน ... นั้นทุกครา ... 

ท่ามกลางกาลวิเวก

นิศาเสกคืนสรวงข้าห่วงหา

ทะเลดาวพราวพร่างเหนือฟากฟ้า

ป่านนี้เธอนิทรา ... ใต้ฟ้าใด ... 


หวังให้ใจชาชิน

แม้นอยู่ไกลสุดหล้า ... อย่าพรั่นพรึง ... 

เราต่างทำหน้าที่

ที่ตราตรึงถึงเธอ ...มิเสื่อมคลาย ... 

เดือนดาวยังพราวพร่าง

แม้นรักหมายให้รอคอย ... ชั่วนิรันดร์ ...  **

. . .

ขอบพระคุณค่ะท่านหมี่เป็ด ... 

น้องเอ้ครับ -


น้องเอ้ได้ลูกคนที่ 2 ละยังครับ?  ลูกคนโตเข้าเรียนหนังสือชั้นไหนแล้ว? เมียยังดุเหมือนเดิมไหม?

หมดกัน ความหวังพังทลาย โธ่ !!!

      ...

...    ...

ยังอยู่นะคะ มิได้หายไปไหนค่ะท่าน

... ...