M-e-e P-e-d

อะฮ้า  บรรเจิดที่สุด!!

เสียดายที่น้าน่าจะส่งไปนิตยสารมากกว่านะครับ

เพราะลงในนี้แล้ว น้าก็ไม่ควรส่งไปลงหนังสือแล้วล่ะ

นี่ล่ะที่ข้าพเจ้าใคร่่รู้ ไว้สร่างเมาแล้วจะกลับมาโต้คำขะรับน้าหมี่ ขอบคุณมากมาย

น้าหมี่ที่รัก

ไม่ทราบน้าหมี่ยังพอจำท่าทางลิงโลด (เป็นลิงได้ลูกพร้าว) ของข้าพเจ้าครั้งถามความเห็นน้าหมี่เรื่องงานของนักกวีสองท่านเป็นท่านใดเจ๋งกว่ากัน (โดยไม่ลืมออกตัวก่อนว่ารู้ดีเปรียบกันไม่ได้ แต่ขอหน่อยเถอะ) แล้วน้าหมี่ตอบมาตรงใจเป๊ะ! ได้ไหม?

ที่ถามเพราะใคร่รู้ว่าทัศนะข้าพเจ้าข้าง ๆ คู ๆ ถูลู่ถูกังไปตามนิสัยและใบหน้าหรือไม่ ข้าพเจ้าไม่เคยเชื่อวิธีคิด มุมมองของตนเอง ทะเลาะกันประจำ ก็หากน้าหมี่ตอบเป็นอีกคน จะได้กลับไปสมน้ำหน้าตนว่า 'นั่นไง ตาเอ็งยังไม่ถึงดูไม่ขาด'

แต่ครั้นน้าหมี่ตอบตรงใจคิด ก็อดไม่ได้ที่จะลิงโลดยินดีว่าเออนะตาเราก็ไม่เลว ออกท่าลิงถือลูกพร้าวอย่างที่เห็น

ครั้งนี้เช่นกัลล์

ข้าพเจ้าเคยต่อกลอนกับสหายจี-รา (นามนี้น้าหมี่น่าจะเคยผ่านตา ในมติชนสุดฯ หล่อชักมาถี่) ที่สำนักปู่วินทร์ แก้บ้างต่อบ้างไปตามประสา จี-ราก็ไม่เคยถือสาหาความ ข้าพเจ้าก็ไม่เคยคิดเอง ตามต่อลูกเดียว กลอนจี-ราดีวันดีคืน (นายคนนี้เนี๊ยบเนียน) แล้วครั้งหนึ่ง จี-ราแหมะกลอนซึ่ง ข้าพเจ้าเห็นว่าดีเข้าไส้ บอกไปว่าเสียดายส่งตีพิมพ์น่าจะดีกว่าคนจะได้อ่านกัน  ดีกว่าอ่านกันแค่สิบกว่าคนบนบอร์ด (มีกันประมาณนั้นจริง ๆ ขะรับ จำนวนคลิกเป็นร้อยที่เห็นมักเิกิดจากคลิกซ้ำ)

บอกไปแล้วก็มาคิดว่า..เออหนอตัวเรา อุตตริอวดรู้ไปแนะสหายส่งตีพิมพ์ มั่นใจได้ไงว่ามองขาด งานประมาณไหนถึงระดับตีพิมพ์ งานประมาณไหนยังเป็นงานฝึกฝน

ไม่รู้สิขะรับ เป็นความรู้สึกล้วน ๆ และก็ไม่มั่นใจว่าที่รู้สึกไปนั้นจะถูกต้อง แต่ทักษะตรงนั้นมีความจำเป็นเพื่อใช้สกรีนงานไม่ส่งงานฝึกฝนไปรบกวนเวลา (และสายตา) ของท่านบรรณาธิการ

ข้าพเจ้าไม่เคยคิดส่งงานไปหนังสือพิมพ์-นิตยสาร หนึ่งนั้นเพราะเขียนอยู่บนเน็ตแลกเปลี่ยนกันอ่านกับสหายถูกคอไม่กี่หน่อนางนับว่าเสพสมแล้ว อีกหนึ่งก็คงเพราะที่ผ่านมาล้วนเขียนเอาสนุกไม่เคยพบเห็นงานตนที่สมควรเผยแพร่แก่สาธารณะชนสักชิ้น (ข้าพเจ้าไม่ถือว่าบนเน็ตเป็นการเผยแพร่สาธารณะ จริงอยู่ใคร ๆ อาจพบเจอ เปิดเข้ามาอ่าน แต่โดยมากใช้บอร์ดกันเฉพาะสมาชิกไม่กี่คน เป็นคล้ายสังคมปิดเสียซ้ำ ลองแหมะในบล็อกที่เปิดไว้โด่เด่ไม่เคยโผล่ไปทักใครรับรองไม่มีใครมาสนใจ ยอดคลิกแทบเป็นศูนย์ นาน ๆ มีเสิร์ชเอ็นจิ้นวิ่งแวะมาที หากนับเป็นสาธารณะก็คงสาธารณะแบบลำพัง)

มาช่วงหลังนี่แลขะรับ บางชิ้นชักรู้สึกว่าเข้าไส้หยั่งที่เห็นงานของจี-รา เมื่อรู้สึกขึ้นมาก็อยากรู้ว่าความรู้สึกนั้นเที่ยงแท้เพียงไร อย่างเจ้า 'ไข่นุ้ยฯ' ข้าพเจ้ารู้สึกว่าน่าตีพิมพ์ได้  ครั้นน้าหมี่บอกว่าน่าส่งนิตยสาร เป็นคล้ายคำยืนยันความรู้สึกที่ว่า ความลิงโลดยินดีนั้นเกินเอ่ย ประมาณลิงได้ลูกพร้าวดังที่กล่าวข้างต้นนั่นแล

กราบเรียนน้าหมี่ว่า..ส่งไปตั้งแต่เข้าบุญแรกแล้วขะรับ

ขอน้าหมี่อย่าเพ่อขยับแว่นเบิกตาลุกโพลง 'น้าดิลล์มันจะกระทำอัตวินิบาตกรรมทางวรรณกรรมเสียละกระมัง' เตรียมหาชุดดำไปฌาปณกิจข้าพเจ้า

เพราะรู้สึกว่าเจ้า 'ไข่นุ้ยฯ' มันน่าจะดีพอถึงระดับตีพิมพ์เผยแพร่ และที่ส่งก็เพราะสารต้องการสื่อคือประหวัดวัยเด็ก คิดถึงบ้าน เผื่อว่าจะชักพาคนใต้ไกลบ้านให้กลับมาทำบุญ (กล่าวออกไปตรง ๆ เยี่ยงนั้นประเดี๋ยวน้าหมี่จะมองว่าข้าพเจ้ามีแต่กระเพาะไร้กึ๋น จึงวานเจ้าไข่นุ้ยกล่าวแทน) แต่ข้าพเจ้าไม่มีพริ้นเตอร์ ไม่ถนัดส่งทางไปรษณีย์ เลยส่งมั่วไปมติชนสุดฯ ทางเมล์ (น้าหมี่เคยแนะนำแล้วว่าส่งทางไปรษณีย์ดีกว่า แต่ข้าพเจ้าก็ยังรั้นจะใช้แต่คอมพ์กับอี-เมล์)

เงียบงัน ไม่มีเมล์ตอบกลับ ซึ่งก็ไม่เกินความคาดหมาย อาจไม่มีนโยบายรับทางอี-เมล์ อาจไม่ผ่านพิจารณา อาจรอคิวพิจารณา อาจอะไรต่อมิอะไร (แล้วจะลองเมล์ไปถามให้เป็นเรื่องเป็นราวสักครั้งว่ารับงานทางอี-เมล์หรือไม่)

แต่สำหรับเจ้า 'ไข่นุ้ยฯ' อายุความแค่ศุกร์ที่จะถึงซึ่งเป็นวันบุญหลัง หากหลังจากนั้นข้าพเจ้าคิดไปว่าหมดรสแล้ว งานบุญเสร็จสิ้นไปแล้ว (ข้าพเจ้าส่งเมล์ไปขอยกเลิกโดยให้เหตุผลตามนี้ ไม่มีใครอ่านก็ไม่เป็นไร ถือว่ากระทำตามขั้นตอนแล้ว)

เมื่อแน่ชัดว่าไม่ได้ลงในช่วงเวลางานบุญ ข้าพเจ้าจึงนำมาแหมะสำนึกหมี่ น้อมรอรับฟังความเห็น ซึ่งจะก่อประโยชน์โภชน์ผลกับงานเขียนตนต่อไป (ข้าพเจ้าใช้ 'หนม' ตามเสียงทางใต้ทั้งไม่แน่ใจว่าสมควรหรือไม่ เมื่อน้าหมี่ปล่อยผ่านนับว่ารับคำตอบ)

ข้าพเจ้าเริ่มฝึกฝนมาจากเขียนงานบนเน็ต ไม่เคยคุ้นพิมพ์งานส่งไปนิตยสาร  ยังคงพอใจอยู่กับผลัดเขียนผลัดอ่านกับสหายร่วมแนวไม่กี่หน่อนางไปเรื่อย ๆ อีกทั้งยังเชื่อ (อย่างดันทุรัง) ว่าบนเน็ตก็น่าจะมีงานระดับตีพิมพ์ได้โดยไม่ต้องไปรออัดกันในคอขวดสื่อสิ่งพิมพ์เหมือนเคยกระทำกันมาหลายสิบปี

แต่ละครั้งที่รับคำชมจากน้าหมี่ (โดยไม่มีแถมตะบวย) ข้าพเจ้าถือว่าชิ้นนั้นผ่าน (ถือน้าหมี่เป็นบอกอทางเน็ตไง..คารวะ) ซึ่งจะได้เทียบกับใจตน หวังค่อย ๆ ปรับสายตาไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเห็นอย่างสายตามองผ่านกรอบแว่นซีไรต์ ถึงวันนั้นข้าพเจ้าก็คงมั่นใจมองขาดว่าชิ้นไหนใช่ สมควรเผยแพร่ในวงกว้าง ส่งไปแล้วไม่รบกวนเวลาบรรณาธิการ ก็จะหาเล่มที่รับทางอี-เมล์ ส่งออกไปตามฐานานุรูป

ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำขะรับน้าหมี่

ขอได้รับการคารวะ

การส่งงานไปมติชนทางเมล์นั้น ผมเองก็เคยส่งไปเมื่อนานมาแล้ว และไม่เคยได้รับการตีพิมพ์  อาจเพราะพี่เถียร บ.ก. มติชนสุดไม่สนใจรับงานทางเมล์หรือก็ไม่ทราบได้ แต่เข้าใจว่า บทกวีที่ส่งไปแต่ละที่นั้น มีเยอะมาก คนที่ส่งทาง ปณ. เขารออยู่นานแล้ว หากให้ใครส่งทางเมล์ งานจะถึงมือ บ.ก. ก่อนชิ้นที่ส่งทาง ปณ. ผมคิดเอาเองว่า นี่น่าจะไม่ยุติธรรมสำหรับงาน ปณ.

อีกอย่าง หากลายมือสวยก็เขียนส่งเลย  มติชนมักลงงานลายมือบ่อยๆ หากไม่มีก็ปรินต์เอา ไม่มีปรินต์เตอร์ลายมือไม่สวย  ก็วานเด็กข้างบ้านให้ช่วยเขียน 5555

เป็นกลอนหัวเดียว ปรากฏอยู่ในเพลงพื้นบ้านทั่วไป ภาคกลางเยอะสุด ว่างๆก็หาเพลงเหย่ย แหล่ รำตัด มาฟังดูจังหวะก็ดีครับ

ศรีไพรมีน้องสาวไหมครับ?

สนุกดีชิงเปรต...เปรตชิง
แย่งเขาไม่ไหวหรอกเนอะ ไช่นุ้ย..  .


รับจ้างพิมพ์ออก พรินเตอร์ และส่งผลงานทางไปรษณีย์...ดีกว่า...ดีมะ 

แจ่มครับ

จะรออ่านผลงานน้าธุลีดินในมติชนฉบับต่อไป

จะรออ่านในขวัญเรือนก็ได้ครับ ฮ่าๆๆ