M-e-e P-e-d

ลมพลัดหอบฝนเดือนสิบฟายฟ้ามาไม่ขาดสาย โค้งลำคลองโคกบัวบกกลับมาแช่มชื่นรื่นร่า  ไอร้อนอ้าวเมื่อหลายวันก่อนแผดเสียซังหญ้าแทบลุกลามไหม้พลอยถูกชะละหาย  พืชไม้พันธุ์ไม้คล้ายจะหัวร่อล้อลมเริงอยู่ย้ายไหวด้วยได้ฝน  เข็มฝนหล่นน้ำจักจัก  พรายน้ำน้อยทอดวงซ้อนกันอยู่ไปมา  ฝูงปลาก็คงพลอยเพลินฝนโผฮุบผิวน้ำตรงโน้นทีตรงนี้ที

ซำหม้อนั่งขดตัวใต้ชายคาขนำมองผ่านม่านฝนทอริ้วพลิ้วไหว  มองผ่านม่านใสไปตามลำคลอง ‘ชอบมองคลองมากกว่าแฮะ..ไม่อยากมองนาเลย..’  ซำหม้อรำพึง

นาของซำหม้อเป็นนากุ้ง เป็นนาร้าง  ซำหม้อไม่ปล่อยกุ้งมาหลายแล้งหลายฝนเข้าให้แล้ว ตั้งแต่กุ้งรุ่นสุดท้ายตายไป  ซำหม้อไม่เคยคิดอยากเลี้ยงกุ้งอีก  ตอนนั้นมันเหนื่อยทั้งกายใจ  เงินทุนทั้งหมดหายไปอยู่ในน้ำเสียแทบสิ้น  กุ้งยังไม่ได้ขนาดขาย กลับตายวันตายคืน  ซำหม้อเดินตักกุ้งที่หายใจพะงาบ บ้างก็ตะแคงตัวแดงตายอยู่ขอบบ่อ  เดินตักทั้งวันจนหมดเรี่ยวสิ้นแรง

ยามนั้นอัดอั้นตันใจแม้ข้าวยังยากกลืนลงคอ

จับเสียตอนนั้นหักโสหุ้ยค่าจับค่าขายยังแทบไม่พอ  แต่เลี้ยงต่อก็ต้องจ่ายค่าน้ำมันตีน้ำทุกวัน  ยิ่งกุ้งป่วยยิ่งต้องตีมาก  หากกุ้งไม่รอดยังทยอยตายไม่หยุดเงินที่จ่ายออกไปไม่ต่างละลายน้ำ  จำนวนกุ้งในบ่อก็เหลือน้อยลงทุกที ยิ่งคิดยิ่งเครียด

ที่สุดยอมจับ

ได้เงินมาแค่พอหักโสหุ้ย  ครั้งนั้นซำหม้อสิ้นเนื้อประดาตัว นึกฉงนฉงาย ชะตากรรมไยเล่นตลก  เหตุไฉนคนทำงานโดยหาเคยประหยัดแรงกลับพบความล้มเหลวกระนี้

ซำหม้อได้แต่สงสัย ‘หรือเพราะเราเลือกงานผิด?’

หลังโรคระบาดคราวนั้น  นายทุนหากุ้งพันธุ์อื่นมาทดแทน  เป็นกุ้งเลี้ยงง่ายปลอดโรคระบาด  สามารถเลี้ยงมากขึ้นในเนื้อที่เท่าเดิม  แต่กดราคารับซื้อไว้แทบเท่าราคาทุน  ทำให้ผู้เลี้ยงต้องปล่อยกุ้งต่อบ่อมากขึ้นเพื่อจับให้ได้มากจำนวนพอเห็นกำรี้กำไร  ยิ่งเพิ่มทุนเพิ่มความเสี่ยง

ซำหม้อไม่คิดเป็นเครื่องมือสร้างความร่ำรวยให้นายทุนพวกนี้อีกต่อไป  เขายกใบพัดตีน้ำขึ้นวางขอบบ่อ เก็บเครื่องเข้าขนำ  จากนั้นนั่งมองน้ำในบ่อวันแล้ววันเล่า

แรงลมกระพืดพัดซัดเอาละอองฝนฝ่าม่านใสเข้าในขนำ  ซำหม้อขดตัวปลดผ้าเคียนเอวมาห่อร่างกระนั้นฟันยังกระทบกันกึก ๆ แต่ไม่อยากปิดปากกะตูหลบเสียข้างใน  ยังอยากนั่งมองฝนอย่างนี้

ไม่ได้ทำมาหาเงินหลายฝนแล้วลำพังตัวยังพอประทังท้อง ปลูกผักปลูกหญ้ากินไปแต่ละมื้อ  แต่หากขืนเป็นอย่างนี้เมื่อไรจะมีปัญญาลืมตาอ้าปาก  เมื่อไรจะมีปัญญาไปขอสีไพรลูกลุงเพิ่มคนสวยประจำหมู่บ้านที่ตอนนี้นับวันจะยิ่งแตกเนื้อสาวแทบปลิช่ออูมอวบ  จบม.๖ ก็คงครบสิบแปด  กลัวก็แต่จะมีอันเป็นไปเสียก่อนเหมือนครั้งซำหม้อเคยหมายตาน้องโบว์ลูกลุงชาชายเล

ครั้งนั้นมัวแต่เลี้ยงกุ้งมุ่งหาเงินก่อร่างสร้างตัว  น้องโบว์เติบวัยจากเด็กกะโปโลเคยมาจับนอคลุกโคลนตัวดำเหนียง  กลายสาวสะองค์ที่เว้าก็เว้าน่าเคล้าคลึงที่กลึงก็กลึงเสียกลมเกลี้ยง  เคยหยอกเย้ากันมารึก็แต่ก่อนร่อนชะไร  เลยวางใจว่าใช่เสียแน่แล้วคู่เรียงที่จะมาเคียงขนำน้อย

ที่ไหนได้  ไม่ทันลมพลัดจะทันชะปลายตาล ซำหม้อก็ต้องถึงกาลหัวใจสลาย น้องโบว์ไปโรงเรียนไม่ได้เสียแล้วเพราะท้องเริ่มโต ไอ้คนที่มาคว้าน้องโบว์มันยังไม่มีมีปัญญาทำมาหากินเสียซ้ำ  วัน ๆ เอาแต่ขี่โนวาแดชโฉบไปเฉี่ยวมา

ซำหม้อให้สงสัยใจ ‘หรือเราคิดผิดที่เลือกสร้างตัวก่อนเอาสาว’

สายน้ำพรูพรายร่วงปรายจากชายคา  เสียงกระหน่ำราวจะพังขนำเสียให้ได้  ลำคลองในพรางฝนนั้นงามนัก  นั่งมองอยู่เยี่ยงนี้อีกกี่นานหาเป็นไร รองรางรึก็ซ่อมขัดมัดขึงไว้ดีแล้วตกอีกสักห่าใหญ่ก็น่าจะได้น้ำเต็มโอ่ง  ใช้อาบใช้กินไปอีกหลายวัน

กำลังนั่งชมอุปรากรฝนอยู่เพลินฝัน ตาค่อย ๆ เคริ้มหรี่ปรือ  พลันหัวใจซำหม้อก็ให้มีอันเต้นตูมตาม  เพราะเสื้อแดงแฝงฝ่าละอองฝนใต้ร่มเหลืองละออตาที่กำลังใกล้เข้ามานั่นเป็นใครไปเสียไม่ได้นอกจากศรีไพรแม่สาวงาม

ซำหม้อคลานเข่าออกชายคาส่งเสียงร้องทักเสียแต่ศรีไพรยังไกลอยู่หลายสิบวา

“ไปอย่างไรมาอย่างเล่าศรีไพร? ฝนฟ้าครืน ๆ ออกอย่างนี้!”

ศรีไพรแม่ร้องตอบแต่ไกล  “พ่อนะสิ!”  ชูปลาร้อยเหงือกหิ้วติดมือมา  “บอกให้เอามาให้พี่ ฉันบอกรอฝนหยุดก่อนก็ไม่ยอม”

“โอ..ตายล่ะวา”  ซำหม้อรำพึง  “พี่บอกลุงเพิ่มไปก็หลายทีว่าพี่ทำปลาไม่เป็น” ซำหม้อเหลือบปลาช่อนพะงาบเหงือกถูกร้อยเชือก  “เข้ามาหลบฝนเสียก่อนเป็นไร”

ศรีไพรมุดเข้าชายคาวางร่มไม่ทันปล่อยมือก็ต้องรีบคว้าด้วยแรงลมโหม  ซำหม้อกุลีกุจอยึดร่มไว้ให้

“เป็นชายทำปลาไม่เป็นมีที่ไหน?”  ศรีไพรพูดพลางชายหางตา

“ที่นี่แหละศรีไพร"  ซำหม้อเสียงอ่อย  "ทำมันไม่ลง”

“อ้าว..แล้วนี่ล่ะจะให้เอาไง”  ศรีไพรชูปลาหรา

“เอากลับไปเถอะ บอกพ่อด้วยขอบใจ”

“ฉันอุตส่าห์หิ้วเดินตากฝนมาแล้วพี่จะให้หิ้วกลับไปนี่นะ”

ศรีไพรปั้นปึ่ง ซำหม้อเพ่งมองยิ่งงามพิศ  นั่งยิ้มเผล่ แต่แล้วยิ้มซำหม้อก็พลันหุบเห็นศรีไพรคว้าร่มตั้งท่าจะกลับจริง

“ใช่จะหมายถึงเดี๋ยวนี้”  ซำหม้อคว้าร่มไว้  “รอฝนซาเม็ดสักครู่เป็นไร เดินไปเดินมาตากฝนเป็นหวัดกันพอดี”

“ก็พี่บอกให้ฉันเอาปลากลับ”  ศรีไพรแม่ยังมิวายส่งค้อน

“นา..ทำไม่เป็นนี่นา..แขวนไว้ข้างเสานั่นล่ะ”

ศรีไพรแขวนปลากับเสาชายคา  ยืนกอดอกหันมองพรำฝนหนาเม็ด  แรงลมรึก็กระหน่ำจนเหน็บจนหนาว

“หลบเข้ามาข้างในนี่ก่อนเถิดศรีไพร ข้างนอกละอองฝนแน่นนัก”

ซำหม้อกระถดชิดชายฝา  ภาพพระเอกนางเอกติดฝนกระท่อมกลางป่าผุดขึ้นราวมีหนัง ๓๕ ม.ม.ฉายอยู่ในกะโหลก  ติดอย่างเดียวฟิล์มนั่นคงเก่ากึ๊กจึงไม่เสียงพากษ์

ซำหม้อให้สงสัยใจ 'พระเอกเขาคุยอย่างไรบทจึงไปจบตรงนั้นได้'

ศรีไพรคืบขึ้นชานขนำคลานมานั่งกอดเข่าพิงฝา  ซำหม้อแอบมองเรือนผมหยักถูกฝนขดเป็นลอนยิ่งขับใบหน้าคมขำ  ผิวสาวเนียนตึงเสียจนเม็ดฝนไม่อาจแกะเกาะ

“ปีนี้ศรีไพรอายุเท่าไรแล้ว?”

“สิบหก”  ศรีไพรตอบ  “พี่ถามทำไม?”

“เอ่อ..”  ซำหม้ออึกอัก  “ศรีไพรชอบดูฝนมั้ย?”

“เห็นออกบ่อยมีอะไรน่าดู”  ศรีไพรแบะปาก  “ตกทีข้ามวันข้ามคืนเฉอะแฉะก็เท่านั้น”

“ในสายฝนมีแรงบันดาลใจซ่อนอยู่นะ..มีทั้งภาพศิลปะ บทเพลง บทกวีพลิ้วไหวอยู่ในนั้นลองฟังสิ”

พรำฝนยังกระหน่ำสายอยู่มืดฟ้ามัวทุ่ง  ริ้วม่านสายยักย้ายส่ายไหวไปกับแรงลมโยน  เสียงกระทบหลังคาจากสูงต่ำฟังราวมโหรีวงใหญ่บรรเลงท่วงทำนองครื้นครึก

“เป็นอย่างไร?”  ซำหม้อถาม

“อะไร?”

“เสียงฝนไง?”

“ไม่ได้ฟัง ฉันกำลังคิดว่าเมื่อไรมันจะหยุดเสียที ยังไม่ได้ทำการบ้านเลย”

“ศรีไพรหนาวมั้ย?”  ซำหม้อขยับ

“หนาว..พี่ถามทำไม?”

“พี่จะช่วยให้หายหนาว”

ศรีไพรหันมองเบิ่งตากลมโต ซำหม้อพิพักพิพ่วนดึงผ้าขาวม้าส่งให้  “เอานี่ห่มไว้ก่อนคงพอช่วยได้”

“ไม่ต้อง”  ศรีไพรตอบห้วนหันมองไปทางลำคลอง

ซำหม้อหดมือกลับ  บรรยากาศเป็นใจเช่นนี้ใช่พานพบบ่อยที่ไหน  ซำหม้อเคยฝันไว้นานนักหนาอยากมีใครสักคนมานั่งมองฝนด้วยกัน  ไม่ต้องพูดคุยให้มากความแค่ซบลงข้างไหล่ร้องเพลงเพราะ ๆ สักเพลง  แล้วปล่อยใจล่องลอยไปกับพลิ้วพรายฝน  เท่านี้ก็อุ่นในหัวใจกระไรแล้ว  ศรีไพรยังเยาว์นักอายุเพิ่งสิบหกคงต้องรออีกสองปี  แต่ก็หวั่น ๆ อยู่ว่าจะเป็นเสียเช่นน้องโบว์ที่ตอนนี้ลูกชายย่างสองขวบแล้ว  อย่ากระนั้นเลยเห็นทีซำหม้อจะต้องฝากมัดจำไว้เสียก่อน

คิดได้ดังนั้นซำหม้อส่งปลายจมูกหอมแก้มตึงเต่งชื้นเย็นของศรีไพรดังฟอด

ทันควัน! ฝ่ามือก็มืดดำเต็มใบหน้า หัวกระแทกขอบประตูขนำดังโป๊ก!

ซำหม้อสะดุ้งเฮือก! ตาเหลือกลาน

ฝนคงซาเม็ดไปนานแล้ว  นกกาออกจากรังพากันสะบัดขนส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว แสงอาทิตย์สีหมากสุกอาบไล้ไปทั่วโค้งคุ้งลำคลองโคกบัวบก

ควานผ้าขาวม้ากองพื้นขึ้นเช็ดปากเปื้อนคราบน้ำลาย  เสียงโครมครืนลับหายเหลือก็แต่ความเงียบวังเวงกับเสียงจิ้งหรีดตัวแรกเริ่มกรีดปีกรับเงามืดกำลังคืบคลานมา ซำหม้อผวา

"ตายล่ะ! ยังไม่มีกับข้าวเลย  สงสัยมื้อนี้กินข้าวคลุกน้ำปลาอีกแล้ว" กระถดก้นคว้าจานช้อนไปทางหม้อข้าว  เปิดขึ้นมาก็ให้สะดุ้งโหยง "ตายโหง! ข้าวหมด!"

ปลายนาข้างตกฟ้าหรี่แสงลงรำไร  ซำหม้อท้องกิ่วหิวน้ำลายสอกำลังล้างหม้อซาวข้าวสาร

เช็ดหม้อข้าวไปก็ให้สงสัยใจ ‘หากมีแม่บ้านมาดูแลอาหารการกินสักคน เราคงไม่ต้องทรกรรมเยี่ยงนี้..’

OOO

ลมพลัด หมายถึง ลมตะวันตก
ข้างตก หมายถึง ทางทิศตะวันตก
ขนำ หมายถึง กระท่อมเล็ก ๆ
ชายเล หมายถึง ริมทะเล
นอ หมายถึง กุ้งตกค้างในบ่อหลังจับเสร็จ