M-e-e P-e-d

๏ สายน้ำนี้เคยมีชีวิต
ต่อชีวิตสองฝั่งทั้งซ้ายขวา
รี่ไหลเรื่อยเลี้ยวเซาะเลาะหลากมา
เลี้ยงวิญญาณ์ผู้คนบนฝั่งคลอง

ผ่านเรือกสวนไร่นาได้อาศัย
ชุ่มกล้าใบเติบกอคลอฝั่งสอง
เขียวชอุ่มพุ่มพฤกษ์นึกชวนมอง
ตลอดคลองลัดสวนล้วนร่มเงา

ทั้งลำพูโพธิ์เลกุระราย
สร้อยไทรสายทอดย้อยลงหงอยเหงา
สงัดเงียบเลียบฝั่งได้บังเงา
สกุณาร้องเร่าอยู่รายเรียง

ไหลอ่อยเรื่อยเอื่อยอ่อนชะอ้อนช้า
ผ่านศาลาหน้าวัดสงัดเสียง
เรือหลวงพ่อจอดรออยู่เรียงเคียง
รุ่งเช้าเพียงจ้ำพายกระจายบุญ

ค่อยลดเลี้ยวไหลผ่านย่านอาศัย
ล้วนเสาไม้ปักปรับรับคานหนุน
ไม้เคี่ยมหนาหน้าชานเหลือได้เจือจุน
ทั้งคนรุ่นคนเฒ่าเฝ้าสัญจร

เห็นร้านค้ารายเรียงเคียงสองฝั่ง
มีเสาพังหักแลเห็นแต่ขอน
เหมือนรักพรากจากไปไม่อาจวอน
เจ้าก็ทอนไม้ใหม่ปักไว้แทน

หน้าน้ำหลากไหลเชี่ยวเป็นเกลียวกลุ้ม
ถะถั่งรุมลัดหลากจนยากแสน
จะงัดพายคัดเรือก็เหลือแกน
ยิ่งคับแค้นงัดใจให้คลอนตาม

สิ้นเดือนสิบชักพระต๊ะตุ้มตุ้ม
เสียงตะโพนดังรุมทั่วคุ้มขาม
เหมือนใจเรียมแน่แล้วนะนงราม
ที่เฝ้าตามเต้นตังดังตะโพน

พวกฝีพายฝึกมือกันฮือฮัก
ต่างพร้อมพรักเพรียกขวัญกันฮึกโหม
ส่งเสียงฮุยฮุยจ้ำจ้ำจ้ำโจม
ร่วมประโคมแข่งขันวันชักพระ

น้ำหลากท่วมไหลหลั่งทั้งฝั่งสอง
เหมือนรักน้องของพี่นี่แล้วล่ะ
ถึงท่วมใจอย่างไรไม่ลดละ
จะชักพระมาให้เห็นเป็นพยาน

ทั่วทุกเรือนเตรียมซึ้งนึ่งข้าวเหนียว
หาใบพร้อเพรียวเพรียวเกี่ยวประสาน
สอดร้อยรัดข้าวเหนียวนึ่งไม่นาน
ได้เป็นต้มโยนทานให้เรือพระ

หากมีเจ้าอยู่ด้วยจะช่วยร้อย
เอาพร้อคอยรัดข้าวเหนียวแล้วเกี่ยวกะ
เหมือนรัดร้อยรักเดียวนั่นเทียวนะ
แต่ไม่โยนให้เรือพระจะไว้เอง

ทั้งลำคลองนองเนืองเรื่องสนุก
จะนั่งลุกเสียงดังผ่างผ่างเผง
นั่นเรือรำโน่นเรือกลองร้องบรรเลง
นั่นเรือเอ็งนี่เรือใครลัดไหลมา

ได้เวลาเสียงตะโพนมาพ้นคุ้ง
เรือพายพุ่งพุ้ยน้ำจ้ำเข้าหา
แย่งรุมยื้อยึดเย้าเข้าไขว่คว้า
ช่วยกันลากเรือพระมาในลำคลอง

พี่แรงน้อยด้อยพละดอกนะเจ้า
หากต้องเข้าไปแย่งแข่งใครผอง
เห็นทีจะพลาดท่าไม่น่ามอง
จึงขอจองน้องนางอย่างวางใจ

ขอเจ้าเป็นพระกลางใจที่ใสซื่อ
ใครยึดยื้อฉุดพาอย่าหวั่นไหว
แม่จงครองบริสุทธิ์พิศุทธ์ใจ
แห่งทรามวัยไว้ให้พี่นะชีวัน

สง่าสวยพราวพร่างมากลางน้ำ
มณฑปล้ำเลิศรุจีมณีสวรรค์
พระพุทธปฏิมาลัดดาวัลย์
ซุ้มเชิงชั้นชดช้อยลิ่วลอยมา

ดั่งชะลอทิพย์อุบลมณเฑียรเมฆ
วิสิทธิ์เสกศศิประไพในเวหา
ให้ละลิ่วไหลลงคุ้งคงคา
เลื่อนแลมาราวสวรรค์วิมานลอย

มาเร็วเถิดคนดีพี่จะช่วย
ร้อยต้มด้วยสายใยใช้ใจสอย
ให้สองเราอยู่ร่วมกันวันรอคอย
แล้วค่อยค่อยโยนต้มสมใจปอง

สายน้ำนี้เคยมีชีวิต
สุดจะคิดย้อนไปยิ่งใจหมอง
ลำน้ำขื่นตื้นขอดตลอดคลอง
ไม่อาจร้องเรียกฝืนให้คืนมา

ภาพพร่าเลือนเลื่อนดับลงลับพราก
สายน้ำหลากจากไกลไม่ทวนหา
คงเหลือเพียงเสียงพร่ำลำคลองชรา
ที่ช้าช้าสิ้นใจไปวันวัน

เสียงตะโพนพร่ารางจนจางแล้ว
ตลอดแนวคุ้งคลองเพียงฟองฝัน
ยังคอยอยู่นับจากวันพรากกัน
จนถึงวันสิ้นใจ..คงได้เจอ ฯ