M-e-e P-e-d

มาล่ะ

ดอกไม้พฤษภา ชื่อเพราะดีครับ ฃื่อมีประวัติศาสตร์อันแสนเจ็บปวดของคนไทย ต่อมาวงซูซูก็ได้เขียนเพลงชื ่อนี้ขึ้นเป็นอุทธาหรณ์

มาว่ากันที่กลอนนะครับ

เบสิกก็นับว่าได้แล้วนะครับ ประเด็นเรื่องก็ต้องบอกตรงๆว่าเหมือนพระเทศน์ไปหน่อย การใช้คำก็ตะกุกตะกักอยู่บ้าง มีใช้คำซ้ำอยู่ที่หนึ่ง คือ "ทุกสิ่งที่ขีดวาดคาดหวังไว้                      สูญสิ้นไปร้องร่ำไห้ เจ็บหนักหนา" คำว่า ร้อง กับ ร่ำไห้ คืออันเดียวกัน ใช้แค่อันเดียวพอครับ ถ้านับว่าเป็นมือใหม่ก็ต้องบอกว่าสอบผ่านพื้นฐานครับ

ข้อแนะนำ-

อันนี้จะเชื่อหรือไม่ก็ได้นะครับ แค่แนะนำเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

ในเรื่องเบสิก คุณดอกไม้ฯควรเรียนรู้การวางจังหวะคำ ในแต่ละวรรคนั้นอย่าเคร่งครัดเรื่องจำนวนคำมากนัก ให้มันพลิ้วลื่นไหลสมูธของมันไปตามอารมณ์

ต่อมาที่ประเด็นเรื่อง  เรารู้กันอยู่ว่า ประเด็นที่จะเขียนนั้นมีคนเขียนมาหมดแล้วทั้งสิ้น เราจึงมีวิธีเดียวเท่านั้นก็คือหามุมมองมาเขียนให้ได้ หากจะพูดเรื่องอนัตตา จะพูดอย่างไรล่ะให้หนีไปจากธรรมาสน์ ตรงนี้ส่วนหนึ่งจะได้มาจากการอ่านเยอะๆครับ

การใช้คำ  ให้เหมือนกับการที่เราจะเล่าเรื่องโดยผ่านริมฝีปากนะแหละ ให้เหมือนมีเพื่อนนั่งตรงหน้า แล้วเราเล่าอย่างออกรส ใช้คำใช้สำนวนตามบริบทอารมณ์งานครับ


ปล. ถึงอีริค  "เออ"

"จากมานหมอง" มันติดจากกลอน "นกขมิ้น" ใน "คำหยาด" ของ อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์  ขออภัย ขอรับ แหะๆ

เขาคลอขลุ่ยครวญเสียงเพียงแผ่วผิว ..... ชะลอนิ้วพลิ้วผ่านจากมานหมอง
โอดสะอื้นอ้อยอิ่งทิ้งทำนอง ................... เป็นคำพร้องพริ้งพรายระบายใจ
                                                  ฯลฯ