ตรงเส้นขีดอดีตกาลจดจารให้

ความทรงจำล้ำค่ากว่าสิ่งใด

ผิดถูกใช้สอนตนจนเท่าทัน ...

... ฟ้ามืดครึ้ม...ข่มใจให้หม่นเศร้า

เฉดสีเทาแทนขาวดำคราวนั้น

เพียงฟ้าแสร้งสัพยอกหยอกเย้ากัน

ให้รู้หวั่นรู้ไหว...ในท่าที ...

... แต่พึงต้อง...ดำรงคงอยู่ได้

ด้วยหัวใจแห่งรักและศักดิ์ศรี

เปลี่ยนจากวันฝันร้ายกลายเป็นดี

เพื่อชีวีอยู่รอดและปลอดภัย ...

… ช่วงเวลา...เรียนรู้ลองถูกผิด

กรงสี่ทิศตีกรอบกฎครอบไว้

ทุกย่างก้าวย่ำเดินดำเนินไป

จิตวิญญาณ...ยิ่งใหญ่ไม่เปล่าดาย...

... อดีตผ่าน...วารเห็นเป็นประวัติ

ปัจจุบันบัญญัติวัดจุดหมาย

กี่เรื่องราวผ่านผันกว่าบั้นปลาย

ทั้งดีร้ายบวกลบ...ประสบการณ์ ...

...ละครู่ยาม...ความสุขทุกข์สลับ

ค่อยลำดับลดเพิ่มเริ่มคูณหาร

พลิกบทแพ้บกพร่องครรลองวาน

ร่วมเป็นหนึ่ง...ของกาลอนาคต ...

...  ความเป็นจริง...ค้นพบมิกลบกล้ำ

การเหลื่อมล้ำเสมอได้ใต้กรอบกฏ

ข้อพิพาทคาดหมายคลี่คลาย-ลด

ทุกภาค,พจน์มิเบี่ยงเร้น...ความเป็นไป... 

… ฟ้าครามสรรค์..สุขโศลก..พาโลกเปลี่ยน

ตะวันเวียนทอแสงแห่งวันใหม่

ความอ่อนโยนอุ่นเหย้าผองเราไว้

ทุกดวงใจพราวเพริศเกิดพลัง ...

... เติมเต็มส่วนขาดเสริมแล้วเริ่มต้น

เคยทุกข์ทนมองข้ามเพียงความหลัง

แม้นฟ้าแสร้งสัพยอกหยอกกี่ครั้ง

คิดชอบ,หยั่งถึงได้ ... ด้วยใจรู้...

..........