M-e-e P-e-d

ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมแอบอิจฉาเพื่อน ๆ บางคนที่ใส่แว่นสายตา เด็กที่ใส่แว่น จะดูเป็นเด็กที่เรียนเก่ง คุณครูก็เอ็นดู ไปไหนมาไหนใครก็ชอบ ผมอิจฉามากถึง ขนาดที่แอบเอาแว่นสายตาของพ่อมาใส่อ่านหนังสือ เพราะเคยได้ยินใครบางคน บอกว่า ถ้าเอาแว่นสำหรับคนที่สายตาสั้น หรือยาวมาใส่บ่อย ๆ อีกเดี๋ยวก็จะสายตา สั้นหรือยาวเหมือนคน ๆ นั้น

วันหนึ่งพ่อของผมมาเห็นเข้า พ่อถามว่าเอาแว่นของพ่อมาใส่ทำไม ผมบอกว่าผม อยากจะสายตาสั้น เพื่อที่จะได้ดูเหมือนเด็กที่เรียนเก่ง ๆ พ่อผมส่ายหน้าอย่างอิดหนา ระอาใจ ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือ "พลายมลิวัลย์" ของ ถนอม มหาเปารยะ จากบน ชั้นวางหนังสือมาวางที่ตรงหน้าผม ก่อนจะค่อย ๆ ถอดแว่นที่ผมใส่ออกมา

"ถ้าอยากสายตาสั้นก็ไม่เห็นจะยาก อ่านหนังสือเข้าไปเยอะ ๆ อีกหน่อยก็สั้นไปเอง แถมจะได้รู้เรื่องที่คนอื่นไม่รู้ ได้เข้าใจในเรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ .. เชื่อพ่อสิ"

...

หลายปีผ่านไป ผมอ่านหนังสือไปกี่เล่มแล้วก็ไม่ได้นับจำนวนไว้ แต่ก็คงมากเอาเรื่อง อยู่เหมือนกัน เพราะตอนนี้ทั้งชั้นวางหนังสือ หิ้งเก็บหนังสือก็แทบจะเต็มบ้าน แล้วผม ก็ได้สายตาสั้นสมใจอยาก แต่กลับกลายเป็นว่าผมไม่อยากใส่แว่นสายตาถ้าไม่จำเป็น จริง ๆ ถึงตอนนี้ผมว่าผมเข้าใจในเรื่องบางเรื่องมากขึ้น ได้รู้เรื่องบางอย่างมากขึ้น นิสัยรักการอ่านแทรกซึมเข้ามาสู่ตัวของผมจากคำสอนแบบเนียน ๆ ของพ่อ

เมื่อวันก่อน ผมแอบเห็นลูกชายตัวแสบของผม แอบเอาแว่นของผมมาใส่ ... ^__^