ฟ้าเทียมดิน ...
เหมือนฟากฟ้าเป็นใจให้ชมชื่น
แดดสัมผัสภาคพื้นคืนไออุ่น
วันเจิดจ้าด้วยริ้วแสงแห่งอรุณ
จิตละมุนใสกระจ่างกลางตะวัน ...
... จากผืนดินมองไปไกลโพ้นฟ้า
สุดสายตากว้างใหญ่ไร้เขตกั้น
เส้นสายตา...ขอบฟ้าแนว...ขนานกัน
แม้นสูงต่ำ...ฤาสำคัญแบ่งชั้นเรา ...
... ได้เวลาฟ้าอวดลวดลายเมฆ
ฟูฟ่องเฉกรูปลักษณ์สลักเสลา
จิตมิสิ้นจินตนาพาเคลื่อนเคล้า
ปั้นแต่งเจ้าจนวิจิตรพิศตราตรึง ...
... แล้ววาดรูปหัวใจให้ผืนฟ้า
คล้องแหล่งหล้าผสานเช่นรวมเป็นหนึ่ง
ฟ้าสีคราม...เมฆขาว...กราวเสกซึ้ง
คลุมทั่วถึงแดนสถานวิมานดิน ...
... วางโครงสร้างอย่างใจได้กำหนด
ภาพฝัน,พจน์เด่นชัดเชิงอรรถศิลป์
มีฉันแทรกอยู่ระหว่างกลางใจ-จินต์
ฟ้าเทียมดินโอบอ้อมล้อมด้วยรัก ...
… ห้วงรักที่รังสรรค์บรรจงวาด
แฝงอำนาจลึกล้ำนำประจักษ์
ตลอดช่วงดวงใจได้พิงพัก
หมุนเร็วนักรอบเวลาวินาที...
... วันฟ้าเปิดเป็นใจ...ฉันได้สิทธิ์
ปล่อยความคิดท่องไปในวิถี-
ทางแห่งรักจากฟ้าจรดธานี
อ้อมกอดนี้...ที่เราพึง...เอื้อมถึงกัน ...
..........
ณ เส้นขอบฟ้าทาบ ถึงใจ
สัมผัสถึงอุ่นไอ โอบห้อม
ส่งเสริมซึ่งกันใน สถานภาพ
เราสุขอยู่ในอ้อมกอดฟ้าเทียมดิน
..........
ขอขอบคุณภาพประกอบสวย ๆ จากอินเตอร์เน็ตค่ะ