น้ำยาง
หยัดรากยืนชูกิ่งก้านตระหง่านฟ้า เป็นทิวเเถวสุดตาดั่งป่าใหญ่
ฝนเเดดหล่อเลี้ยงรากสุดใบ ผลิยอดสั่นใหวในคืนวัน
ต้นเริ่มใหญ่ใบเริ่มเเก่เเผ่คลุมห่ม ผ่านชีวิตเพาะบ่มทีละขั้น
ผิวเปลือกอ่อนภายในซ่อนสิ่งใดกัน ทุกชีวันบากบั่นเลี้ยงวิญญาณ
เเสงตะเกียงริบหรี่ตอนตีสาม นั่นคือนามชาวสวนยางเเห่งหมู่บ้าน
เดินดุ้มด้นคนเดียวตรากตรำงาน วิถีเเห่งตำนานปักษ์ใต้บ้านเรา
สองมือกระชับด้ามมีดกรีดตามร่อง น้ำยางใหลขาวผ่องดั่งนมจากเต้า
ทีละหยด ทีละหยด หยดเบาเบา หยดเเล้วหยดเล่าทุกหยดคือชีวิต
Relate topics




