ชีวิตกูหนอ
ชีวิต...กูหนอ
ดั่งหนอนน้อยพลัดพรากจากบ่อขี้
แล้วชีวีจะเป็นสุขได้ไฉน
เช้ากลางวันยันค่ำเฝ้าร่ำไร
ถวิลใจแต่บ่อขี้ที่เคยเนา
แม้นน้ำผึ้งพระจันทร์ว่าหวานจ๋อย
อีกน้ำอ้อยน้ำตาลหวานใดเท่า
กลับคิดถึงแต่กลิ่นขี้มิบรรเท่า
สุดจะเศร้ายามนิราศ...ขาดขี้กิน
แม้นดาวดวงสุกสกาวพราวพร่างฟ้า
พื้นธารางามวิไลไม่มีสิ้น
ดนตรีเพลินจรุงใจไม่ยลยิน
อยากดับดิ้นห่างไกลไม่ใยดี
ชีวิตกูเหมือนไม่ใช่ชีวิต
เมื่อมันผิดสันดานการวิสัย
หนอนบ่อนขี้...ต้องชอนชีขี้ร่ำไป
กูนี้ไซร้มิต่างกันด้วยสันดาน
ผมเขียนมันในวันที่ถูกย้ายงาน
ไปอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยและกดดัน.....มันมาจากความรู้สึก
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
โจน้อย (Not Member)