อัปสรา ...
... อัปสรา สลักหิน ไม่ยินเสียง
ไม่อายเอียง ยืนนิ่ง ไม่ติงไหว
ว่าวิหาร สุดผา เป็นของใคร
เธอหา ได้สนใจ เท่าไหร่นัก
ว่ายืนเหม่อ ชะเง้อคอย ในพงป่า
ตากน้ำตา น้ำค้างพราว หนาวตระหนัก
ชายหนุ่ม ภูมิซรอล ที่เธอรัก
พลาดพักตร์ หายหน้า ในครารบ
เมื่อจับดาบ ฟาดฟัน สะบั้นศึก
ด้วยแค้นลึก อาฆาต มาบรรจบ
ละเลงเลือด สองชาติ ทาพิภพ
ทั้งหมื่นศพ แสนซาก ก็ถมทับ
ซ้อนสุม ความเชื่อ เหนือผลเหตุ
ทุกข์ทเวศ ทับทวี ไม่ย้อนกลับ
อัปสรา น้ำตาริน สิ้นคนรัก
พลัดพักตร์ หายหน้า ในครารบ ...
Relate topics
ปภพ