M-e-e P-e-d

แล้วก็มาถึง ข.น.น. สาวสวย    อีกหนึ่งสวยที่บอร์ดของผมภาคภูมิใจ    เธอเป็นสาวราศีแมว    แม้นักขัตฤกษ์จะไม่มีราศีนี้ก็ตามที  แต่การบรรจุราศีชนิดใหม่นี้  ไม่เป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด    ด้วยเธอเป็นคนรักแมวอย่างยิ่ง  ปัจจุบันมีเลี้ยงไว้หนึ่งตัว  เป็นแมวไทยสายพันธุ์อะไรจำไม่ได้แล้ว  เธอตั้งชื่อให้ว่า เจ้าเงิน-  สวยและตาคมตามประสาแมว    พิจารณาอย่างถ่องแท้แล้วเนื้อของมันน่าจะอร่อยนักเชียวหากเอามาคั่ว      ขูดขนออกให้เกลี้ยงด้วยขี้เถ้า  แล้วใส่ข่าเยอะๆหน่อยเพื่อดับกลิ่นคาว    แกล้มเบียร์ในยามเย็นๆที่พระลบกำลังจะพลบฟ้า

นอกจากเธอจะเป็นหญิงสาวผู้รักแมวเอาเป็นเอาตาย  เธอยังมีความดื้อชนิดที่เหมือนแมวเลยทีเดียว  ลองผลักหัวแมวให้มันถอยหลังดูสิ  มันจะขืนตัวไปข้างหน้า  และลองดุนก้นมันไปข้างหน้าสิ  มันจะยึดพื้นไว้แน่น  ไม่ยอมเคลื่อนไปข้างหน้าแม้กระผีกเดียว    แต่จงระวังอย่าไปดึงหางของมันเข้า  เพราะเมื่อนั้นแหละที่มันจะเอี้ยวตัวมาตบมือของคุณอย่างแรง  สำหรับแมว-หนวดและหางคือศักดิ์ศรีสูงสุด    อ้อ-อย่าไปผลักเธอด้วยล่ะ  เพราะเธอเป็นมวย!

เธอเป็นอีกผู้หนึ่งที่ถูกหล่อมหลอมมาด้วยเพลงของสุนทราภรณ์เช่นเดียวกับริกกี้    แต่พ่อของเธอจะสลับกับเพลงเมทัลเปลี่ยนบรรยากาศบ่อยๆ  L.A.Rock อย่าง Cindrerela  เป็นวงโปรดของเธอวงหนึ่ง เช่นเดียวกับ GunsNRose    และเมื่อเธอขี้นชั้น ม.4 สลัดคอซองออกมาสวมเสื้อม.ปลาย  เธอก็รู้ว่าตนแท้แล้วคือสาวกเมทัลชนิดที่เข้ากระดูกดำ  ผู้ขายวิญญาณให้กับซาตาน! (ยุค 80-90 นี่มันยังเชื่ออยู่รึเปล่าหว่าว่าดนตรีร็อคนั้นขายวิญญาณให้กับซาตานไปแล้ว?) เธอให้เหตุผลถึงการดำดิ่งในเมทัลว่า  รู้สึกว่าเพลงแนวนี้จริงใจต่อความรู้สึกดี เวลาเฮ้วก็เฮ้วสุด ๆ  เวลาซึ้งก็ซึ้งสุด ๆ  เหมือนการได้ปลดปล่อยอารมณ์และความรู้สึกออกมาอย่างเต็มที่    ไม่ทราบเหมือนกันว่าเธอจะอยากฟัง สุเทพ  วงศ์กำแหง  นักร้องในดวงใจอีกคนของเธอร้องเมทัลหรือเปล่าหนอ? แหละในวัยเยาว์ของเธอ  เธอใฝ่ฝันที่อยากจะเป็น D.J.    ด้วยความที่เป็นหญิงสาวผู้ลุ่มหลงบทเพลงนี่แหละ  ที่เป็นตัวขับเคลื่อนเธอให้อยู่กับวงการดนตรี  การได้เป็นนักจัดรายการเพลงจึงเป็นความฝันอันสวยงามของเด็กสาวอย่างเธอ                    เธอฝ่าฟันเข้าไปได้เพียงก้าวเดียว  แล้วพอรอบสองความฝันอันสวยงามก็พังครืน  เพราะเธอสอบไม่ผ่าน มนุษย์เป็นเช่นนี้-เพราะความฝันคือน้ำหล่อเลี้ยงชีวิต  และชีวิตจำเป็นต้องเดินตามความฝัน    การล้มครั้งหนึ่งแล้วจมปลักดักดานกับมันทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาสอีกแล้วนั้น  เธอรู้ดีว่าไร้สาระ  สิ่งที่เป็นจริงเบื้องหน้าต่างหากที่เธอต้องเข้าใจมัน    เธอค้นหาตัวตนว่าความฝันยังมีหลงเหลืออยู่อีกไหมหนอ  แล้วก็พบว่าการเป็นนักเขียน  น่าจะเป็นยาที่เยียวรักษาวิญญาณตนได้ ตอนมัธยมเธอเคยเขียนอยู่บ้าง  แต่ไม่ค่อยจริงจังนัก  เขียนทิ้งเขียนขว้างไม่ได้เรื่องได้ราว  จนวันหนึ่ง-เพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งก็มาชวนให้ทำหนังสือมือทำด้วยกัน      แล้วก็รู้ว่า นี่แหละ สิ่งที่เป็นความฝันที่แท้จริงที่ใจอยากจะทำ การได้ลงเป็นนัก(อยาก)เขียน  แม้จะเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ
แต่ก็ทำให้ความฝันเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ให้ดูสุกใสเรืองรองขึ้นมา อาจจะไม่สว่างจนจัดจ้า  แต่ก็ไม่ร้อนแรงแผดเผาจนตัวตาย


สำหรับมุมมองในด้านบทกวี
โดยส่วนตัวแล้ว เป็นคนที่ชอบอ่านกลอนมากคนนึง  แต่กลอนที่ชอบอ่านจริง ๆ คือวรรณคดีไทย เช่น รามเกียรติ์ หรือ พระอภัยมณี  แต่งานเขียนของ คุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์  ก็มีเสน่ห์ของความร่วมสมัยที่ดึงดูดใจให้อ่านได้ไม่แพ้กัน  อาจจะแตกต่างไปในแง่มุมหรือถ้อยคำที่ใช้  แต่ความงามในภาษาทำให้อ่านแล้วไม่รู้สึกเบื่อ


มุมมองที่มีต่อบทกวีในช่วงแรก ๆ ที่เริ่มอ่านในช่วงมัธยมปลายนั้น มองแต่ความสวยงาม เลิศหรูในการใช้ถ้อยคำบรรยายความงามต่าง ๆ ด้วยถ้อยคำที่ตบแต่งจนสวยงาม    จวบจนกระทั่งได้อ่านหนังสือนอกเวลาเรื่อง ใบไม้ที่หายไป  ซึ่งเป็นบทกวีซีไรท์ของ คุณจรนันท์ พิตรปรีชา    และจวบจนกระทั่งได้หยิบงานของ คุณรูญ ระโนด ขึ้นมาอ่าน  ทัศนคติที่เคยมีต่อบทกวีก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มเห็นว่า บทกวี ในยุคปัจจุบันไม่ได้มีไว้รับใช้โลกในด้านความงดงามทางภาษาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น หากแต่บทกวียังสามารถสะท้อน พลัง และความรู้สึกนึกคิดของผู้เขียนได้อย่างน่าทึ่ง!

ทัศนคติโดยรวมที่มี บทกวี
ในปัจจุบันมองว่า  บทกวี ไม่เพียงรับใช้จิตใต้สำนึกของกวีเท่านั้น แต่ยังรับใช้สังคมรวมถึงเป็นขบถต่อสังคมได้ด้วย  การเขียนบทกวีไม่ต่างอะไรกับการเขียนเรื่องสั้นหรือบทความ  คุณคิดได้ คุณเลือกได้ว่าคุณจะสื่ออะไร แต่คุณจะเลือกให้งานของคุณรับใช้เพียงความพอใจของคุณ    หรือสังคมโดยรวมรอบตัวคุณ  นั่นก็คือ คุณเลือกเอง  บทกวีเล็ก ๆ เพียงชิ้นเดียว  อาจสะท้อนพลังของคนในสังคมได้ดังกว่าบทความยืดยาวอื่น ๆ อีกนับร้อยนับพันชิ้นเสียด้วยซ้ำ

ผู้หญิงสาวสวยที่หลงใหลกับศิลปะคนนี้  ปัจจุบันเธอทำงานอยู่แถวสาทร  แล้วนั่งรถตู้กลับบ้านแถวไหนแล้วจำไม่ได้  ไม่เคยไปส่งไปรับ(ฮา)  ในความเหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่การงาน  เธอใช้บทกวีเป็นเครื่องปลอบประโลมใจ    ในความอ่อนล้าจากการเดินทางข้ามฟากเมืองหลวง  เธอใช้บทกวีเป็นสถานที่พักหย่อน    งานกลอนของเธอเริ่มมีแนวทางชัดเจนอย่างที่เธอเป็น  และเริ่มคลี่คลายในด้านภาษา  ไม่นานหรอกประเทศนี้เอ๋ย  เราจักมีกวีสาวสวยคนหนึ่งมาประดับวงการ  เป็นดั่งจันทร์ดวงเพ็ญที่ปลั่งเรืองอยู่เบื้องสูง