M-e-e P-e-d

เป็นการตั้งคำถามที่เข้าท่าทีเดียว  สำหรับผู้สูญสิ้นซึ่งความหวังใดใดในชีวิต  และสงครามอันโหดร้ายที่ยังคงปรากฏทั่วทุกมุมโลก

ปุถุชนพูดถึงสิ่งที่ชีวิตต้องการที่สุด  มีค่าที่สุด  และโหยหาที่สุด  นั่นคืออาหาร    ปุถุชนฉายภาพความเลวระยำของสงครามได้ดี  ด้วยการตั้งประเด็นง่ายๆว่าหิวข้าว  แต่เป็นประเด็นที่มหาอำนาจก็ยังตอบไม่ได้

พระเจ้าในที่นี้  น่าจะหมายถึงอเมริกา  ที่พยายามจะเป็นผู้นำโลก  และกำหนดวิถีชาติให้กับโลกทั้งโลก  ไม่ต่างจากพระเจ้าแต่อย่างใด

และหากตีความง่ายๆว่าพระเจ้าคือพรเจ้า  สิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของความเชื่อ    ก็ต้องบอกว่านี่คือความกล้าหาญในการร้องขอ    ซึ่งเจือไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัยในภาระหน้าที่ของพระองค์


ปุถุชนยังอ่อนในเรื่องภาษา  แต่ละวรรคหากได้รับการปรับปรุงด้วยภาษาที่เฉียบคม  รองรับอารมณ์เนื้อหางาน  มันจะเหมือนเสียงกู่ตะโกนของมนุษย์  ที่แหงนเงยใบหน้าขึ้นสวรรค์  มองหาพระองค์

บทนี้กำลังปรับแก้ กำลังหยอดลูกเล่น บทนี้เขียนไว้นานแล้ว ปีกว่า ๆ ละ ลองมาอ่านบทที่ผมแก้เล่น ๆ นะครับ

ท่านนักบุญ ถ้าท่านเข้าเฝ้าพระเป็นเจ้า บอกพระองค์ด้วย เรา  หิววววววววววววววววววววว ข้าว หิวจริงจริง  ดูนี่สิ   ไม่มีอะไรลงท้อง  มาหลายวันแล้ว ท่านนักบุญ ทูลพระองค์ด้วยว่า กระสุนปืนนนนนนนนนนนนนนนน เรากินไม่ได้ เพราะมันเป็นเหล็กเป็นตะกั่ว เราเคี่ยวไม่ลง  กลัวฟันจะผุเอา หยาด ฝน เหลือง ก็มิดับกระหาย สัน ติ ภาพ เราไม่ต้องการ

เรา  ต้อง  การ อาหาร  เครื่องดื่ม  และยารักษาโรค อ้อมกอด  ของผู้เป็นที่รักอันอบอุ่น มิใช่ร่างกาย  ที่แหลกเหลวด้วยระเบิด

เรา  ต้อง  การ ดวงตาและไมตรีจิต ที่บ่งบอกถึงมิตรภาพและความห่วงใย มิใช่ยาพิษที่หยิบยื่นให้แก่เด็กเด็ก

ป.ล.ท่านนักบุญอย่าลืม บอกพระเจ้าด้วย...โปรดเมตตาโยนเศษอาหารแก่พวกเราบ้าง