M-e-e P-e-d

เสียงเพลงบนหน้าปัดวิทยุเพลงแล้วเพลงเล่าที่ผ่านพ้นไป จะพาพี่ไปไหนเหรอปาน? ฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาสู่ถนนใหญ่ หญิงสาวละสายตาจากถนนตรงหน้า หันมาสบตาฉันแว่บหนึ่ง พาพี่ไปที่ชอบ ๆ  ไงคะ หา! ฉันอุทานเสียงดังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง มองหน้าคนพูดด้วยความสงสัย ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะพี่เนตร ล้อเล่นค่ะ  ปานจะพาพี่ไปทะเล  ปานรู้ว่าพี่ชอบทะเล  เนี่ย กะจะพาพี่ไปนอนดูดาวที่ริมหาดกันนะเนี่ย คนพูดหันมาส่งสายตาให้ฉันอีกครั้งหนึ่ง เอ่อ  ทำไมล้อเล่นแรงจังคะน้องปาน แหม ล้อเล่นจริง ๆ  ค่ะ  อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ เดี๋ยวไม่สวย พี่อาร์ตไม่รักไม่รู้นะ ประโยคสุดท้ายของเธอทำเอาฉันแปลกใจ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ล้อเล่นเฉย ๆ แล้วความเงียบก็ปกคลุมชั่วขณะ

ตลอดทางที่รถเก๋งสีเงินวิ่งทะยานไปแทบจะไม่มีรถวิ่งสวนมาสักคัน  เรานั่งกันเงียบ ๆ  มีเพียงเสียงในใจที่ดังอยู่ไม่ขาดสาย พี่อาร์ตเป็นยังไงบ้างคะ ปานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ก็สบายดีจ้ะ อืม ขอดูแหวนที่มือพี่ได้มั้ยคะ  สวยดี ปานอยากดูใกล้ ๆ ฉันยื่นมือข้างที่มีแหวนสีทองวงนั้นไปให้เธอดู  ปานลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา  สายตาเธอดูราวกับว่ากำลังหลงใหล  แววตาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
นี่เราจะไปไหนกันจ้ะปาน  จะเที่ยงคืนแล้วนะ กลัวเหรอคะ คำถามนี้มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ ปานหันมาสบตาฉันอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนัก ๆ ว่า ไม่ต้องห่วงค่ะ  เดี๋ยวก็ถึงแล้ว

.................

แหะ ๆ เอาเรื่องสั้นมาแปะให้อ่านกันค่ะ 3 ตอนจบค่ะ  เคยแปะที่ บีซีบี นานแล้ว

//ขอความคิดเห็นด้วยนะคะ

ไม่มีใครเขียนเรื่องผู้หญิงได้ดีเท่ากับผู้หญิงเขียน !!!

2.

เมื่อสัญญาณไฟแดงตรงสี่แยกเปลี่ยนเป็นสีเขียว  ปานขับรถพุ่งทะยานออกไปโดยไม่รั้งรอ พี่เนตรกับพี่อาร์ตรู้จักกันมานานแล้วใช่มั้ยคะ เป็นคำถามแรกที่ปานเอ่ยขึ้นหลังจากที่เราสองคนนั่งเงียบกันอยู่นาน จ้ะ แล้วพี่เนตรคิดว่า พี่อาร์ตรักพี่จริง ๆ เหรอคะ น้ำเสียงราบเรียบ แต่มันคือคำถามที่คนถูกถามไม่สู้จะยินดีนัก ทำไมน้องปานถามแบบนี้ล่ะคะ หึหึ ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เนตรมั่นใจเหรอคะว่าพี่อาร์ตรักพี่คนเดียว..

ท้ายคำถามมีรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยเลิศนัยบางอย่าง  มีบางสิ่งที่ไม่ดีก่อตัวขึ้นแล้ว ทำไมเราต้องมาพูดเรื่องนี้กันด้วยคะน้องปาน  ไหนว่าจะพาพี่มาเที่ยวไง เราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า  พี่ไม่สนุกแล้วนะปาน  พาพี่กลับเถอะ ไม่!!! ปานแผดเสียงขึ้นจนฉันแสบแก้วหู ไม่จนกว่าเราจะคุยเรื่องนี้กันให้รู้เรื่อง! รถคันงามพุ่งทะยานไปอย่างรวดเร็ว!!หน้าปัดบอกความเร็วที่140กม./ชั่วโมง!!! ร่างฉันกระแทกกับประตูรถเพราะแรงเหวี่ยง!! อะไรกันปาน  ปานจะทำอะไร มันเร็วเกินไปแล้วนะ! หึ กลัวเหรอ  ดี กลัวซะมั่งก็ดี โอ๊ย! พอสักทีปาน  พอสักที นี่มันอะไรกัน!  ปานทำอย่างนี้ทำไม! เพราะพี่นั่นแหละ  เป็นเพราะพี่คนเดียว  ถ้าไม่มีพี่สักคน พี่อาร์ตก็คงรักปานไปแล้ว ฉันตะลึงงันกับสิ่งที่ได้ยิน
พี่ไม่น่ากลับมาเลย  ทุกอย่างกำลังไปด้วยดีแล้วแท้ ๆ  พี่กลับมาทำไม! สีหน้าปานเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พี่ตายไปซะได้ก็ดี จะได้ไม่มีใครมาเป็นเสี้ยนหนามตำใจปานอีก! ร่างของฉันแข็งทื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ตอนที่พี่นอนโรงพยาบาลน่ะ  ปานกับพี่อาร์ตเรามีความสุขมากเลยรู้มั้ย  ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแล้ว  พี่กลับมาทำไม  กลับมาทำไม! สองมือเรียวยาวหักพวงมาลัยเลี้ยวโค้งตรงสี่แยกอย่างรวดเร็ว  รถที่กำลังวิ่งมาเปิดไฟสว่างจ้าพร้อมกับกดแตรดังสนั่นหวั่นไหว ปาน ปานมีปัญหา  บอกพี่ได้นะ แต่อย่าทำอย่างนี้เลย ฉันแข็งใจพูดมันออกไป หญิงสาวหันหน้ามาจ้องฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

หึ  แปลกใจล่ะสิ  พี่เนตรคงแปลกใจว่าทำไมปานถึงกลายเป็นแบบนี้  ปานเบื่อเต็มทนแล้ว  เบื่อกับการเสแสร้งทำเป็นดีของพี่  เบื่อรอยยิ้มหวาน ๆ  ของพี่  เบื่อกริยาอาการของพี่ตอนที่คุยกับพี่อาร์ต  ทำไมพี่เนตรต้องมาแย่งพี่อาร์ตไปจากปานด้วย!! ฉันงงกับสิ่งที่ปานเอ่ยออกมา  พยายามจับต้นสายปลายเหตุ  ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้  ฉันป่วยหนักจนต้องเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล  และก่อนหน้านั้นฉันก็มีปัญหากับอาร์ตนิดหน่อย  เมื่อต้องไปอยู่ในโรงพยาบาล  ฉันจึงไม่มีแก่ใจจะไปคิดถึงใคร  เลยเอ่ยปากบอกปานไว้ว่าฝากดูแลอาร์ตด้วย  ไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดปัญหาลุกลามใหญ่โตตามมาได้ถึงขนาดนี้ แล้วปานจะให้พี่ทำยังไง  พี่กับอาร์ตเรารักกันมานานแล้ว ปานก็รู้ อย่ามาพูด  ปานไม่เชื่อ  นับตั้งแต่วันที่พี่ฝากพี่อาร์ตไว้กับปาน  พี่อาร์ตก็เป็นของปานแล้ว  พี่ไม่มีสิทธิ์! ปาน!!! ทำไม มีปัญหาอะไรรึไง ปาน พี่ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ  หยุดรถก่อนเถอะ  ขับรถเร็วแบบนี้มันอันตรายนะ อยากให้หยุดเหรอ ได้  เดี๋ยวจะหยุดให้! ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นจนฉันไม่กล้ามองหน้าปัดความเร็ว  รู้แต่ว่ามันวิ่งเร็วมาก!  ตัวฉันได้แต่กระเด้งกระดอนไปมาตามจังหวะการหักเลี้ยวและเข้าเกียร์  อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันบ้าง  ไม่อยากเชื่อว่าความรักจะทำให้คนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้  ฉันได้แต่ภาวนาขออย่าให้ปานทำอะไรโง่ ๆ เลย  ขอให้น้องสาวที่น่ารักของฉันกลับมาเป็นคนเดิมเถอะ

รถพุ่งทะยานขึ้นสู่เนินเขาอย่างรวดเร็ว! สองข้างทางเป็นพกหญ้ารกชัฏ  ทุกอย่างรอบตัวมืดสนิท  นอกจากถนนข้างหน้าที่แสงไฟสาดส่อง ฉันก็มองไม่เห็นอะไรอีก


3.

ทางข้างหน้าทอดยาวขึ้นตามแนวแนวเชิงเขา  รถยังคงไต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ  เบื้องหน้ามองเห็นแต่ท้องฟ้ากว้างกับดวงดาวดวงน้อยเต็มฟ้า

ข้างหน้าไม่มีถนน!!!

ปานยังคงเร่งความเร็วรถต่อไปอย่างไม่มีทีท่าจะชะลอ
ปานหยุดรถเดี๋ยวนี้นะ! เรากำลังจะตกเหวนะ!!

พี่เนตร ๆ เป็นอะไรไปคะ  ร้องซะเสียงหลงเชียว ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา  บรรยากาศรอบตัวเย็นเฉียบ แต่เหงื่อกลับผุดพราวทั่วใบหน้า  นี่ฉันคงฝันไป  ทำไมมันช่างเหมือนจริงนัก?  แล้วนี่ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน

หันไปมองคนข้าง ๆ  น้องปาน!  ฉันอยู่ในรถกับน้องปาน  รถกำลังจอดติดไฟแดงอยู่  ฉันพยายามรวบรวมสติ  สะบัดหัวไล่ความมึนงง ...อืม  สงสัยพี่คงฝันไปน่ะ  พี่ฝันร้ายจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก พี่นอนกระสับกระส่ายมาตลอดทางเลยนะคะ  หลับตั้งแต่บางนาแน่ะ บางนา?  หลับ?  นี่ฉันกำลังจะไปไหน? เราจะไปไหนกันคะน้องปาน? ฉันถามย้ำความมั่นใจอีกครั้ง  ปานหันมาทำหน้างง ๆ
ทะเลไงคะพี่  เรากำลังจะไปทะเลกันไง  ใกล้จะถึงแล้วล่ะ ฉันเริ่มรู้สึกใจคอไม่สู้ดี  มันเป็นแค่ความฝันน่ะ ไม่มีทางเป็นจริงหรอก

แม้จะคิดอย่างนั้น แต่คำถามของปานทำให้สะดุ้ง

พี่เนตรกับพี่อาร์ตรู้จักกันมานานแล้วใช่มั้ยคะ


&&&&&&&&&&&