M-e-e P-e-d

เล่ากันง่ายๆนะ  สดๆ  ไม่ต้องประดิดประดอยถ้อยความใดใดกัน

สิ่งใฝ่ฝันที่สุดของผมมานานปี  คือบ้านสักหลัง  ที่อย่างน้อยแม่จะได้ตายในบ้านของตนเอง  หลังจากที่เตี่ยสิ้นลมหายใจในบ้านเช่า  บ้านที่เตี่ยเช่า-ย้ายมาชั่วชีวิตแก  บ้านของผมมันต้องเป็นหลังที่ค้าขายได้ ราคาอาจแพงหน่อย  แต่ดูจากรายได้-ผมสู้ไหว    ฝันไว้ดักดานนานปีถึงห้องนอนใหญ่โต  ห้องน้ำที่สบายสวยงาม  และห้องพระ  ที่จะได้เก็บพระที่มีไว้เป็นสัดส่วนสมควร  ในบ้านหลังนั้นแม่จะได้นอนห้องใหญ่โต  สะอาดและเรียบร้อยด้วยเฟอร์นิเจอร์จัดวางเป็นระเบียบ

แหละรถยนต์สักคัน  เพื่อวันหยุดร้านจะได้ไปเที่ยวไหนต่อไหน  แม่จะได้ไปดูโลกใบใหญ่โตอีกครั้งในวัยชราเช่นนี้    อีกทั้งเจ็บไข้ได้ป่วยฉุกละหุก  รถยนต์นี่แหละที่จะพาคนป่วยไปรับการรักษาได้ทันท่วงที

ก่อนสิ้นปีก่อนเล็กน้อย  ผมนึกสงสัยถึงตัวเลขในบัญชี  ว่าทำไมหนอ ผมฝากเท่าไหร่ๆ  มันจึงต้องถอนออกมาจนหมดเกลี้ยงอย่างชนิดที่ต้องเริ่มจากศูนย์กันใหม่อยู่เรื่อย  ใจหายจนขนหัวลุกเมื่อรำลึกได้ว่ามันเป็นเช่นนี้นานนับจะสิบปีนี่แล้ว!

สิบปี-คงนานเกินกว่าจะนึกได้ว่าเอาเงินไปใช้อะไรบ้าง  นอกจากการเที่ยวเตร่ตามประสาชายหนุ่ม  การละลายเงินลงขวดเบียร์ขวดเหล้าอย่างไม่บันยะบันยัง  และการเข้าออกค็อกเทลเลาจน์ราคาหรูระยับในหาดใหญ่  มันต้องมีรายจ่ายอื่นอีกแน่นอนที่ผมใช้อย่างไม่คิด

ผมจำไม่ได้จริงๆว่ามีอะไรอีกบ้าง


แต่ยิ่งใจหาย  เมื่อทบทวนความทรงจำในช่วงเวลาเพียงปีเดียว  เป็นช่วงหนึ่งปีเต็มๆที่เงินก้อนมหึมาอันไม่เคยเห็นจำนวนตัวเลขในบัญชีเลย-หมดเกลี้ยง

22  เมษา 46  หลังจากไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาหาเงินประกันตัวแกนนำต่อต้านท่อก๊าซไทย-มาเลย์  ผมอ่านบทกวีบนเวที  และลงมานั่งดื่มกับเพื่อนนักเขียนจำนวนมากมาย  ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านในเวลาดึกโข  ผมควบอีดรีมแก่ๆกลับ้านอย่างง่วงนอนรุนแรง  และเลี้ยวไปชนกองดินที่การไฟฟ้าภูมิภาคขุดปลูกเสาไฟแล้วไม่ได้ถม    เจ็บสาหัสปางตาย  เอ็นใหญ่ข้อเท้าด้านหน้าข้างขวาขาดสะบั้น  เลือดไหลโซมหมวกกันน็อค  และฟกช้ำไปทั้งร่าง

เคสนี้ประกันจ่ายไปแสนกว่า

3 วันที่ผมนอนใน รพ.  เตี่ยก็ถูกส่งเข้ามารักษาอยู่ในห้องเยื้องกัน  ผมถ่อวอล์คเกอร์ไปเยี่ยมเตี่ย  แม่อมทุกข์อมโศกเฝ้าไข้เตี่ยและผมอย่างทรหด  ไม่นานผมก็กลับไปรักษาตัวที่บ้าน  แต่เตี่ยยังอาการหนักใน รพ. เป็นเดือน  ผมยืมเงินสมศักดิ์  เพื่อนสมัย ม.ปลาย มาแสนกว่า  ให้เขาสำรองจ่ายค่า รพ. ไปก่อน  ผมลากสังขารไปกดเอทีเอ็มทีละ 2 หมื่นจ่ายสมศักดิ์  เพราะขึ้นบันไดธนาคารไปเบิกเงินไม่ได้  ผมยังเดินไม่ได้ยังต้องใช้วอล์คเกอร์เกือบ 2 เดือนเต็ม

ไม่นานเตี่ยก็ลาจากพวกเราไป

งานศพเตี่ยผมยืมเงินเพื่อนฝูง  และรวมเงินกับที่เหลือของตน  ใช้จ่ายค่าทำศพไปแสนกว่า  เงินที่ทำฝากกับ AIA ปีละ 5 หมื่นกว่าของผม กับ 2 หมื่นกว่าของพี่ติ่ง  ผมต้องยกเลิกไปโดยปริยาย  นั่นหมายความว่า-ผมสูญเสียเงินที่ได้ทำไปแล้วในปีก่อนเกือบ 8 หมื่น-อย่างสูญเปล่า 


หลังงานศพเตี่ย  ผมพอจะเดินได้แล้ว  ก็ทำมาหากินเก็บเงินเก็บทองกันใหม่  บ้านสักหลัง  รถสักคัน  ยังคงหอมหวานอยู่ในส่วนลึกและความฝัน  ไม่กี่เดือน-ร้านอาหารของพี่คนโตก็ทุลักทุเล  ในนามของพี่น้อง  ที่พ่อและแม่เดียวกัน  ผมอุดให้ไปทีละหมื่นสองหมื่น ร้านอาหารนั้น 2 ปี  ผมอุดให้ไปร่วม 2 แสน  เงินในบัญชีที่มีอยู่บ้างก็หมดลงอีกครั้ง

พฤษจิกา-ไฟแนนซ์ก็มายึดรถยนต์ของพี่คนโต  ด้วยกิริยาถ่อยของพนักงานทวงหนี้กระมัง  ที่ผมควัก 5 หมื่น ฟาดหัวให้ไปให้ไกลหูไกลตา


สิ้นปี 46  ผมคาดหวังลึกๆว่า ปีใหม่ผมคงจะโชคดีเหมือนชาวบ้านเขาบ้าง

มกราผ่านไปอย่างมีความสุข  มันเป็นความสุขแสนสั้นอย่างบัดซบเลยทีเดียว  เพราะเมื่อขึ้นเดือนกุมภา  ไข้หวัดนกก็ระบาดเอาแทบล้มละลายกันไปตามๆกัน  เงินที่ทำได้เดือนมกรานั้น ผมเขียมอย่างสุดชีวิต  จริงอยู่-ที่ผมยังดื่มเบียร์ทุกคืน  แต่ก็ไม่ได้มากมายเหมือนเมื่อก่อนที่ผ่านมา  ผมนอนไม่หลับมาหลายปี  กว่าจะหลับลงได้มันทรมานเหลือเกิน  แอลกอฮอร์นี่แหละที่ทำให้ผมหลับได้โดยไม่กระวนกระวายนัก

แล้วเดือนจังไรนั่นก็ผ่านพ้นไป...

ยังคงคาดหวังว่ามีนาคม  มันต้องเป็นเดือนที่ดีสำหรับผม  เดือนเกิดเดือนแห่งการผลัดฤดูสู่คิมหันต์อันกระจ่าง  ท้องฟ้ามีนาคมต้องสดใสและสวยงามด้วยสีครามอันสูงลิบลิ่ว

พี่ติ่งถูกรถ จยย. ชนเอาเมื่อปลายเดือน!  แม้ไม่ต้องเสียเงินค่ารักษาด้วยมีประกัน  แต่ก็ทำเอาความรู้สึกในความซวยอันซ้ำซากนั้นหวนกลับมาอีกครั้ง  และยิ่งย้ำชัดถึงความซวยอันไม่สิ้นสุดเมื่อสิ้นเดือนมีนาคม  อีดรีมแก่ๆของผมหายไป!

ผมแจ้งความตามระเบียบ  และทำใจยอมรับว่าประเทศนี้  หากทรัพย์สมบัติหายแล้วนั้น มันหมายถึงว่าหายไปเลย  โอกาสที่จะได้กลับมานั้น  น้อยเสียยิ่งกว่าหวยรางวัลที่ 1 ไม่รู้กี่เท่า

7 เมษา ซื้อคันใหม่ เพราะต้องใช้งาน  48000 ผมจ่ายสดโดยไม่ลังเล  เพราะไม่ชอบการเป็นหนี้ไม่ชอบการผ่อนเงิน  ได้รถใหม่มาเมื่อบ่าย  ตกค่ำก็ปวดฟันหนัก  ไปหาหมอปรากฏว่า-ต้องทำการครอบฟันทั้งหมด 6 ซี่  ข้างละ 3 ซี่ เพราะกรามด้านซ้ายนั้นฟันที่อุดไว้ผุและถูกกรอจนเนื้อฟันมีเหลือน้อยมาก  ขณะที่ด้านขวานั้น เป็นผลต่อเนื่องเมื่อปี 29  ที่ถูกหวดด้วยเหล็กจนกรามแตก 3 ท่อน  มันทำให้ฟันโยก  และเมื่อผ่านมามันก็คลอนจนต้องถอนออกไป  6ซี่นี้ หมอคิดค่ารักษาอย่างมิตรภาพ 28000

ผมยืมเงิน เสธ. คิด  กับ นายช่างชา มารักษามัน

แล้วความอดทนที่มีมันก็หมดลง  ผมมีเงินในบัญชีพันกว่าบาท  ผมหยุดคิดเรื่องบ้านเรื่องรถ  และมองอนาคตอย่างเลือนรางเหลือเกิน  ผมท้อ  เพราะมันเป็นเช่นนี้มาเกือบจะ 10 ปีแล้ว

สงกรานต์แฟนผมกลับมา  และเอ่ยชวนผมไปเที่ยวเกาะเหลาเหลียง จ. ตรัง  อย่างไม่ต้องคิดมากผมรับปากไปทันที  มันนานเหลือเกินแล้วที่ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนอย่างตั้งใจ  อย่างที่ตั้งใจว่าจะไปให้ได้

กลุ่มเราไปกัน 10 คน มีผมกับตั๋น 2 คนเป็นผู้ชาย  นอกนั้นเป็นหญิงสาวสวย  เหลาเหลียงอยู่ไกลออกไปจากฝั่งโขอยู่  แต่ไม่มีอะไรให้ชมให้เที่ยวนัก  ต้องนั่งเรือไปเที่ยวตามเกาะต่างๆ  ดมน้ำตื่นดูปลาดูปะการัง

ผมรู้สึกสงบ  รู้สึกว่าตัวเองเล็กกระจ้อยร่อยนักในอ้อมกอดของเกลียวคลื่น  เราพักเตนท์อย่างที่เรียกว่า ซี แคมปิงค์  และคืนที่สองนั่นเอง  ที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความจ้อยร่อยจิดริดของชีวิตอย่างที่สุด

ฝนตกปรอยๆมาเมื่อประมาณตี 3  มันเป็นฝนที่เราไม่รู้ตัวมาก่อน  แม้จะเห็นสายฟ้าแลบแวบวิบอยู่ไกลโพ้นนั้นก็ตามที  แม้ช่วงเย็นผมจะเห็นท้องฟ้าเหนือเกาะแดงก่ำราวหมากสุกอย่างผิดสังเกตุ  มันแดงจัดจ้านทาบทาบริเวณไปทั่ว

แล้วฝนก็กระหน่ำมา่อย่างหนักหน่วง  รุนแรงอย่างที่เคยนึกประหวั่นเมื่อครั้งน้ำท่วมหาดใหญ่  ด้วยความเพลียจากการดำน้ำมาทั้งวัน  ผมก็หลับต่อ  มาตกใจตื่นอีกทีก็เมื่อแฟนเขย่าเรียกเสียงดัง  ลืมตามาก็เห็นหลังคาเตนท์ย้อยลงมาจรดพื้น  น้ำฝนขังหลังคาจนเสาโครงรับน้ำหนักไม่ไหว  ผมเปิดซิปเตนท์อย่างทุลักทุเล  กลัวที่สุดก็คือปลั๊กไฟ    ผลักแฟนให้ออกจากเตนท์ได้ก็รีบวิ่งไปที่เตนท์เพื่อนอีกคน  เห็นเขากำลังเอาไม้ค้ำเตนท์กำลังกระทุ้งให้น้ำร่วงจากหลังคา

ผมเดินกลับไปที่เตนท์เพื่อเก็บข้าวของ  เห็นเตนท์เอียงกะเท่เร่พังพาบอยู่ยับเยิน  มุดเข้าไปเก็บได้เกหือบครบก็รีบออกมา  เพราะไปที่เกาะปั่นไว้ยังไม่ได้ดับ    เจ้าของทัวร์เดินสำรวจความเสียหายและช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมเตนท์

คืนนั้นกว่าจะได้เตนท์ใหม่ก็ปาไปเกือบรุ่ง


ตื่นเช้ามาอย่างสดชื่น  ท้องทะเลเงียบสงบ  ทำเหมือนกับว่าเมื่อคืนไม่ได้กระทำการใดใดไว้อย่างนั้นแหละ    หน้าด้านสิ้นดี!


ผมกลับถึงบ้านอย่างหมดเรี่ยวแรง  อ้อมกอดของเกลียวคลื่นอันดามันทำให้ผมยิ่งรู้สึกสัมผัสลึกซึ้งกับความซวยอันไม่สิ้นสุดนั้น  คำถามเดียวที่วิ่งวนอยู่ในสมองก็คือ  มันจะอะไรกันนักกันหนากับกูวะ?

ชีวิตมันช่างจิดริดจ้อยร่อยเหลือเกิน  แต่กว่าจะผ่านมันมาได้แต่ละเคส  เล่นเอาแทบไม่อยากเป็นผู้เป็นคน


แม่อีกนั่นแหละ  แม่เพียงคนเดียวเท่านั้น  ที่คอยเตือนให้ผมไปทำบุญทำสังฆทานบ้าง  เผื่อความซวยอันไม่สิ้นสุดจะได้เบาบางลง

แล้วผมก็เริ่มจากศูนย์อีกครั้งหนึ่ง  เหมือนเช่นเมื่อเกือบ 10 ปีที่ผ่านมา....