( มือไวไปหน่อยครับ กดโดน Enter )
ตอนนั้น พี่หมี่เป็ด ชวนมาเล่นที่นี่
แกบอกว่า ถ้าอยากได้คอมเมนต์อย่างตรงไปตรงมา
ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมกำลังเคว้งกับการเสนอเรื่องสั้นในบอร์ดอยู่พอดี
จากการพยายาม ตามหาพี่ซีลี่บั๊ก กลายมาเป็นการพยายามค้นหาตัวเอง
ด้วยการพยายามลองเขียนเรื่อง
ได้เรื่องมั่ง ไม่ได้เรื่องมั่ง ลองผิดลองถูก ว่ากันไป...
นั่นมันเป็นแค่เรื่องสั้น มันเป็นการเล่นกับจินตนาการ
แต่ผมกำลังจะออกไปลองผิด ลองถูกกับถนนชีวิต
ด้วยการตัดสินใจลาออกจากการเป็นพนักงานบริษัท
ไปทำกิจการร้านขายต้นไม้ และจัดสวน ตามที่ผมฝัน
ถ้าการเขียนเรื่องของผม คือการพ่งมองเข้าไปยังความคิดบางอย่าง จนภาพมันปรากฏตรงหน้า
จนมันเห็นถึงน้ำตาของตัวละครที่กำลังหยาดหยด
กับร้านขายต้นไม้ของผม ...
ผมกลับมองไม่เห็นอะไรเลย
ผมเห็นแต่ใบเขียว ๆ ของพวกเขา กำลังกวักมือเรียกผม ให้ออกไปค้นหาความหมายของการมีชีวิต และลมหายใจของผืนดิน
ที่ ๆ ผมไม่ต้องตอกบัตร
คงจะไม่ได้วะมาทุกวัน ๆ เพื่อตามอ่านผลงานดี ๆ ของเพื่อน ๆ ที่นี่
2 เดือนอาจจะได้โผล่มาสักครั้ง
ขอบพระคุณทุกความคิดเห็น ทุกคลิกที่กดลงบนกระทู้เรื่องของผม
การเดินทางของเรื่องราว ยังต้องไปอีกไกล
จนกว่าเราจะได้พบกันอีก ...
ด้วยจิตคาราวะ
วรธาร พึ่งแก้ว ( จสอ.โจ )
โชคดีนะครับจ่า และผมจะจำชื่อจริงของจ่าเอาไว้ ด้วยเชื่อแน่ว่าสักวัน-จ่าจะมีงานรวมเล่มในชื่อนี้
ท่านพุทธทาสได้เคยกล่าวไว้ว่า การงานคือการปฏิบัติธรรม ไม่ว่าจะงานใดเช่นใดอย่างไร หากมันไม่เบียดเบียนใครต่อใครและตัวเอง จัดว่างานการนั้นเป็นธรรมะชั้นสูง
รักในต้นไม้ ก็จงอยู่กับต้นไม้อย่างเข้าใจต้นไม้ อยู่ร่วมกับมันให้ได้ เคารพในความเป็นต้นไม้ เคารพในงานการของตน สมาธิจะบังเกิด สมาธิที่ไม่จำเป็นต้องไปถึงนิพพาน แต่เป็นสมาธิที่เรามองเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในความนิ่งและเงียบนั้น การพิจารณามันนั้นคือปัญญา
กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ซีไรต์เมื่อหลายปีก่อน ปัจจุบันนี้พำนักอยู่ที่นครศรีธรรมราช ทำงานการเล็กๆในพื้นที่ห่างไกลแสงสีในหมู่บ้านเล็กๆ และที่นั่นก่อเกิด "จากหุบเขาฝนโปรยไพร" อันกระเดื่องชื่อ อาจมีนักเขียนอีกหลายนามที่ปลีกตนออกจากสังคมเมือง จากงานการประจำ แล้วใช้ชีวิตอย่างที่จ่ากำลังจะใช้ และเขาเหล่านั้นได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น อยู่กับสิ่งที่รักมากขึ้น เขามีเวลามากพอที่จะคิดและเขียน โชคดีครับจ่า โชคดีครับคุณ วรธาร พึ่งแก้ว ชีวิตจะสอนคุณเองว่าจะต้องไปทางใด อย่างไร แหละหาปรัชญาจากต้นไม้จากร่มเงาเขียวชอุ่มนั้นให้ได้นะครับ
อ่านแล้วอึ้ง แต่ต่อมาก็ดีใจกับวิถีชีวิตที่ได้เลือกแล้ว
เอาวะจ่า ไม่มีเนตเล่นก็ไม่เป็นไร 2-3เดือนค่อยออกมาพบทีก็ยังดี จะคิดถึงกันเสมอ ช่วงที่อยู่กับงานต้นไม้-จัดสวนนั้น ลงตัวและว่างเมื่อไหร่ก็อย่าลืมเขียนเรื่องอีกนะั ให้งานเขียนเป็นงานหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณตนอีกอย่างหนึ่ง เอาไว้พูดในสิ่งที่เราอยากพูด แต่พูดไปโดยปากนั้นมันไม่ "ถึง" ก็ใช้การเขียนนะจ่า
ขอให้ชีวิตที่เลือกแล้ว จงเป็นชีวิตที่ลงตัวโดยเร็วที่สุดนะจ่า
ผมว่านะ...
ถ้าชีวิตไม่มีความรัก หรือคนรัก หรือเอาแค่คนที่เรารัก ชีวิตมันก็ว่างเปล่าอย่างไรก็ไม่รู้ น่าแปลกที่คนเราอาศัย พึ่งพา พลังขับเคลื่อนจากคนรอบข้าง...
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...
ถ้าหาความหมายของชีวิตเจอเมื่อไร มาเล่าให้ฟังกันบ้างนะท่านนะ
ความหมายชีวิต ยิ่งหา บางที่เหมือนจะไม่เจอ ด้วยการหาเราอาจจะคาดหวัง หรือปรุงแต่ง หรือคาดเดาไว้ว่าจะเป็นอย่างไร มีรูปแบบใด โดยอาศัยเรื่องเล่า ประสบการณ์ของบริชน ทว่า คำโบราณว่าไว้ "สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น"
ในความคิดเรา ปล่อยให้ความหมายของชีวิตค่อยๆ ซึมซาบ ค่อยเรียนรู้ การดำเนินชีวิตในกิจวัตร นั้นล่ะ ไม่เร่ง ไม่รีบ คนเราจะได้ความหมายของชีวิตโดยวิธีการและรูปแบบที่ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน บางคนอาจจะต้องเจออะไรที่รุนแรง บางคนอาจจะนุ่มนวล มีสติที่จะเท่าทันต่อสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามา มีความสุขให้เท่าทันกะสิ่งที่เกิดขึ้น
ความหมายของชีวิตของคุณอาจจะวิ่งผ่านมาอย่างแผ่วเบา ในวินาทีใด ก็ได้ ว่าไหม
โอ๊ โชคดี ครับ จ่าโจ
Web Statistics : online 0 member(s) of 42 user(s)
User count is 2597773 person(s) and 11173531 hit(s) since 24 เม.ย. 2568 , Total 550 member(s).