M-e-e P-e-d

" คิดถึง "

คำ ๆ นี้ สะกดด้วยตัวพยัญชนะ 4 ตัว สระ 2 ตัว

" ห่วงใย "

คำ ๆ นี้ สะกดด้วยตัวพยัญชนะ 4 ตัว สระ 2 ตัว เช่นเดียวกัน

สองคำนี้ สัมผัสทางความรู้สึกได้ไม่ต่างกัน

ถึงแม้โครงสร้างทางสัญลักษณ์ จะแตกต่างกันเล็กน้อย

ยังคงให้ความรู้สึก ไปในทางเดียวกัน

. . .

ในค่ำคืนที่เย็นเยียบ กลางราตรีดาว

ยามที่ดาวหางดวงนั้น กรีดตัวผ่านฟากฟ้าอันมืดมิด

ผมเห็นมันเหมือนดั่งการกรีดตัวของหยดน้ำตาที่สองแก้มของเธอ

มันกระชัดกระไรปานนั้น มันเยียบเย็นและอ้างว้าง ... กระไรปานนั้น

การพยายามหยุดยั้งเส้นทางของดาวหาง

กับการพยายามปาดน้ำตาของเธอ

กลับไม่แตกต่างกัน

มันเป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง

ไม่ว่าใครก็ห้ามมันไม่ได้ ไม่ว่าสิ่งใดก็หยุดยั้งมันไม่ได้

ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรู้ที่มาของดาวหางดวงนั้น

ยามที่มันเริ่มวาดวงโค้งที่ขอบฟ้า ... ไม่มีใครหยุดมันได้

นี่คือสิ่งเดียวที่ต่างกับเธอ

ผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน มันเหมือนใกล้แค่เอื้อม มันเหมือนจับต้องได้ทุกเมื่อ

แต่ผมไม่มีวันจับต้องเธอได้

ผมรู้ที่มาของหยาดน้ำตาหยดนั้น

แต่ถึงแม้ผมจะรู้ที่มาของหยาดน้ำตาหยดนั้น

ยามที่มันเริ่มวาดวงโค้งจากดวงตาดวงนั้น ไหลผ่านสองแก้ม

ผมไม่มีปัญญาหยุดมัน ...

. . .

การยืนมองคนที่เราคิดถึง และห่วงใย

เดินทรงตัวบนเส้นลวดที่แสนเบาบาง .. ดั่งโชคชะตา

ด้วยความหวังว่า เธอจะไม่ตกลงมาซะก่อนถึงฝั่งโน้น

ฝั่งที่เธอวาดฝัน ..

เส้นลวดที่แสนเบาบาง

ช่างเหมือนการนั่งมองดาวหาง

สองพฤติกรรมนี้ ถึงแม้จะต่างกันทางโครงสร้างพฤติกรรมเล็กน้อย

แต่ยังคงให้ความรู้สึกไปในทิศทางเดียวกัน

อย่างน้อย .. สิ่งนึงที่ผมมั่นใจ

ถึงแม้ผมจะไม่รู้ที่มา ของดาวหาง หรือหยดน้ำตา

ผมจะได้เห็นจุดจบของมันแน่นอน

.. ผมจะได้เห็น .......

แน่นอน ....

ถ้าผมไม่นอนไปซะก่อน ....