M-e-e P-e-d

เมื่องวดวันที่  ๑๖  ที่ผ่าน  ผมถูกล็อตเตอรี่รางวัลเลขท้าย  ๓  ตัว  จำนวน  ๕  คู่ (สิบใบ)  เก็บเอาไว้จนถึงวันที่  ๑๘  ด้วยความชื่นชมดีใจยิ่งยวด    เบิกเงินมาได้ สองหมื่น  หักเปอร์เซ็นต์ให้คนขายแล้วเหลือ  หมื่นเก้าพันเจ็ดร้อยยี่สิบ    เอาวะ  ยังดีอยู่

กลับบ้านมานั่งนับเงินแล้วนับเงินอีก    สักพัก เสธ. คิด  เพื่อนรักก็มาจอดรถในอีก ๑ ชั่วโมงถัดมา      เสธ. คิด เป็นทหารอยู่ในค่ายเสนาณรงค์  หาดใหญ่  แต่ไปช่วยราชการอยู่ที่ปัตตานี  ตั้งแต่เกิดเหตุวุ่นวาย    เราไม่ได้เจอกันนาน  จะโทรฯคุยก็ยังไม่ได้โทรฯหากัน  เพราะผมรู้ดีว่าเพื่อนมันคงกำลังปวดกบาลอย่างแรง  ก็เหตุวุ่นวายชายแดนใต้นั้นมันลึกลับซับซ้อนยิ่งกว่าเรื่องอื่นใดนี่

เสธ. คิด  มาหามาเยี่ยมโดยไม่ได้นัดหมาย  โดยที่ไม่รู้ว่าผมถูกหวยเลขท้าย  มาหาด้วยความคิดคำนึงถึงแท้จริง  พร้อมภรรยา      เราคุยกันสักพัก  ผมก็ชักเงินให้เพื่อนไป ๓๐๐๐    ใช้หนี้ที่ติดค้างกันมานานตั้งแต่หลังงานศพเตี่ย    ช่วงปีนั้นผมขัดสนอย่างยิ่ง  มีเหตุการณ์มากมายหลายเรื่องให้ต้องเสียเงินจำนวนอักโข      ต้องหยิบยืมจากคนนั้นนิดคนนี้หน่อย  พอกล้อมแกล้มๆให้ผ่านพ้นช่วงเลวร้ายที่สุดของชีวิตไป    ผมยืมเงินเสธ. คิด มา ๑๐๐๐๐      เมื่อต้องไปหาหมอฟันทำการครอบฟันทั้งหมด  ๖  ซี่  เป็นเงิน  ๓๐๐๐๐  กว่าบาท    วันนั้นผมโทรฯหาเสธ. คิด  และออกปากยืมทันทีอย่างกระดากอายที่สุด  ผมไม่เคยยืมเงินเพื่อนหรือของใครเลย  ไม่ว่าช่วงนั้นๆชีวิตจะเลวร้ายเพียงใด    เพียงผมเอ่ยปากขอยืมเงิน ๑๐๐๐๐      เพื่อนก็ไม่ถามอะไรสักคำ    บอกให้ไปเอาได้ทันที  และไม่ได้พูดถึงวันเวลาคืน    เพื่อนบอกว่าไม่เป็นไร มึงเอาไปใช้ก่อน      หลายเดือนก่อนผมนัดเสธ.คิดเพื่อใช้คืนทั้งหมด      ปรากฏว่าเมื่อถึงวันนัดจริงผมกลับติดขัดรายได้    มันมีรายจ่ายจำนวนโตอีกก้อนที่ผมต้องจำเป็นจ่ายไปก่อน      ผมโทรฯบอกเพื่อนว่ามึงเอาไปก่อน  ๗๐๐๐    ที่เหลือค่อยจัดการให้  เพื่อนก็ไม่ว่าอะไรสักแอะเหมือนเดิม

ควักเงินใช้หนี้ให้เสธ.  ไปแล้ว  ผมก็คิดถึง  ประดิษฐ์  ขึ้นมา คนนี้ผมยืมมา  ๒๐๐๐๐      เพื่อใช้ในการจัดการงานศพเตี่ย    ดิษฐ์เป็นอีกคนที่ไม่ถามว่าจะเอาไปใช้อะไร?    มีแต่ถามว่าพอไหม?    เมื่อบอกว่าพอไว้ก่อน  ถ้าไม่พอจริงค่อยรบกวน  ประดิษฐ์จึงโอนเงินจาก กทม. มาให้ในวันนั้นเลย  ผมนัดหมายจะโอนให้ประดิษฐ์มาหลายครั้ง  แต่ก็ทุกครั้งยังไม่สามารถโอนให้ได้สักที  ต้องโทรฯไปบอกกล่าวอยู่เสมอว่าขอผลัดอีกนิด  เลื่อนอีกหน่อย  ประดิษฐ์ก็บอกเพียงว่าถ้ายังไม่พร้อมก็ค่อยจัดการ    เอาเงินไปหมุนไปใช้ธุระจำเป็นก่อนได้    ผมเก็บทีละนิดละหน่อยจนได้  ๑๐๐๐๐    แล้วจึงโอนให้ไปก่อนด้วยความเกรงใจ    เราไม่ควรเหนียวหนี้กับเพื่อนที่หวังดีกับเรามิใช่หรอ?  มีเล็กมีน้อยก็ต้องรีบให้เขาไปทันที    แม้เพื่อนไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่  แต่ผมถือ

ผมโทรฯหาประดิษฐ์ทันทีที่เสธ. คิดขอตัวกลับไปปัตตานี    ไม่มีคนรับสาย    ทราบมาก่อนแล้วว่าเขาไปทำข่าวการเมืองแถวกระบี่    ตกเย็นอากาศดีผมโทรฯอีกครั้ง  เขาอยู่พัทลุง    กำลังยุ่งอยู่  เขาบอกว่าเดี๋ยวค่อยเจอกันตอนค่ำโดยที่ไม่ทราบว่าผมโทรฯไปทำไม    ตกค่ำผมเกิดอาการโรคกระเพาะกำเริบรุนแรง  นอนตัวขดตัวงอไร้เรี่ยวแรงแม้จะแถกไปโรงพยาบาล    หลับๆตื่นๆด้วยความเจ็บปวดมทรมาน    นี่เป็นผลมาจากการกินอย่างล้นกระเพาะและเบียร์อันยาวนานกระมัง?    ๓  ทุ่มประดิษฐ์โทรฯมา    ผมบอกว่าค่อยเจอพรุ่งนี้      รุ่งเช้าเขาก็มาที่ร้าน  เขาเป็นลูกค้าผมเสมอที่มาหาดใหญ่    เมื่อรับทานเรียบร้อยเสร็จ  ผมก็ควักเงินให้เขา  ๑๐๐๐๐  ทันที    ไม่วายที่เขาจะถามว่ามีหมุนอยู่ไหม?    เมื่อบอกว่าเงินรัฐบาล  เขาก็ยิ้มและพูดว่าจะเอาไปหมุนก่อนก็ได้  ค่อยใช้คืนเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก    แต่ผมสบายใจที่ได้ใช้คืนเขาไปมากกว่า





บ่ายกว่าๆ    นายช่างชาก็มากินหมี่  นายช่างชาเป็นเพื่อนรักสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย    ครั้นผมไปเรียนรามฯ  เขาเรียนวิศวะบางมด  เขาก็มาขลุกอยู่กับผมจนโดนรีไทร์    เขาสอบใหม่ได้วิศวะที่เกษตร    เขาก็มาคลุกคลีตีโมงอยู่หน้ารามฯกับผมจนโดนรีไทร์อีกรอบ    เป็นช่วงชีวิตผมและเขากำลังรุ่งเรือง  ทั้งซอยมหาดไทยเราสามารถเดินกร่างไปได้ทุกหนแห่ง      จนแม่ของเขาขึ้นมาตามที่กทม.  เขารู้ตัวก็หนีกลับบ้านสวนทางกับแม่ในวันนั้น  แม่เขามาร้องไห้เสียใจที่ลูกชายสุดที่รักเกเร    เพื่อนๆได้แต่มองตากัน  มิอาจจับใจความอื่นใดได้นอกจากแม่กำลังบอกเราว่า  เราเป็นเด็กหนุ่มเกเร      ปีนั้นนายช่างชาสอบได้วิศวะ ที่หาดใหญ่  และด้วย มอ.หาดใหญ่มันไกลจากหน้ารามฯมาก  นายช่างชาจึงจบมาเป็นวิศวะโยธาสมใจแม่

นี่ก็อีกคนที่เมื่อตอนออกปากยืมเงิน    เขาไม่ฟังอะไรอื่นเลย  เพียงได้ยินคำว่ารบกวนเรื่องเงินหน่อย  เขาก็ขอเบอร์บัญชีผมทันที    มีหลายครั้งที่โทรฯไปหาเขาเพื่อนัดหมายให้มาเอาเงิน  เขาก็บอกว่ายังไม่ว่างมาเอา  มึงเอาไปใช้ไอ้คิดหรือไอ้ดิษฐ์ก่อนก็แล้วกัน    เป็นอยู่อย่างนี้เกือบๆ ๑๐ ครั้ง  จนวันหนึ่งเขาคงเดือดร้อน    ได้ข่าวมาจากสมศักดิ์ว่า  เขายืมเงินสมศักดิ์ไป  ๕๐๐๐    ด้วยลูกน้องถูกจับคดีอะไรจำไม่ได้    นอกจากของสมศักดิ์ก็ยังมีของคนอื่นอีก    ผมรีบโทรฯหานายช่าง    นั่นแหละเขาจึงนัดหมายมาเอาเงินคืน


นี่ล้วนเป็นเจ้าหนี้แรกที่ผมมี      ได้แต่ซาบซึ้งและภูมิใจที่เพื่อนมันรักกันได้ขนาดนี้      เพียงแต่สงสัยตะหงิดๆว่า  ทำไมพอผมโชคดีถูกรางวัลเงินก้อนมา  ทำไมมันจึงเหมือนนัดกันมาเลยวะ?    ทั้งๆที่ผมไม่ได้บอก  ไม่ได้นัดหมาย  และแต่ละคนนั้นนานๆจึงจะได้มาหากันสักครั้ง 

มึงจะให้กูนอนกอดเงินรัฐบาลสัก  ๔-๕ คืนก่อนไม่ได้เรอะง้ายยยยยยยยยย?  ฮ่วย!