M-e-e P-e-d

ในยามตะวันสาดแสงทาทาบทั่วหมู่บ้าน หัวใจฉันสัมผัสผิวถนนสีขาวโรยด้วยกรวด ก้อนหิน และต้นหญ้าที่แซมขึ้นท่ามกลางทางเดิน ถึงกลิ่นยาสูบมอดไหม้ในมวนใบจาก และควันพวยพุ่งจากเตาเผาถ่าน โอ..กระท่อมน้อยแสนรักใต้ลังคามุงจาก วัยเยาว์อันแสนไกลพร่างพราวด้วยดวงดาว กระชากหัวใจฉันแทบหลุดจากร่าง ด้วยความอาลัยอาวรณ์คิดถึงเจ้า

ครั้นแล้วฉันเผายาเส้นอเมริกันชน จิตวิญญาณฉันกลับรำลึกถึงบรรพบุรุษ ผู้ล่วงลับซึ่งนอนกำบังร่างใต้สุสานชุมชน ซีดีย์*ผู้เฒ่าทูนหัวผู้เป็นที่เทิดทูนเคารพยิ่งของฉัน ผู้เดินทางไกลสู่สุคติซุกอยู่ในดวงใจแห่งธรณี

บนหลุมฝังศพที่ไร้การจารึกนาม มีเพียงเนินดินเป็นลอนคลื่น เขาผู้เป็นซีดีย์แห่งบ้านริมเขา สถิตธุลีสังขารสลายสู่ธาตุเดิม

วันที่เขาลาจากโลกไป ฉันผู้เป็นทายาทมิได้ร่วมไปส่ง ณ ราตรีนี้ฉันได้กลับไปเยี่ยมท่าน มิใช่ร่างอันอนิจจังที่เยือนสู่เหย้า แต่เป็นจิตวิญญาณอันนิรันดร์ กลับสู่อดีต ปัจจุบันและอนาคต

กลิ่นใบยาสูบจากสวนริมรั้วบ้าน ใบจากม้วนมอดไหม้ในปากท่าน ควันโขมงโรยตัวขึ้นสู่ฟ้าเบื้องบน ใบหน้าสุขุมและรอยย่นบนหน้าผาก ที่ดูครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา เสียงอลีฟบาตา*ก้องกังวาน โสตสดับสรรพสำเนียง คือความทรงจำเก่าที่เหลืออยู่

ฉันชงกาแฟถ้วยที่หมื่น จุดยาเส้นมวนที่ล้าน เสียงกลองรบระรัวดั่งสนั่น กาฬสมัย มิคสัญญียุค มาตุภูมิแสนรักของฉัน ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ลานกว้างหน้าสุเหร่า ไม่ใช่ที่ชุมนุมของเราอีกต่อไป

โอ..ดวงวิญญาณแห่งบรรพบุรุษ ซีดีย์,ถ้าท่านยังอยู่เฉกเช่นวันวาร การใดที่ฉันและผู้คนของเรา ควรจักกระทำและไม่ควรกระทำ อยู่หรือไป นั่นคือคำถาม (ที่น่าคิด) ฉันนี้ ณ บัดนี้ หลงทางไปในป่า แห่งภาพลวงและมายาฝัน ทั้งมารร้ายตามมาหลอกหลอน เผด็จการทรราชย์คร่าชีวิต ไม่เหลือริ้วรอยแห่งความสุขสงบ ขบวนพาเหรดตบเท้ากันเข้ามา ใต้เงาจันทร์กระจ่างฟ้า เสียงหมาหอนในหุบเขา รถไฟที่แล่นไกลออกไป ลมอบอ้าวในค่ำคืนที่มืดมิด ด้วยความปรารถนาหิวกระหาย ละโมบโทสันในอำนาจ แต่ลมหายใจแห่งกวี บุตรหลานผู้สืบวัฒนธรรม จะบันทึกเป็นตำนานเล่าขาน
ให้คงอยู่ตลอดกาล





*ซีดีย์(อาหรับ) มาจาก ซัยยิดีย์ ใช้เรียกผู้เฒ่าที่เคารพในชนเผ่า ซัยยิด(นายท่าน)+อีย์(ของฉัน) เมื่อรวมกัน ได้ ซัยยิดีย์ เวลาอ่านเร็ว จะเป็น ซีดีย์

**อลีฟบาตา คือพยัญชนะอักษรสามตัวแรกในภาษาอาหรับ