M-e-e P-e-d

"เพียงนั้น"

1 ก่อนเม็ดฝนสาดเทลงมา
ฉันนั่งอยู่หน้าบ้านคนเดียว เดียวดาย
มองภาพภูเขาดำทะมึนเบื้องหน้า
สูงขึ้นไปดวงจันทร์เสี้ยวสาดแสงสีนวลหลังเมฆก้อนใหญ่
สายลมเบื้องบนพัดพาเมฆเคลื่อนตัวเปิดช่องว่างให้แสงจันทร์ลอดผ่าน
ส่องสะท้อนกลุ่มก้อนเมฆให้ฉันได้แลเห็น
พระจันทร์สวยงาม แสงจันทร์สวยงาม ก้อนเมฆงดงาม &เม็ดฝนเล็กๆต้องสัมผัสผิวกาย
เม็ดที่หนึ่ง เม็ดที่สอง เม็ดที่สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ สิบเอ็ด& กลายเป็นสายฝนไม่ขาดสาย
แสงจันทร์หายไป ก้อนเมฆสีดำ
แต่ฉันยังนั่งที่เดิม ไม่คิดหลบหนีสายฝน
เสื้อผ้าเริ่มเปียกปอน ความหนาวจับผิวกาย ไม่ช้านานก็เปียกโชกทั้งตัว
ร่างกายหนาวสั่น สายตาพร่าเลือน
น้ำฝนไหลเข้าตาแล้วหยดลงมาเป็นทางตามแก้ม.. ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตาของตัวเอง &หญิงสาวคนหนึ่ง สวมชุดขาว ผมยาว
กำลังเต้นรำกลางสายฝน
มือโบกสะบัดไปมา ปลายเท้าขยับตามจังหวะเสียงเพลง เพลงแห่งสายฝน
แววตาร่าเริงชายมองมายังฉัน เชิญชวนให้ฉันเข้าไปทักทาย ฉันชอบสายฝน หญิงสาวเอ่ย ฉันเช่นกัน เต้นรำด้วยกันสิ เธอชักชวน กลับเข้าบ้านด้วยกันนะ เดี๋ยวไม่สบาย น้ำเสียงฉันสื่อความห่วงใย กลับไปคนเดียวก่อนเถอะ เธอเบนสายตาไป สีหน้าสลด ผิดหวัง เราจะไปพร้อมกัน แม้เราต่างชอบสายฝน แต่ฝนอาจทำร้ายเธอได้
พูดจบฉันจับมือเธอให้เดินตามเข้าหลบฝน ไม่ ! เธอสลัดมือหลุดวิ่งหายไปในสายฝน มืดลับตา

2 เป็นเช่นดังทุกเช้าหลังตื่นขึ้นมา สมองที่ได้พักผ่อนมาตลอดคืน ต้องทำงานหนักอีกครั้ง ดุจมีมือหยาบหนากุมสมองไว้ไม่ให้คิดสิ่งอื่นใดที่ทำให้สมองปลอดโปร่ง ความมืดดำเข้าปกคลุมทันทีที่ตื่นลืมตา กวาดสายตาไปทั่วห้องทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม อยากให้สิ่งรอบกายหลังตื่นขึ้นมาเป็นเพียงความว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดเลย ไม่มีหลังคา ไม่มีฝาผนัง ไม่มีหมอน ไม่มีกีตาร์ ไม่มีตู้
ไม่มีโต๊ะ ไม่มีเก้าอี้ ไม่มีภาพหญิงสาว
ขอเพียงสิ่งเดียวที่อยากให้อยู่ใกล้&นางฟ้า นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้เจอนางฟ้า อันที่จริงฉันไม่เคยเจอนางฟ้าเสียด้วยซ้ำ &นางฟ้า ผมยาวสลวย แววตาร่าเริงชวนฝัน
สวมชุดขาวบริสุทธิ์ มีปีกสีขาวนุ่มละมุน
มือเรียวยาวทั้งสองสวมถุงมือสีขาวแซมเกร็ดเพชรสะท้อนแสงแวววาว มือขวาถือไม้กายสิทธิ์ ปลายไม้ม้วนรูปหัวใจสามารถเสกสิ่งต่างๆได้ภายในใจนึก กระโปรงนางฟ้าบานพริ้วริ้วเล่นไปตามสายลมอ่อนที่มาแผ่วผ่าน มืออีกข้างกุมมือฉันไว้พาโบยบินไปตามหัวใจปรารถนา ไม่ต้องมีคำพูดจา มีแต่ความเงียบช่วยเชื่อมเราทั้งสอง สื่อสารกันเข้าใจได้เพียงแค่มองตา เธอคงรู้ความรู้สึกในใจฉัน อย่าจากฉันไป อย่าปล่อยมือ ขอให้อยู่ใกล้กัน ทุกเช้า

3 สภาพร่างกายคล้ายพึ่งฟื้นไข้ หนาวๆร้อนๆ แต่หัวใจนั้นเหน็บหนาวมานานเหลือเกิน
นับวันที่ผันผ่านไม่มีอะไรดีขึ้นเลย อยู่แบบซังกะตายไปวันวัน
เมื่อไรเล่าที่หัวใจจะคลายทุกข์ทน
มือใครเล่าที่จะคอยพยุงฉันให้ลุกขึ้น
ไม่มีเลย &มือนางฟ้าที่เคยฝันถึงหายไปไหน
ไม้กายสิทธิ์หลุดจากมือนางฟ้าไปแล้วหรือ หยิบขึ้นมาสินางฟ้า
ช่วยฉันด้วย ช่วยดลบันดาลให้ชีวิตของฉันฟื้นขึ้น
ช่วยปลุกปลอบชีวิตที่เปล่าเปลี่ยวได้มีพลัง
แค่นิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น
ก่อนที่ฉันจะกลายเป็นความว่างเปล่า ไม่มีค่าอันใดเหลืออยู่เลย
คงไม่นานแล้ว อีกไม่นานเท่าไร
ฉันต้องตกอยู่ในอุ้งมือของปีศาจ
และคงจะสายเกินไป ความเหงาเจ้าเอย เจ้าเคยเห็นใจฉันบ้างไหม หากเจ้ามีตัวตน รูปร่างเจ้าจะเป็นเช่นไร &แววตาดูเฉยชา จืดชืด มุมปากหลุบลงไร้รอยยิ้ม
ผิวหนังซีดเซียว ติดเชื้อไวรัสโรคหวาดระแวง สวมชุดสีเทาไม่เคยเปลี่ยน คอยติดตามฉัน ไปทุกหนแห่ง ฉันไปไหนเจ้าเป็นเหมือนเงาดำมืดของฉัน
แม้ในที่มืดมิดเจ้าก็ยังเป็นเงาของฉัน
ในวันที่ฉันรู้สึกไม่มีใคร เจ้าก็ชอบพูดคุยเรื่องไร้สาระต่างๆนานา ดั่งบอกให้ฉันรู้ว่า ความเหงาคือเพื่อนสุดท้ายที่ฉันมี ตั้งแต่นางฟ้าจากไป ฉันทำได้แต่ทอดถอนหายใจ
ทั้งที่ใจหายไปเกือบจะไม่มีให้ถอน &ความเหงาแฝงอยู่ทุกอณูอากาศ ความเศร้าอบอวลรอบกาย
รู้สึกคล้ายความตายแอบเฝ้ามอง
หากเอื้อมมือไปสัมผัสหรือปัดป้องคงรู้สึกได้ไม่ยาก
คล้ายความว่างเปล่า เปล่าว่างและเงียบเฉย
ชีวิตไร้ความมุ่งหวัง มีแต่เรื่องไร้สาระจิปาถะ จับต้นชนปลายไม่ถูก
ชีวิตไร้หางเสือเป็นเรือลอยคว้างกลางพายุทอร์นาโด คลื่นลมฝนซัดสาดกระหน่ำ
อีกนานแค่ไหนที่ชีวิตจะแตกพ่าย ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง ชีวิต นานวันยิ่งไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยว
บางสิ่งบางอย่างที่บอกตัวเองว่าไม่มีความสำคัญ
จริงๆแล้วมันกลับกลายเป็นมีอิทธิพลเหนือใจ
จนยากที่จะสลัดหรือตัดขาดให้พ้นไปจากห้วงคิด ความรัก ความเศร้า เหงา เจ็บปวด โกหก หลอกลวง เสแสร้ง& สิ่งเหล่าล้วนสิงสถิตในตัวฉันทั้งสิ้น ความรักเจ้าเอย คือสิ่งใดแน่ ความรักที่แท้ แท้จริงอยู่หนใด มีอยู่จริงหรือไม่
ไยต้องเรียกหาความรัก เมื่อรู้อยู่ว่ามันมีแต่ตรอมตรม เธอบอกว่า ฉันเป็นคนดี ใครได้เป็นคนรักคงโชคดีที่สุด
แต่เธอไม่ต้องการเป็นคนคนนั้น
ความรักนั้นมีให้ แต่ให้ได้อย่างเพื่อน
มากกว่านั้นเธอไม่ปรารถนาอย่างไม่มีเหตุผล
หากเรียกร้องเหตุผล ฉันไม่ใช่ เข้าใจหรือเปล่าว่าฉันไม่ใช่คนที่เธอจะรัก

4 พบเพื่อจาก กลับกลายสับสนไร้ตัวตน ไร้ความหมาย
ว่างเปล่า เปล่าว่าง เหินห่าง
สิ่งใดหรือใครไม่มีเลย ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี ตัวตนของฉันก็ไม่มี
ไม่มีอะไรอีกแล้ว เวลาที่ผันผ่าน เอาไปเถอะความทรงจำที่โหดร้าย อย่าเหลือเลยแม้กระทั่งอดีตที่ไม่อยากจำ เอาไปเถอะความคิดที่สับสนมืดดำ อย่าเหลือเลยแม้กระทั่งความเขลาที่ไม่เคยลดน้อยลง เอาไปเถอะความเป็นตัวตนที่ไร้ค่า อย่าเหลือเลยแม้กระทั่งความจริงที่เป็นอยู่ เอาไปเถอะความรักที่อาภัพ อย่าเหลือเลยแม้กระทั่งความเศร้าที่เจ็บปวด เอาไปเถอะชีวิต อย่าเหลือเลยแม้กระทั่งลมหายใจเข้าออก คำรำพึงสุดท้ายก่อนที่ฉันจะฆ่าตัวตนเก่าให้ตายในค่ำคืนที่มืดมิด

5 นางฟ้าที่เคยสวมใส่ชุดขาว
ห้วงนี้ ฉันเห็นเธอใส่ชุดดำ ทำไม ทำไม ทำไม
เธอไว้อาลัยให้กับอะไรหรือ ชีวิตไม่สวยงามอย่างที่เธอหวังไว้แล้วหรือ ใครทำเธอร้องไห้ ฉันจะช่วยปลอบโยน &อย่าหมดหวังสิที่รัก
แววตาร่าเริง รอยยิ้มเบิกบาน ความงดงามแห่งฝัน อย่าให้เลือนหาย
อย่าให้น้ำตาที่หลั่งริน เป็นเพียงเพราะความอ่อนแอและอ่อนไหว อาจจะใช่ ฉันคงช่วยเธอไม่ได้มากมาย
ชีวิตมันมีจังหวะชีวิต มีขึ้น มีลง มีสุข มีทุกข์
เมื่อมีฝนโหมกระหน่ำ ย่อมมีช่วงเวลาที่แสงแดดเจิดจ้า
นั่นคือชีวิต แม้จะดูไร้สาระแต่มันคือชีวิต
ดวงอาทิตย์ยังอยู่ในใจเธอตลอดกาล&

6 หลังเม็ดฝนขาดสาย
ฉันนั่งอยู่หน้าบ้านคนเดียว
มองภาพภูเขาสีเขียวเบื้องหน้า
สูงขึ้นไปดวงตะวันสาดแสงแดดสีสวยเริงล้อหมู่เมฆขาวน้อยใหญ่
สายลมเบื้องบนเริงร่าพัดพาก้อนเมฆร่อนแล่น เปิดช่องว่างให้แสงแดดได้ลอดผ่าน ฉายแสงสีสวยขึ้นในดวงตาฉัน ดวงตะวันสวยงาม แสงแดดสวยงาม ก้อนเมฆงดงาม.