M-e-e P-e-d

กล้าไม้ประหลาด

๑ ท่ามกลางซากปรักหักพังของกาลเวลา ข้าเนรมิตมหาวิหารจากเถ้าแห่งยุคสมัย จินตภาพหมู่แมกไม้เป็นเรือกสวนมวลบุปผา ประดับประดาพวยพุ่งด้วยน้ำพุสิบสองสาย ไหลกระจายเป็นสายน้ำสิบสองธาร มุ่งสู่ปลายทางสิบสองสารทิศ มีต้นไม้หนึ่งข้าปลูกเอาไว้อุทิศแด่เธอ... เป็นต้นไม้ต้องห้ามซึ่งข้าได้ลอบเอามา จากสวนสวรรค์ที่ต้องเดินทางไกลสิบสองล้านปีแสง

๒ ต้นไม้ที่ว่านี้สิบสองปีจึงออกดอกสิบสองดอก สิบสองปีต่อมาดอกจะกลายเป็นผลสิบสองผล ต่อเมื่อมีผีเสื้อสิบสองสายพันธุ์ และผึ้งสิบสองรัง มาช่วยกันผสมเกสรทุกสิบสองอณูเข้ากับทุกสิบสองต้น กล่าวกันว่าแต่ละผลที่สุกปลั่งเมื่อรับประทานเข้าไป จะช่วยประสานยืดต่ออายุให้ถอยกลับได้สิบสองปี ซึ่งหมายความว่าหากเธอปรารถนาให้ความสาวคงอยู่ ต้องรับประทานผลไม้วิเศษนี้ทุกสิบสองปี

๓ กล้าไม้ประหลาดสิบสองต้น ต้องใช้แสงแดดจากดวงอาทิตย์สิบสองดวง ต้องอาบแสงจันทร์สิบสองดวงในทุกราตรี แต่ละต้นต้องมีดาวประจำต้นเป็นดาวเหนือสิบสองดวง

๔ เมื่อผลจากต้นไม้อัศจรรย์สุกงอม ต้องใช้สาวพหรมจรรย์สิบสองนาง เก็บเกี่ยวผลในฤดูกาลที่ไร้ฤดู ในทุกสิบสองปีแห่งการพรากจาก และทุกฤดูกาลอันแสนสุข ต้องใช้มีดจากช่างตีเหล็กสิบสองสกุล จึงจักสามารถปอกเปลือกได้

๕ แต่เป็นเรื่องน่าเศร้าที่สุดในรอบศตวรรษ ดวงอาทิตย์เหลือเพียงดวงเดียว ดวงจันทร์แตกสลายเหลือเพียงหนึ่งซึ่งไร้แสงในตัวเอง สาวพหรมจรรย์สิบสองนางยังไม่ถือกำเนิด ผีเสื้อสิบสองสายพันธุ์สูญพันธุ์เสียสิ้น ส่วนช่างตีเหล็กจากสิบสองตระกูล ตายไปในสนามเพลาะตอนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

๖ มหาวิหารที่ข้าเนรมิตขึ้น พังครืนล่มสลายลงมา อันตรธานต่อหน้าต่อตาข้า ข้าจึงได้แต่นั่งจ่อมจม ในร่มเงาสวนแห่งขี้เถ้า ด้วยสงบเงียบแต่ลำพัง