M-e-e P-e-d

ภรรยาของผม กดปุ่มวางหูโทรศัพท์มือถือ

ก่อนจะหันหน้ามาบอกผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

" พี่ตุ๊ย ... เสียแล้ว "

พี่สาวท่านนี้ รู้จักคุ้นเคยกับครอบครัวผมเป็นอย่างดี

ความที่คุณแม่ของพี่ตุ๊ย เป็นผู้ที่ช่วยเลี้ยงดูลูกชายของเรา

มาตั้งแต่ยังเล็ก ถึงแม้จะไม่ใช่ญาติแท้ ๆ แต่ด้วยความผูกพัน

แบบสังคมชนบท ที่คนบ้านใกล้เรือนเคียงพึ่งพาอาศัยกันด้วยน้ำจิตน้ำใจ

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย และการทำมาหากินในเมืองหลวง

ความเอื้ออาทรที่ครอบครัวนี้มีให้กับเราสามชีวิต

เกี่ยวพันความรู้สึกของเราเข้าหากันขนาดที่ลูกชายผมเรียกแม่ของพี่ตุ๊ยว่า " ยาย "

... ผมรู้สึกหวิวขึ้นมาในอก

พี่ตุ๊ย ไปทำบุญทอดผ้าป่าในช่วงวันสงกรานต์ กับเพื่อน ๆ ที่ทำงาน

แถบจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ไม่มีใครคิด ว่าบ่ายแก่ ๆ ของวันที่ 14 เมษายน

ข่าวการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของพี่ตุ๊ยจะเดินทางมาถึงเรา

ทุกปี ที่หลังจากเทศกาลสงกรานต์จบลง

ผมมักจะนั่งดูข่าวการสรุปยอดตัวเลขผู้เสียชีวิตในมหาเทศกาลนี้

ด้วยความสงสัยว่า ...

ทำไมมันช่างเหมือนการเดินทางไปรบแถวตะวันออกกลางนัก

ผู้คนบาดเจ็บ ล้มตายกันเป็นจำนวนมาก

และมันเป็นอย่างนี้ ... ทุกปี

แต่ปีนี้ มันดึงผมเข้าไปมีส่วนร่วมในความรู้สึกของการสูญเสีย มากกว่าปีก่อน ๆ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

สาย ๆ ของวันที่ 15

ผมออกจากลิฟท์ชั้น 4 ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนึง ย่านสะพานใหม่

ก่อนจะเดินตรงปรี่ไปที่ห้อง 1414

เพื่อนรักของผมอีกคนนึง นอนเอน ๆ อยู่บนเตียง

ผ้าก๊อซพันแผล คาดแทบจะรอบศรีษะ ขวดน้ำเกลือแขวนอยู่ที่ข้างเตียง

และใบหน้าที่บวมซะจนผมจำแทบไม่ได้

เขาไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหน ... เขาอยู่บ้าน

เขากำลังเร่งมือทำบ้านให้เสร็จ

สถาปนิกอย่างเขา ต้องลงมือมาผสมปูน ตีฝ้าเพดานด้วยตัวเอง

ตอนที่เขากำลังใช้ไกเดอร์ ( เครื่องตัดแผ่นกระเบื้อง )

ใบตัดเกิดแตก ชิ้นส่วนเล็ก ๆ ชิ้นนึงของมัน

กระเด็นพุ่งเข้าสู่ใบหน้า แฉลบผ่านจากเหนือกรามข้างซ้าย

ลากเป็นเส้นตรงเด๊ะผ่านโหนกแก้ม ไปออกเกือบ ๆ หางตา

รอยแผลที่ลึกซะจนหมอต้องเย็บถึง 4 ชั้น

เขาส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้ผมตอนที่ผมเดินเข้าไปหาที่ข้างเตียง

" เฮ้อ .. สงกรานต์ปีนี้ ไม่ดีเลยว่ะ " เสียงอู้อี้ ลอดออกมาจากปาก

เพื่อนผมคนนี้ เคยเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาคมเข้มคนนึง

แต่ปีนี้ ความหล่อเหลาของเขา คงเดินทางไปพร้อมกับท้าวกบิลพรหมแล้ว

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

บ่าย ๆ วันที่ 16

ผมวางกระป๋องเบียร์เย็นเฉียบลง

สงกรานต์ปีนี้ ผมไม่ได้เดินทางไปไหน

จริง ๆ แล้ว สงกรานต์หลายปีผ่านมาแล้ว ที่ผมไม่เดินทางไปไหน

ผมมักจะเก็บตัวอยู่บ้าน นั่งดื่มเงียบ ๆ คนเดียว

ไม่ใช่ว่า ผมจะไม่เห็นความสำคัญของเทศกาลสงกรานต์

ที่ผู้หลักผู้ใหญ่ของบ้านเมืองบอกว่า เป็นวันครอบครัว

ที่ประเพณีโบราณนานมาบอกว่า ต้องกลับไปรดน้ำดำหัวพ่อแม่

และที่ผู้คนครึ่งค่อนประเทศ ให้ความสำคัญกับมัน

ที่ผมไม่ให้ความสำคัญกับวันครอบครัว

เพราะว่าผมมีวันของครอบครัวของผมเยอะแยะ ที่ไม่ใช่วันนี้

ผมไปแสดงความรัก และกตัญญูกับพ่อแม่ของผม วันอื่นก็ได้

เพราะผมมองเห็น ในวันที่โบราณนานมาบอกว่า เป็นวันที่หยิบยื่นความเย็นฉ่ำ

และความปราถนาดีแก่กัน

แต่วันนี้ .. เด็กหนุ่มวัยรุ่น 6 คน รุมกระทืบเด็กหนุ่มอีกคนอย่างป่าเถื่อน

ข้าง ๆ บ้านผมนี่เอง

ผมต้องโทร.ไปแจ้งยกเลิกเหตุด่วน หลังจาก 5 นาทีที่ผมโทร.ไปแจ้งเหตุทะเลาะวิวาทครั้งแรก

เพราะเด็กหนุ่มดวงซวยในเทศกาลสงกรานต์คนนั้น โซซัดโซเซ ลุกขึ้นสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์

ของเขาขับกลับไปแล้ว

ย่านดอนเมืองเนี่ย วัยรุ่นเยอะ คงตีกันเป็นร้อยจุด

ตำรวจเขาคงทำงานหนัก อย่าไปว่าเขาเลย

สงกรานต์ปีนี้ ผมรู้สึกถึงความสูญเสีย ความเจ็บปวด

และภาพความบิดเบี้ยวของวัฒนธรรม อันเป็นผลกระทบจากสังคมที่หลงทิศ หลงทาง

ผมยกกระป๋องเบียร์ขึ้นจรดปาก ปล่อยให้ความเย็นเยียบของน้ำสีเหลืองไหลลงคอ

ก่อนจะเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ... เสียงน้องสาวผมลอดมาตามสาย

" พี่โจ ... น้ำร้อนลวกมืออ่ะ สงกรานต์ปีนี้ โคตรซวยเลย "

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

อือม์ .... เอาเข้าไป

แม่ง ครบคนที่กูรู้จักรึยังวะเนี่ย ............ T___T