อนันตจินตนา
อนันตจินตนา
โดดเดี่ยวใต้ฟ้าคราม ไร้เมฆหมอกกำบัง ที่พักพิงทั้งหลาย สงบนิ่งในหุบเขาเก่าแก่ ปูลาดด้วยหญ้าขจีเขียว
ราตรีที่ฟ้าแจ่มกระจ่าง โคมระย้ายังคงจรัสแสง เรื่อเรืองสั่นเทิ้มมาแต่ไกล
ความเหงายิ่งใหญ่เหนือเวหา ชั่วกาลนานล้านปีแสง เหนืออนันตจินตนาใดจะล่วงถึง ดินแดนโพ้นขอบฟ้าไกล จินตนาการหลังม่านเมฆ เฉกเช่นที่สายตามิเคยเพ่งพินิจ โสตสดับมิเคยตรับฟังสรรพสำเนียง
ในความเปลี่ยวดายวิเวก ข้าแบมืออันเปลือยเปล่า ด้วยฝ่ามืออันขาวโพลน ราวศิลาเศร้าต้องคำสาป วิงวอนและเฝ้าอธิษฐาน ด้วยมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ ข้าสวดภาวนาต่อพระองค์ ตลอดชั่วนิรันดรกาล
Relate topics




