M-e-e P-e-d

เมื่อคุณหมอบอกว่า อาทิตย์หน้าคลอดได้แล้ว จะเอาวันไหน ฉันตอบว่า ขอเป็นวันพฤหัสค่ะ ที่เลือกวันพฤหัส เพราะผ่านการลงประชามติของสมาชิกทุกคนในบ้านแล้วว่า วันนี้เป็นวันดี


เมื่อถึงเวลา ฉันไปโรงพยาบาลแต่เช้า ติดต่อทำบัตรอะไรเรียบร้อย ก็ถึงเวลา เดินเข้าสู่สนามรบจริง ๆ ล่ะทีนี้  ใจเต้นนิดหน่อย ด้วยไม่รู้ว่าจากนี้ไปจะเจออะไรบ้าง พยาบาลพาฉันเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำความสะอาดร่างกายและลำไส้
นึกในใจว่า เสียวว้อย!!  กลัวไว้ก่อน ความจริง  ไม่เจ็บหรอก 


จากนั้นก็ไปที่ห้องรอคลอด  ห้องนี้มีประมาณ 10 เตียง  มีบรรดาคุณแม่ ๆ มานอนรอประมาณ 5 คน  พยาบาลมาเติมน้ำเกลือให้ โดยบอกว่าเป็นยากระตุ้นมดลูก เริ่มเติมน้ำเกลือประมาณ 9 โมงครึ่ง  ราว ๆ 10 โมง คุณหมอก็มาดู แล้วก็มาตรวจภายใน และเจาะถุงน้ำคร่ำ  ตรวจภายในทุกครั้งเจ็บทุกครั้งเลย เฮ่อ!! ต้องท่องไว้ในใจตลอดว่า ทน ทน ทน& ระหว่างเติมน้ำเกลือ  พยาบาลก็จะมาตรวจภายในดูเป็นระยะ
ว่าปากมดลูกเปิดกี่เซนต์  ตลอดเวลาที่อยู่ห้องรอคลอด ถูกล้วงไม่ต่ำกว่า 7 ครั้ง  นึกในใจว่า กูเจ็บโว้ยยย!!!


น้ำคร่ำก็ไหลออกมาเป็นระยะ จนเริ่มรู้สึกเจ็บถี่ ๆ ขึ้น ตั้งแต่ประมาณ บ่าย 2  ปวดบีบแล้วก็คลาย เป็นอย่างนี้ตลอด  นี่หรือรสชาติของการเจ็บท้องจะคลอด

พยายามกัดฟันทนไม่ร้องออกมา  แต่บางทีไม่ไหวก็ โอ้ย! สักครั้ง ไม่งั้นจุก

อกตาย เตียงข้าง ๆ ก็ร้อง ..โอย โอย ไม่ไหวแล้ว& ทำเอาเราใจไม่ดีไปด้วย  งานนี้ใครช่วยใครไม่ได้เสียด้วยสิ  เจ็บนี้ของใครของมัน  ตอนนี้คิดถึงแม่ คิดถึงยาย และคิดถึงผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ทุกคน  พวกเธอต้องผ่านการเจ็บปวดแบบนี้ใช่ไหม  คิดถึงสามีที่รออยู่หน้าห้องคลอด รู้มั้ยว่าฉันกำลังต่อสู้อยู่เพียงลำพัง  (อยากให้ไปซื้อน้ำแข็งใสมาให้กินน่ะ คอแห้งจัง)


ฉันนอนบิดตัวเกร็งไปตามความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเป็นระยะนั้นอยู่จนถึง 6 โมงเย็น คุณหมอก็มาตรวจดูอีกครั้ง แล้วบอกว่า หัวลูกยังลอยเฉียง ๆ อยู่ ตอนนี้หมอ ช่วยพลิกให้ลงมาที่เชิงกรานแล้ว รออีกนิดก็คลอด  ร้องในใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ว่า กูเจ็บว้อยยย!! ไม่อยากนอนเจ็บแบบนี้อีกต่อไปแล้ว อยากจะผ่าเสียให้รู้แล้วรู้รอดเลย


จนสามทุ่ม ความรู้สึกเจ็บมันเพิ่มมาอีกอย่างคือ ปวดเหมือนอยากจะเบ่ง จึงบอกพยาบาล ตรวจภายในเป็นครั้งสุดท้าย ได้ยินว่า ปากมดลูกชิดแล้ว  ได้เวลา เข้าห้องคลอด!!!


ฉันนึกในใจว่า ความเจ็บปวดทรมานใกล้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ความกลัวที่จะคลอดเข้ามาแทน  เสียงร้องของคุณแม่คนก่อน ยังก้องติดหู  แล้วตูจะเจ็บมากเหมือนเขา ไหมหว่า  ทราบว่าคุณหมอเขาไม่บล็อคหลังให้ด้วยสิ  คลอดเองสด ๆ เลยเหรอ
ฉีดแต่ยาชา ฉันจะตายไหมนี่  คิดอะไรไปสารพัด


ถึงเตียงคลอด แล้วขึ้นนอนพาดบนขาหยั่ง คุณหมอบอกว่า เอ้า..ช่วยกัน เดี๋ยวก็คลอดแล้ว ถ้าท้องแข็งให้เบ่งเลยนะ  ฉันทำตามที่คุณหมอและพยาบาลบอก เมื่อมดลูกบีบตัว และท้องแข็ง ก็เบ่ง เบ่งอยู่ 3-4 ครั้ง จนรู้สึกมีอะไรตุง ๆ อยู่  คุณหมอฉีด ยาชาให้ตอนไหน ไม่รู้ตัวเลย  ได้ยินว่าต้องใช้คีมคีบช่วย  จนปวดเบ่งอีก 4-5 ครั้ง ก็ฮึดจน เฮือกสุดท้าย แล้วก็รู้สึกมีอะไรอุ่น ๆ มาวางที่หน้าท้อง  ฉันรู้โดยอัตโนมัติว่า ลูกคลอดแล้ว


สักพักพยาบาลก็เอาลูกมาวางไว้บนอก ฉันเห็นผมที่ยาวและดกดำเป็นสิ่งแรกเห็นจมูกของลูกมีจุดขาว ๆ เต็มเลย เห็นความพยายามที่จะลืมตาปริบ ๆ และได้ยินเสียงร้องไห้  ฉันเอื้อมมือไปลูบหัว แตะแก้ม ลูบแขน ลูบขา อย่างแผ่วเบา  แล้วพูดเบา ๆ ว่า ลูกจ๋า&.

สักครู่พยาบาลก็นำลูกไป  คุณหมอก็เย็บแผลให้ ถึงจะฉีดยาชา แต่ก็ยังรู้สึก

แปล๊บ ๆ นิดหน่อย เฮ่อ!! เจ็บ(โว้ย)  เย็บแผลเสร็จแล้ว ฉันถูกพาไปห้องพักฟื้น  เกิดปัญหาขึ้นอีก คือพยาบาลบอกว่า มดลูกไม่แข็งตัว เกรงว่าจะตกเลือด  จึงต้องฉีดยา กระตุ้นมดลูกอีกเข็มหนึ่ง แล้วนอนรอดูอาการอีกพักใหญ่ ๆ


จนเที่ยงคืนเศษ จึงออกจากห้องพักฟื้น  แล้วก็เจอแม่ และพ่อของเจ้าตัวเล็ก ที่มารอหน้าห้องคลอด คุณสามีบอกว่า เก่งมาก คลอดเองด้วย  ฉันยิ้มรับแล้วบอกว่า เจ็บจะตายแน่ะ  ถามไปว่า เห็นลูกรึยัง  คำตอบคือ  เห็นแล้ว ลืมตาปริบ ๆ ด้วย ลูกคนอื่นออกมาหลับตากันหมด  มีเจ้าตัวเล็กนี่ล่ะที่ลืมตา ท่าทางเอาเรื่องแฮะ.. 


จากนั้นพวกเราก็เข้าพักในห้องพิเศษที่จองไว้  เขาไม่พาลูกมาให้สักที รอจนเช้าอีกวัน ถึงได้รู้ว่า ลูกมีอาการผิดปกตินิดหน่อย  คือหายใจเร็ว คุณหมอจึงเอ็กซเรย์ พบว่าปอดติดเชื้อ อาจเป็นปอดบวม  ต้องอยู่ฉีดยารักษา 7 วัน  โธ่! ลูกฉัน เกิดมาก็ถูกเอ็กซเรย์ ถูกฉีดยาซะแล้ว  อย่าเป็นอะไรมากนักนะลูก&

แน่นอน เมื่อลูกต้องอยู่โรงพยาบาล 7 วัน ตัวแม่ก็ต้องอยู่ด้วย เพื่อให้นมลูก

ฉันนอนติดสายน้ำเกลืออยู่จนถึงบ่ายอีกวัน คิดถึงลูกมาก เกิดมาเห็นกันแค่นาทีเดียว จนป่านนี้ยังไม่เห็นอีกเลย ยังรู้สึกปวดแผลอยู่ แล้วฉันจะเดินไปหาลูกอีกฟากตึกนึง ยังไงเนี่ย พยาบาลเข้ามาดูว่าน้ำนมไหลรึยัง เขามาบีบที่หัวนม จ๊ากกก..เจ็บอีกแล้ว แต่ก็เห็นน้ำนมไหลออกมา ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้าไม่ไหลอาจถูกเค้น ถูกคลึงให้น้ำนมไหล เพราะถ้าเต้านมคัด แต่น้ำนมไม่ไหล เข้าใจว่านมจะระเบิด เอ้ย! ไม่ใช่ นมจะอักเสบ ไข้ขึ้น ปวดนมตาย&


เมื่อถอดสายน้ำเกลือออกแล้ว ฉันเดินเกาะไหล่แม่ค่อย ๆ เดินไปหาลูก เขานอนหลับอยู่ในเปล ที่มือมีหลอดสำหรับฉีดยาพันอยู่ ดูแล้วน่าสงสารจัง พยาบาล บอกให้อุ้มลูกกินนม  ก็ เก้ ๆ กัง ๆ อยู่นิดหน่อย ด้วยความเป็นมือใหม่ อุ้มเด็กแรกเกิด ไม่เป็น กลัวหลุดมือ จัดท่าทางให้นมลูกดูดแล้ว  ก็คาบปล่อย  ๆ  ยังไม่ยอมดูด พยาบาล ก็บอกวิธีช่วยบีบให้น้ำนมไหล  ลูกดูดไปได้นิดเดียว ก็ไม่เอาแล้ว  ถือว่าให้นมลูกวันแรกยังไม่สำเร็จ  และกว่าจะเข้าที่เข้าทางก็อีก 2 วันถัดมา  เจ็บน่าดูเชียวล่ะ  ทำไมมันถึงได้มีแต่ เจ็บกับเจ็บล่ะเนี่ย โอย&อะไรกันนักกันหนา&เจ็บเต้านมคัดนี่ก็สุด ๆ เหมือนกันเลย


ปัญหาอีกข้อหนึ่งต่อมาคือ ลูกตัวเหลือง ต้องเจาะเลือดไปตรวจ ดูว่าเหลือง มากเกินไปหรือเปล่า หรือว่าเหลืองปกติ  ถ้าเหลืองมากผิดปกติ ก็ต้องอบ  ต้องเจ็บตัวอีกแล้วนะลูกแม่  เมื่อตรวจเลือดก่อนกลับบ้าน พบว่าเลือดปกติ แต่คุณหมอก็นัดมาดูอีกครั้งในอาทิตย์ถัดไป  แต่ก็มีปัญหาอีกจนได้  ฉันคลำเจอก้อนเล็ก ๆ ที่บริเวณกรามของลูก ตอนเกิดใหม่ไม่ทันสังเกตุ  มาพบเอาทีหลัง หมอบอกว่าอาจเป็นซีส หรือพังผืด  ต้องให้หมอศัลยกรรมเฉพาะทางดูอีกที  ก็ภาวนาว่าอย่าเป็นอะไรมากอีกเลยนะ
ลูกแม่จ๋า&(ตอนนี้ให้หมอดูแล้ว บอกว่าเป็นก้อนไขมัน ถ้าจะให้หายคือต้องผ่าออก ลูกเดียว ก็รอให้โตอีกหน่อย สัก 5-6 เดือน ค่อยผ่า  เทวดาให้มาเกินเนาะ)


7 วันที่อยู่ในโรงพยาบาล  เราต้องเรียนรู้กันและกัน  ฉันได้เรียนรู้วิธีพันผ้าอ้อม วิธีอาบน้ำให้ลูก  ทำความสะอาดสะดือ  เช็ดขี้ตาให้ลูก  แล้วก็เจ้าตัวเล็ก ที่เดี๋ยวอึเดี๋ยวฉี่  ร้องเมื่อตัวเปียก ร้องเมื่อหิว  สบายตัวแล้วก็หลับปุ๋ย  อืมม์..เหนื่อยน่าดูเหมือนกัน นี่เป็นแค่วันแรก ๆ เท่านั้น  เวลาที่เราจะต้องศึกษากันและกันยังมีอีกมากมายนะลูกเอ๋ย&

และตอนนี้ขอพูดเพียงว่า&nbsp; แม่ดีใจที่มีลูกมาอยู่กับแม่จ้ะ<br />

รักหมดใจ&.แม่ ////

ครั้งหนึ่งในชีวิต  ไม่ลองไม่รู้เน้อ..