ขอผมระบายหน่อยเหอะ ... [ " การดิ้นรน ... ของคนเขียนเรื่อง " ]
"...หนอนไหม ทุรายทุรน จนสิ้นใจ
ตราบใยไหลทะลัก ทอถักเป็นเส้นสาย
ถีบกระแทก แดกดัน..อัดอั้นใจกาย
จวบชีวาวาย ใต้ซากฝัน วันโบยบิน "
โกวเล้งเคยประมาณความกดดันของคนเขียนเรื่องไว้ประมาณนั้น
คนที่ดิ้นหนี เส้นใยที่ตัวเองเป็นคนถักทอ ... มุ่งหวังให้งานเขียนของตน
โบกโบยอย่างไร้ขีดจำกัด
... แต่จะมีสักกี่คน หิ้วปีกบอบช้ำไปได้ถึงปานนั้น ....................
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
การหาเส้นทางเดินในถนนงานเขียน ดูช่างยากเย็น
แม้จะรู้แก่ใจตนว่า เป็นคนประเภทสุขนิยม
แต่ก็ไม่วายมีคนเอางานไปเปรียบเทียบกับคนนั้น .. คนนี้
... กลายเป็นว่า ทุกย่างก้าวที่พยายามค้นหา
เหยียบย่ำรอยเท้าคนอื่นอยู่ทุกเมื่อ ...
เขียนแนวนี้ ก็มีคนเคยเขียนแล้ว เขียนแนวนั้น ก็ดันไปตามแนวคนอื่น
... หัวสมองอึงอื้อ อยากจะสตารท์เครื่องตัดหญ้า ปั่นรอบสูง ๆ
แล้วกดหัวตัวเอง ให้กระโหลกปั่นใบมีด ดูมันสมองที่ฉีดกระเด็นตามแรงฉุดกระชาก
จะได้กวาดสายตาดูว่า ... มันต้อยต่ำกว่าคนอื่นขนาดไหน
.......
มันถึงหาความเป็นตัวของตัวเองไม่เจอ ถึงต้องเขียนอะไร ใต้ฝ่าตีนของคนอื่นอยู่ร่ำไป
....
เคยเอานิ้วจิ้มขี้ตัวเอง แล้วยกขึ้นดม ถามตัวเองยามสัมผัสกลิ่นเศษอาหารที่ถูกบดย่อย
ว่าขี้ตน เหม็นเหมือนคนอื่นมั้ย
วันที่ไปกดจมูกจ่อจรดในก้อนขี้ของคนอื่นถึงได้รับรู้ ...
ขี้ของคนอื่นก็เหม็นเยี่ยงเดียวกัน
...
ขี้ของใคร เหม็นปานไหน ย่อมมาจากคน ๆ นั้นกินอะไรเข้าไป
ความทรงจำ .. อดีตที่ปวดร้าว .. ความคาดหวัง .. การหลอกลวง และทั้งปวงที่เจ็บปวด
...
ดูจะเหมือนการดูถูก แต่งานเขียนคือขี้ของความคิด ที่ถูกขับถ่ายจากกากของการบริโภคประสพการณ์
...
ของใครก็ของมัน ถ้าขี้ของผมจะดันไปเหม็นเหมือนขี้ของคนอื่น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
อย่างน้อยทุกตัวอักษรของเรา ก็ถูกขับถ่ายจากความอัดอั้นทางความคิด
เหมือนขี้ของคนอื่น .... มิใช่หรือ
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
มัช (Not Member)โง่ (Not Member)