M-e-e P-e-d

ผมเป็นคนบ้านนอก ไม่มีการศึกษา
ผมเป็นเพียงคนจนๆ ธรรมดาคนหนึง ทุกๆเช้า ผมกับเมียผมจะออกไป หาขยะ เราสองคนรู้จักกันมาตังแต่ยังเป็นเด็ก... สามสิบกว่าปีที่เราได้รู้จักกันมา.... เธอคือทุกๆอย่างที่ผมรัก.... เราได้มีความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความโกรธ ..... เรียกได้ว่าเราสองคนนี้ได้ผ่านมาทุกๆ อารมณ์
มึหลายๆครังทีปัญหาเข้ามาในชีวิตเรา แต่แค่ผมได้มองตาเธอ  ผมก็รู้ว่าทุกอย่างจะดีขึ่นเอง ผมไม่ค่อยที่จะเข้าใจความรู้สึกนั้นสักเท่าไร แต่มันเป็นความสบายใจอย่างหนึงทีผมรู้สึกได้เมื่อรู้ว่าเธออยู่ข้างๆผม

เมียผมเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง เราไม่ค่อยจะมีปากเสียงกันเท่าไร
เธอเป็นคนใจเย็น คอยที่จะห้ามปรามผมตลอดมา เธอมักจะใช้เหตุผลมา อธิบายให้ผมเข้าใจในการกระทำของอีกฝ่าย ผมมักเป็นฝ่ายผิดเสมอมา

ผมมักจะถูกเจ้าของโรงรับซื้อขยะโกงเอา ผมคิดแล้วแค้นมาก อยากจะเอาคืน แต่เมียผมก็คอยห้าม และบอกว่า "ผลกรรมต่างๆที่เขาทำกับเราไว้ เดียวก็จะตามทันเอง
เราไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่แทนกรรมนั้นเลย ถ้าเราทำดีไปเรือยๆ เดียวผลบุญก็จะตามเราทันเอง"

.....เพราะคำพวกนี้จากเมียผม ผมจึงได้เลิกคิดจองเวรจองกรรมกับใคร.....

ผมคิดว่าผมเป็นคนโชคคีมาก... ทีได้มีคู้ครองที่คอยอยู่เคียงข้างผม ไม่ทิ้งผมไปไหน คอยเตือนสติผม ไม่ให้ผมทำอะไรโดยใช้แต่อารมณ์

ผมเคยคิดว่าตัวผมไม่มีอะไรสามารถไปอวดใครเค้าได้ แต่ความรักของภรรยาที่มีให้ผม และที่ผมมีให้เค้า เป็นสิ่งที่ผมภูมิใจและ คิดว่าถึงแม้จะจน แต่ก็รวยความรัก ความรักนี้แหละที่ไม่มีใครซื้อได้....

ผมคิดว่าความรักคือการให้.... ผมต้องการจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเมียผม ผมได้เก็บเงินสำรองไว้ คอยที่จะให้เมียผมมีชีวิตสบายยามแก่ ไม่ต้องไปพึงใคร แต่เพราะเหตุจำเป็นเลยต้องใช้ รถถีบสามล้อผมถูก รถกระบะชนแล้วหนี
ทำให้ผมต้องใช้เงินสำรองรักษาตัว และซ้อมรถสามล้อคันใหม่ . . . . . . . . . . .

เมื่อเดือนก่อน... ผมได้ถูกเจ้าของโรงรับซื้อขยะกดราคา... เค้าบอกว่า ตอนนี้ราคากระดาษตอนนี้ไม่ค่อยดี บวกกับว่าพลาสติกนั้น ไม่ค่อยสูง ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..... .....จะมีก็แต่ความรักที่ผมและเมียมีให้กัน

วันๆหนึ่งเราได้แต่คุ้ยขยะหาของกิน ไม่ว่าจะเป็นของเหลือจากอาหารกล่อง เศษขนม....เศษอาหารจากรถเข้นข้างทาง เราหาทุกอย่างที่พอจะกินได้ แม้กะทังแย่งหมากิน.... แต่มันก็ยังไม่พอปากท้องของพวกเรา

เมียผมจึงเสนอว่าจะไปขายตัว.... ผมไม่สามารถทำใจได้... ผมไม่ยอมให้ไป
แต่ด้วยความหิวและทุกๆอย่าง เมียผมได้แอบหนีผมไปขายตัว.....

ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก คิดว่าออกไปหาขยะ แต่แปลกใจทำไม ออกไปทุกครั้งแล้วมีเงินกลับมา ผมเลยได้ตามไปครั้งหนึ่ง.... และได้พบกับความจริง.......

ผมไม่รู้จะพูดอะไร หรือ ทำอะไร..... ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งหึง ทั้งปลืมใจ.....อารมณ์ทุกๆอย่างได้มารวมกันในตัวผม

ผมไม่รู้จะทำยังไงดี... ผมได้เดินกลับบ้าน โดยมีความสับสนเป็นเพื่อน

ผมพยายามจะหลับตานอน.....แต่ภาพของภรรยาผมที่ไปขายตัวก็ผลุดขึ้นมา

ผมได้ยินเสียงฝนและภรรยาผมกลับเข้ามาตอนกลางคืน ฟ้าแลบฟ้าร้อง ดังลัน อย่างกับความวุ้นวายในใจผม

ผมเห็นเงาของเมียผมเข้ามานอนข้างๆผม.....

ผมไม่รู้จะทำยังไงดี.....ผมครวจะทำอะไร.........ผมต้องทำอะไร....... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . กว่าจะรู้สึกตัว
ผมก็ได้มีคราบเลือด เต็มแขนและหน้าของผม

และพบว่าผมได้กินภรรยาอันเป็นที่รักไปกว่าครึ่งตัวแล้ว...... ตับไต ไส้พุง ได้กระจัดกระจาย ออกมาจากตัวภรรยาผม..... เลือดนั้นได้นองเต็มพื้น.... คืนนั้น ผมได้นอนอยู่ในกองเลือดของภรรยาผม ผมได้รู้สึกถึงความรักที่ เธอมีให้ผม.......ทุกอย่างได้จบลงแล้ว