M-e-e P-e-d

ลูกไก่ออกจากไข่ ตาใสใสอยู่เรียงราย แม่ไก่ขยับกาย โอบลูกไว้ในอ้อมปุย

กุกกุกเรียกลูกน้อย แล้วค่อยค่อยขยับคุ้ย กรงเล็บเขี่ยกระจุย จิกแมลงแบ่งลูกกิน มุฮัมมัด ส่าเหล็ม


อ่านมือน้อยน้อย  ทำให้นึกถึงบทกวีของ มุฮัมมัด ส่าเหล็ม บทที่ยกมา...

ป.ล.พี่หมี่  เด็กรุ่ใหม่  ไฟแรงจริงๆ 

คือมือนุ่มนิ่มอันอิ่มเต็ม ไต่เล็มมือหนา-ฝ่าใหญ่ พ่อกำมือลูกน้อยกลอยใจ ตาใสเจ้าหนอลูกพ่อเอย ฝาดเหลือเนื้อนุ่มน่ากุมจับ ตาวับขลับเงาเจียวเจ้าเอ๋ย เดียงสาตากวางอย่าร้างเลย ให้วับเย้ยโลกกว้างอยู่อย่างนี้ เป็นเด็กดีของพ่อมิพอหรอก โลกนอกเรือนบ้านสถานที่ เจ้าต้องพร้อมตนเป็นคนดี จึงมีฐานะสมมนุษย์ จงเติบโตเริงร่าประสาเด็ก โลกใบเล็กเหนื่อยก็พัก-หนักก็หยุด ดูเถิดเมฆบนฟ้า-พญาครุฑ ทรงชุดฝ้ายขาวจนพราวฟ้า แหละซุกซนเถิดเจ้าเมื่อเยาว์วัย เด็กใดย่อมซุกซนตามประสา เติบโตเหมือนเช่นพ่อเป็นมา เช่นปู่ย่าของลูกเคยซุกซน จนเมื่อเจ้ากำนิ้ว-พ่อกิ๊วล้อ ลูกหนอนี่ใช่โลกใบส้มผล เป็นเพียงนิ้วธรรมดาสามัญชน ที่ปั้นมือลูกตนให้ทนทาน ให้มือหนาฝ่าใหญ่สมใจพ่อ แข็งแรงแกร่งพอจะต่อสาน ปั้นโลกสืบทอดตลอดกาล ส่งผ่านช่วงต่อคนต่อไป คือมือนุ่มนิ่มอันอิ่มเต็ม ไต่เล็มมือหนา-ฝ่าใหญ่ จึงกำมือลูกน้อยเจ้ากลอยใจ นิ้วเจ้าไชมือกรำที่กำกุม คือเจ้า& วัยเยาว์เจ้าเอ๋ยพ่อเคยอุ้ม โลกนี้มิช้าดอกทุกซอกมุม ผู้ที่มือนิ่มนุ่มจะกุมกำ!

๓๐  กรกฎ  ๒๕๔๐


เอามาเป็นบทรับขวัญหลานพี่นะหญิง  เป็นงานพี่เขียนก่อนแต่งงานปีนึง  ด้วยความคาดหวังเปี่ยมสุขว่า  คงจะได้กุมมือลูกเหมือนชาวบ้านเขาบ้าง  55555

ไหนๆก็ไม่มีแล้ว  ก็ยกให้พ่อของเจ้าตัวเล็กละกันนะบทนี้

คนคุ้น ๆ หน้า .. นี่เองเนอะ ..

กลิ่นเจ้าหอมกว่าใคร

แววตาใดจะใสเท่า

อุ่นเอยจากอกเรา

มอบแด่เจ้า..เจ้ามือน้อย

// ใ ห้ น้ อ ง ห ญิ ง จ้ า