M-e-e P-e-d

ผมรักคุณนะ...

จุ๊บ..จุ๊บ..

คู่รัก คู่หนึ่งได้จูบกันกลางฝนถนนคนเดิน...ผู้คนรอบข้างเห็น บางคนก็มองเหลียวหลังแล้วหันไปคุยนินทา
บ้างก็ทำเป็นไม่สนใจ... อาจเป็นเพราะบางคนยังไม่สามารถเปิดใจ หรือ พยายามทำความคุ้นเคยกับ ภาพเหล่านี้ได้...

....ทั่งคู่ได้สราภาพรัก...ก่อนที่จะเดินจากกันไปคนละทาง...

ผู้ชายใส่สูท สีน้ำเงินเข้ม...ลายเส้นสีขาวแนวตั้งบนสูท เข้ากับกางเกงของเค้า... พร้อมกับร้องหนังสีดำ...ดูเหมือนกับว่าเค้าทำงานอยู่แถวนี้...คงเป็นหนุ่ม office ไฟแรง มีความฝัน มีความทะเยอทะยาน ชื่อ นพ

หญิงสาวใส่ชุดธรรมดา...เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์...ดูติดดิน..ไม่ฟุ่มเฟือย
ไม่ชอยใช้ของมี่ยี่ห้อ... ชื่อ จิตร

ผมได้นั้งอยู่ในร้านกาแฟ และเป็นพยานในการแสดงออกถึงความรักของคนสองคนนี้... ผมได้รู้จักสองคนนี้มาได้พักหนึ่งแล้ว...

ตูด..ตูด..แต็บๆๆ...ตูด..ตูด.... เสียงสายเข้าแบบงี่เง่าๆของโทรศัพท์ผมได้ดังขึ้น.... สวัสดีครับ...ผมพูด.. ว่าไง...แล้วมันสองตัวอยู่ด้วยกันหรือเปล่า...เสียงในสายของโทรศัพท์ผม... ครับ...อยู่ด้วยกันครับ...ผมตอบ เออดี!!... ตามไปอย่าให้คลาดสายตาล่ะ ตามมาด้วยเสียงวางโทรศัพท์ลง...


(เอ้อออ....ไม่น่ารับงานนี้เลย.. ....คนเค้าก็รักกันดีๆ อยู่แล้ว....น่าจะปล่อยเค้าไป....)ผมคิดในใจ...

ผมได้ตามฝ่ายหญิงไป... จิตรได้ขับรถออกจากที่จอดรถของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง....ผมได้รีบตามไป อย่างใกล้ชิด เพื่อไม่ให้คลาดสายตา.....

เมื่อตามรถของจิตรมาได้สักครู่...รถก็ได้มาจอดหน้าโรงเรียนอนุบาล
...พร้อมกับมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งออกมา กระโดดกอด จิตร... จิตรได้ก้มตัวลงเพื่อที่จะรับกอดอันอบอุ่นของ อ้อมแขนที่ได้เคยอยู่ในท้องตัวเองมา เก้าเดือนกว่า รอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าของทั่งสองเป็นเครื่องยืนยันที่ดี ...ว่าทั้งสองได้รอคอยเวลานี้มาตลอดทั้งวัน

เป็นไงบ้างจ๊ะ...วันนี้เรียนสนุกมั้ย....จิตรถาม ก็ดีค่ะ...วันนี้คุณครูให้จับกลุ่มเล่นกันค่ะ...เด็กน้อยได้ตอบ น้องอ้อมไม่สวัสดีคุณแม่ เหรอคะ ....เสียงจากครูประจำชั้นได้ดังขึ้น.. สวัสดีแล้วค่ะ...น้องอ้อมตอบ แน๊ะ...ยังจะโกหกอีก...ครูประจำชั้นพูด ...ก็กอดของน้องอ้อมก็คือการสวัสดีของ..น้องอ้อมค่ะ... สวัดดีแบบปกติ... มันธรรมดาไปสำหรับคุณแม่น้องอ้อมค่ะ...น้องอ้อมได้ตอบ
ให้คลายความสงสัยของ ครูประจำชั้น... .....ผู้ใหญ่ทั้งสองได้หัวเราะ และอมยิ้มเล๊กน้อยที่มุมปาก... ขอตัวก่อนนะคะ...กลัวรถติดค่ะ...จิตรได้หันไปพูดกับครูประจำชั้น ของลูกตัวเอง.. ตามสบายค่ะ....ครูประจำชั้นตอบ และหันไปบอกน้องอ้อมว่า เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ... เด็กน้อยพยักหน้าพร้อม ส่งยิ้มและโบกมือแสดงการจากลา...ก่อนขึ้นรถคันที่ ผมได้เฝ้าตามมาติดๆ...

รถได้ออกตัวไปสู่ถนนที่ เต็มไปด้วยความโกลาหล....ผมเลยออกตัวตามรถต่อ.. รถได้แล่นผ่านหลายสี่แยก....เหล่าตำรวจจารจรที่ได้ประจำตามสี่แยกนั้นได้... ....กวัดแกว่ง ถุงมือสีขาวไปในอากาศ..เหมือนกับฝูงวิหคน้อย สบัดปีกบินหายเข้าสู่หมู่เมฆ... เพราะความประมาท หรือ ความไม่รู้เท่าถึงการ...รถของจิตรได้ถูกเรียกให้จอด

ปริ๊ด...ปรี๊ดดดด!!!.... ขอดูใบขับขี่ด้วยครับ... ....จิตรได้ค่อยๆยื่นให้&. คุณแม่ค่า....เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ...เสียงงัวเงียของเด็กน้อยดังขึ้น ...คุณแม่ไม่ได้ตอบอะไร...แต่ในไม่ช้าเด็กน้อยก็เข้าใจถึงรูปแบบเหตุการปัจจุบัน... เออ..ตรงนี้ห้ามเลี้ยวนะครับ....ผมคงต้องออกใบสั่งให้ครับ... อูยย...เมื่อวานยังเลี้ยวได้เลยนิคะ...ทำไมวันนี้ไม่ได้แล้ว... ครับ..เพิ่งเปลียนครับ... โหหห....ช่วยหน่อยสิคะ... ช่วย...??  จะให้ผมช่วยอะไร....?? ก็...... . . . . อะ..อะ....ผมถือว่าครั่งนี้เป็นการเตือนก็แล้วกัน...แต่อย่าให้มีอีกเป็นครั่งที่สองนะครับ... ค่ะ..ขอบคุณคะ จิตรรีบตอบอย่างโล่งอก...

...ผมเฝ้าดูอยู่ห่างๆ ก่อนจะตามรถของจิตรไปเหมือนเดิม... สักพัก..ไม่นานมากจากสี่แยกที่จิตรโดนจารจรจับ...แม่ลูกทั่งสองก็ได้มาถึงบ้านหลังหนึ่ง... บ้านนี้อยู่ชานเมือง...อาจเป็นเพราะ...ราคาข้าวของตอนนี้ได้ถีบตัวขึ้นทุกวัน....ไม่สามารถจับจองวาง เงินในอดีต ให้อยู่ใกล้ในหัวใจเมืองได้...

&ผมได้เฝ้าดูอยู่ข้างนอก... ในเวลาไม่นานนัก ผมก็ได้เห็นน้องอ้อม ออกมาถีบจักรยานเล่นหน้าบ้านพร้อมกับเพื่อนอีก สี่ ถึงห้าคน....จิตรเองก็ได้ออกมารดน้ำต้นไม้หน้าบ้านและถือโอกาส พูดคุยถามไถ่ สารทุกข์สุกดิบ ของชาวบ้านที่อยู่ในละแวกเดียวกัน...

รอยยิ้มนั้นได้ปรากฎอยู่บนหน้าของทั้งสอง และผู้คนรอบข้างไม่ว่าจะเป็น คุณป้าที่คุยอยู่กับจิตร... ..เพื่อนๆของน้องอ้อม....รวมไปถึงเด็กชายวัยรุ่นที่จูงสุนัขออกมาเดินเล่น.... และคุณลุงที่ออกมาวิ่งออกกำลังกาย...

....พอตกดึก...รถอีกคันก็ได้มาจอดหน้าบ้าน....นพได้เดินออกมาจากรถคันนั้น... เค้าได้เข้าบ้านโดยไม่รู้ตัวว่าผมได้เฝาตามดูครอบครัวเค้าอยู่.... เสียงของความดีใจได้ดังออกมาจากบ้าน...ทันทีที่ นพได้เปิดประตูก้าวเท้าสู่ในตัวบ้าน

ไฟจากห้องครัวและห้องทานข้าวได้...สว่างและดับลง....ราวกับหิ่งห้อยในฤดูหนาว... แสงไฟได้ย้ายร่างไปปรากฎตัวอยู่ตามชั้นสองของบ้านแทน....เป็นการบ่งบอกว่า... ใกล้ที่จะถึงเวลาที่ผมจะทำงานแล้ว...

สักครู่หลอดไฟนีออนในห้องนอนของน้องอ้อมนั้น....ก็ได้ดับลงไปพร้อมกับ.. ....ห้องนอนของคู่รัก.... นพและจิตร

ผมได้เริ่มทำงาน.... ผมเข้าไปในห้องน้องอ้อม....ผมยืนดูเด็กน้อยนอนหลับอย่างมีความสุข ใบหน้าอันแสนอ่อนเยาว์และ อ่อนหวาน ผู้เป็นที่รักของพ่อและแม่...หลับโดยมีความรัก อยู่รอบกาย...

น้องอ้อมเปรียบเหมือน แสงเทียนในบ้านหลังนี้....ยามได้ที่ใจพ่อนก แม่นก หลงทาง.. ...น้องอ้อมก็จะเป็นแสงนำทาง คอยตอบคำถามในใจทั้งสองว่า...ที่ทำงานหนักเพราะอะไร... ...อนาคตที่มีอยู่...ขอมอบให้ใคร...

ทันใดนั้น....ก็ได้มีเงามืดปรากฎตัวอยู่นอกหน้าต่าง...เงามืดนั้นได้ค่อยๆ แกะสลักของหน้าต่างออก.... ผู้ชาย ผอม ไม่สูง ไม่เตี้ย....อายุประมาทยี่สิบกว่าๆ ได้ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนของน้องอ้อม... ชายผู้นั้นได้เริ่มค้นหา อะไรบางอย่างในห้องสี่เหลียม..ที่น้องอ้อมได้หลับพักผ่อนอยู่

เค้าดูมีท่าที่หงุดหงิดที่ ไม่สามารถหา วัตถุที่ตัวเองต้องการได้.... เค้าค่อยๆย่องเข้าไปหา เด็กน้อยที่หลับไหลอยู่.....

มืออำมหิตได้เคลือนตัวเข้าหา....ปากของเด็กน้อย.... น้องอ้อมได้ รู้สักถึงบางสิ่งได้มาปิดปาก....ของตัวเอง... เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความตกใจ....และหวาดกลัว..

เก็บของมีค่าไว้ไหน...?? เดียวกูจะเอามือออก...ถ้ามึงร้อง...กูจะฆ่ามึง... พอชายผู้นั้นได้เอามือออกจากปากน้องอ้อม....

น้องอ้อม... ได้ตะโกนเรียกพ่อแม่..... มีดสั้นที่ อยู่ในมือชายผู้นั้นก็ได้เสียบเข้าทางหน้าอกของ เด็กน้อยทันที โลหิตที่ได้ท้วมปอดจากแผลที่ ถูกแทงจนเป็นรู....ก็ได้ทลักออกมาจากปากและจมูกของน้องอ้อม... ในไม่ช้า....เตียงนอนของน้องอ้อมก็ได้เปียกไปด้วยของเหลวสีแดง ความอุ่นในร่างของเด็กน้อย ค่อยๆ ถูกดูดออกไป...และแทนที่ด้วยความเย็น.... ...ชายผู้นั้นได้...ปีนออกทางที่เค้าได้เข้ามา...และไม่หัดหลังกลับมามองที่ห้องอีกเลย...

บัดนี้..น้องอ้อมได้มองเห็นผมแล้ว.... สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวเด็กน้อยคือ....พ่อและแม่.. น้องอ้อมถามผมว่า...พี่เป็นใคร....พ่อแม่หนูอยู่ไหน.... ผมได้อธิบายถึง กฏแห่งกรรม...ให้เด็กน้อยได้ฟัง... แม้ว่าจะใช้เวลานานพอดู...กว่าเด็กน้อยจะเลือกร้องไห้....และเข้าใจว่า...เค้าได้ใช้กรรมในชาตินี้หมดแลัว... . . . . . . . . รุ่งเช้า...

บรรยากาศของบ้านหลังนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว....เทียนเล่มนั้นได้ดับลง.... ...ผมได้นั่งดูเด็กน้อยพยายามที่จะทำให้ จิตรและนพ รู้ตัวจากการสวัสดีของตน....