M-e-e P-e-d

เอาเรื่องใหม่มาฝากด้วยแหละ แต่มันดูโรคจิตๆไงมะรู้นะฮะ หวังว่าน้าหมี่คงสบายดีนะ แล้ววิ่งขึ้นเขาไปรึเปล่าที่เขาเตือนสึนามิอ่ะ

---

[\hr] ซาก หากเพียงคุณสามารถเห็นหน้าเต้  คุณก็คงทราบได้ว่าเขากำลังอึดอัดคับข้องใจอย่างหนัก  เต้อาจเป็นชายหนุ่มนักกีฬาที่มีฝีเท้ารวดเร็วไม่แพ้ใคร  แต่เต้ไม่อาจวิ่งหนีเหตุการณ์ในวันนี้ได้พ้น  เต้อาจจะไม่เคยเกรงกลัวใครในเรื่องชกต่อย  แต่เต้ก็ไม่อาจตอบโต้เธอได้แม้แต่น้อย

หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้แตะต้องโดนตัวเต้แม้แต่น้อย  แต่เต้ไม่อาจขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้  อันที่จริงแล้ว  แม้จะเป็นชายร่างกำยำสักคนก็ยากที่จะจับเต้ให้อยู่นิ่งกับที่หากเต้ไม่ต้องการ  แต่หญิงสาวมีพันธนาการที่เหนียวแน่นกว่านั้น  เส้นเชือกที่พันธนาการไม่ให้เต้ได้มีโอกาสดิ้นรน เส้นเชือกที่เรียกว่า น้ำตา

เต้พยายามสูดลมหายใจลึกๆ  รวบรวมความกล้า  ก่อนจะเปล่งเสียงออกไป เตยเป็นอะไรไปครับ? สิ้นเสียงแล้วเต้อยากจะตบศีรษะตัวเองสักที  มันช่างเป็นคำพูดที่แสนจะงี่เง่า  น้ำตาของเธอหยดแหมะๆลงบนโต๊ะที่อยู่หว่างกลางจนเกิดเป็นแอ่งน้ำตื่นขึ้นมาแล้ว

เต้พยายามทบทวนว่าตัวเองทำอะไรผิด  เขาอาจจะลืมวันสำคัญของเธอ  ไม่ใช่น่าเธอเกิดมกราโน่น  หรือจะเป็นวันครบรอบที่เราคบกัน  นั่นก็เดือนธันวานะ  หรือเขาคุยกับผู้หญิงคนไหนเพลินไปหน่อย  ก็ไม่น่าเป็นไปได้  จะว่าเพราะมารับช้าก็คงไม่ถูกอีก  หรือว่าเขาเดินเหยียบมดที่เธอรักสุดหัวใจเข้าให้  ใครจะไปรู้ได้ ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจถาม พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ?  เตยบอกพี่มาทีสิ หญิงสาวยังคงก้มหน้าสะอึกสะอื้นต่อไป  ขณะที่เต้กำลังจะจมความสงสัยตาย

อาการร้อนรนเริ่มปรากฏขึ้นทั่วร่างกายเต้  เขาไม่ทราบหรอกว่าได้ทำสิ่งใดพลาดพลั้งลงไป  แต่เขาคงทำละ  ไม่เช่นนั้นเธอจะร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดเช่นนี้ได้อย่างไร  เต้รู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก  จะนั่งนิ่งๆก็ไม่ได้  คล้ายคนกำลังจะจมน้ำต้องคอยตะเกียกตะกายตลอดเวลา  แต่การตะเกียกตะกายของเต้คือการยิงคำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในที่สุดเต้ก็ดิ้นมาจนสุดล้า
พี่ขอโทษนะถ้าพี่ทำอะไรผิดไป  พี่ไม่รู้จริง แล้วโลกก็เงียบลงฉับพลัน  เหลือเพียงสายลมพัดแผ่วที่ยังคงเคลื่อนไหว  ส่วนเต้นั้นจมนิ่งไปตามกระแสธารแห่งความสงสัยไม่อาจกลับขึ้นมาได้อีกแล้ว เต้ก้มหน้านิ่งเนิ่นนาน  ในสมองเวิ้งว้างว่างเปล่า  ชั่วขณะเขารู้สึกคล้ายกำลังอยู่ในความฝันไป

โต๊ะที่กั้นหว่างกลางละลายหายไป  เต้กลับนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่  มือเท้ารัดแน่นด้วยสายหนัง  ศีรษะครอบด้วยโครงเหล็กที่เชื่อมกับสายไฟ  หญิงสาวที่เคยนั่งตรงข้ามเปลี่ยนเป็นยืนตระหง่านง้ำอยู่ตรงหน้า  น้ำตาหยุดไหลแต่ยังทิ้งคราบบนใบหน้าสวยใสแต่สายตาดูเย็นชา  เย็นชาจนเต้กังวล  และเหนืออื่นใด  ใบมีดยาวเหยียดในมือเธอก็เป็นสัญญาณให้เต้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ดี พี่เต้คะเธอเรียกหาเบาๆ ครับเต้รับเบาๆ เราเลิกกันเถอะค่ะ เต้เสียววาบที่หน้าอก  หญิงสาวปักมีดเข้ากลางดวงใจ  ค่อยๆบิดกว้านให้เลือดไหลหลั่งออกมาทีละน้อยพร้อมกับเสียงที่ดังมาเข้าหู เตยว่าเราคงไปกันไม่ได้ เต้ยังคงนั่งนิ่ง  ปล่อยให้หญิงสาวลากคมมีดไปที่ลิ้นปี่ เราไม่เคยเข้าใจกันจริงๆเลย เธอบิดข้อมือเล็กน้อยแล้วลากมันลงมายังท้องน้อย เราหรอกตัวเองกันมาตลอดนะคะ  ตลอดเวลาที่ผ่านมา  ที่เราคิดว่าเรารักกัน

แล้วเต้ก็คล้ายได้ยินตัวเองถามไป พี่ทำอะไรผิดครับ ใบมีดถูกดีงออกไปพร้อมกับลำไส้เต้ที่ทะลักมากองข้างนอก เปล่าค่ะพี่ไม่ได้ผิด  จริงๆแล้ว....หญิงสาวกล่าวพลางลิ้มรสเลือดของเต้ที่อยู่บนใบมีด ก่อนจะสะบัดมันอย่างรวดเร็วเข้าที่ลำคอ พี่ดีเกินไปด้วยซ้ำเต้รู้สึกเหมือนศีรษะคาดออกจากร่าง เตยไม่ได้ประชดนะคะ  พี่เป็นคนดีแขนขวาเขาหลุดหายไป เป็นเตยเองที่ไม่ดีพอแขนซ้ายหายตามไปอย่างรวดเร็ว เตยขอบคุณทุกสิ่งที่พี่ทำให้เท้าขวาถูกบั่นขาด เตยจะไม่มีวันลืมพี่เท้าซ้ายปลิวกระเด็น แต่เราคงไปกันไม่ได้จริงๆ ใบมีดปักฉึกเข้าที่กะโหลก

น่าแปลกที่เต้ยังไม่ยอมตาย  ชายหนุ่มสูดหายใจแม้ไม่รู้ว่าปอดอยู่ที่ไหน  ลมหายใจสั้นห้วนถูกรวบรวมออกมาเป็นคำพูด ทำไมครับ? เหมือนสาดน้ำมันเข้ากองเพลิง  น้ำตาของหญิงสาวที่หยุดไปไหลทะลักราวทำนบแตก  ใบมีดในกำมือสะบัดปัดป่ายไปทั่วร่างเขา พี่ไม่เคยเข้าใจเตย 1  แผล พี่ไม่เคยรักเตย 2  แผล พี่ไม่รู้หรอกว่าจริงๆเตยต้องการอะไร 3  แผล พี่เข้าใจแต่ความต้องการของพี่เองเท่านั้นแหละ 4,5,6......แผล แล้วโลกก็เข้าสูความเงียบอีกครั้ง

หากเพียงคุณสามารถเห็นหน้าเต้ในเวลานี้  คุณก็คงทราบว่าความอึดอัดคับข้องใจทั้งหลายของเขาได้หายไปแล้ว  อันที่จริง  เต้ไม่มีอารมณ์ใดๆติดค้างเหลืออยู่อีกแล้ว  เพราะนี่ไม่ใช่เต้ที่มีชีวิต มันเป็นเพียงกองเลือดเนื้อเลอะเลือนที่ยังมีลมหายใจอยู่เท่านั้นเอง