M-e-e P-e-d

. .

" แกว่างมั้ยวันนี้ ตอนไหนก็ได้ แกออกมาหาชั้นหน่อย "

เสียงของจูนสั่นเครือมาตามคลื่นโทรศัพท์ ...

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่จูนเพื่อนรักของฉันโทรมาร้องไห้





ฉั น นึ ก ถึ ง ภ า พ จู น เ มื่ อ ห้ า ห ก ปี ก่ อ น


แอร์โฮสเตสสาวสวย... ใช้ชีวิตหรูหราตามแบบของเธอ

กระเป๋า รองเท้า ของจูนไม่มีชิ้นไหนที่ไม่ใช่แบรนด์เนม

วันว่างของจูน จะหมดไปกับการเข้าสถานเสริมความงามและชอปปิ้ง

ไม่มีวันไหนที่จูนจะออกนอกบ้านโดยไม่มีเครื่องประดับเพชร

จะชิ้นเล็กชิ้นใหญ่แล้วแต่งาน

เวลาพวกเราไปกินข้าวกัน...จูนจะดูเป็นสาวไฮโซที่สุดในกลุ่มเพื่อนๆ

ตรงข้ามกับสมาชิกกิตติมศักดิ์แห่งพรรคกระยาจกอย่างฉัน





เมื่อฉันไปถึงตามนัด....จูน นั่งรอฉันอยู่แล้ว

จูน รวบผมรวกๆ หน้าตาไม่แต่ง ไม่มีเพชรสักชิ้น

" เฮ้ย...แปลกวุ้ย วันนี้ไฮโซคืนสู่ธรรมชาติหรือยะ " ..ฉันทักจูนตามประสาของฉัน


"...... ... แกพอจะมีเงินให้ชั้นยืมก่อนซักห้าหมื่นมั้ย

ชั้นเดือดร้อนจริงๆ พี่เอกมีเรื่องอีกแล้วแก

........................................................."





พี่เอก สามีของจูน เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่งในสายตาของฉัน

วันที่จูนแต่งงาน ฉันรู้สึกยินดีกับจูนจริงๆ...ดีใจที่เพื่อนมีความสุข

พี่เอกเป็นคนไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวเตร่ ไม่กินเหล้า

คงมีแค่เรื่องการสูบบุหรี่จัดที่จูนบอกว่า ธรรมดาน่ะ พี่เค้าทำงานเครียด

พี่เอกทำงานในสายบันเทิง ตำแหน่งหน้าที่ ฝีมือในการงานไม่เป็นรองใครเลย

ฉันไม่สนิทสนมกับพี่เอกมากมายนัก เพราะช่วงที่จูนคบหากับพี่เอก ฉันกับจูนไม่ค่อยได้เจอกัน








ปีที่แล้ว ฉันไปหาจูนที่บ้าน

บ้านเราอยู่ไกลกันคนละฝั่งเมือง นานๆครั้งถึงจะไปหากันถึงบ้าน

ลูกของจูนวิ่งมากอดทักทายฉัน เด็กผู้หญิงอายุสามขวบหน้าตาบ้องแบ๊ว สวยเหมือนแม่

" สวัสดีค่ะคุงน้า " ....น่าเอ็นดูจริง ฟันก็หลอ พูดก็ไม่ชัด แต่ไหว้สวยนะคะ

พี่เอก นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน....หันมาทักทายฉันด้วยรอยยิ้ม

" ต า ม ส บ า ย น ะ ค รั บ "


" ปล่อยพี่เอกเค้าดูทีวีไปเหอะ..เรามานั่งกินอะไรกันหน้าบ้านดีกว่า "

จูนบอกฉันด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ภาพพี่เอกที่ฉันเห็นคือ

ข้างซ้ายของพี่เอก วางโทรศัพท์มือถือและโทรศัพท์บ้าน

ข้างขวาคือวิทยุเครื่องเล็กๆ มีเสียงเล็ดลอดออกมาพอได้ยินว่าเป็นการคุยกันของคนสองคน

ข้างหน้าคือนิตยสารฟุตบอล หนังสือพิมพ์หน้ากีฬา

และกระดาษโน๊ตที่จูนบอกว่านั่นคือโพยบอล

ที วี กำ ลั ง ถ่ า ย ท อ ด ส ด ฟุ ต บ อ ล นั ด ดั ง











ครั้งนั้น จูนบอกว่า พี่เอกเป็นแบบนี้มาห้าหกเดือนแล้ว

นอนดึก ไปทำงานสาย กลับมาบ้านก็อยู่สภาพนี้แหละ








" คุ ง พ่ อ อ ะ . . อ า ร า ย ก็ .. บ็อง.. บ็อง.. บ็อง.. "


ฉันยังจำแววตาของเจ้าของเสียงใสๆที่พูดประโยคนี้ได้ดี

วันนี้...จูนเล่าเรื่องราวของครอบครัว ในเรื่องที่ฉันไม่แปลกใจนัก

ฉันเคยให้จูนยืมเงินเพราะเหตุผลประมาณนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง

ซึ่งจูนนำมาคืนให้ฉันในเวลาไม่นานนัก

" พี่เอกเค้าได้มาเยอะ งวดนี้ "

" เค้าสัญญากับชั้นว่า จะไม่เล่นอีกแล้วหละ "

วันนั้นจูนพูดด้วยสีหน้าสดใส

ต่ า ง จ า ก วั น นี้ ลิ บ ลั บ

ฉันไม่ได้ให้จูนยืมเงินตามจำนวนที่จูนบอก

เพราะฉันมีเรื่องที่ต้องใช้เงินหมุนเวียนอยู่ ไม่มีพอที่จะให้จูนยืม

จูนไม่ได้ยืมฉันคนเดียว จูนตระเวนไปยืมเงินเพื่อนทุกคนเท่าที่จะนึกออก

เ พ ร า ะ ค รั้ ง นี้ .... ไม่ใช่แค่บ้าน หรือรถ ที่จะต้องเสียไป

เ พ ร า ะ ค รั้ ง นี้ .... อาจหมายถึง " ชีวิต " ของสามีที่จูนรัก

ฉันหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์เท่าที่คนจากพรรคกระยาจกอย่างฉันจะพกติดตัวมา


" แกเอาไปเหอะจูน ชั้นมีแค่นี้ละที่พอให้ได้ ไม่ต้องคืนหรอก "

ฉันมองภาพจูน ที่กำลังขึ้นรถแท๊กซี่เพื่อไปหาเพื่อนอีกคนนึง ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก











ใ น หั ว ข อ ง ฉั น กำ ลั ง มี เ พ ล ง ๆ ห นึ่ ง บ ร ร เ ล ง

" กี ฬ า... กี ฬ า... เ ป็ น ย า วิ เ ศ ษ ... ฮ้า ไฮ้ .. ฮ้า ไฮ้ "

. . .