M-e-e P-e-d

.... ลุง...   หลานสาววัย 4 ขวบของนิรันดร์ถลาวิ่งเข้ามากอดพร้อมเสียงหัวเราะใสๆ ตามประสาเด็ก เธอโน้มตัวกอดคอให้นิรันดร์ขึ้นอุ้ม  นานแล้วที่เขาไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเยียนเธอ จนกระทั่งทราบข่าวร้ายเมื่อสองสามวันก่อน

ลุงไม่เคยมาหาหนูเลยนะคะ ลุงไปอยู่ที่ไหนมา เจ้าตัวเล็กยิงคำถามทันที ลุงทำงานจ้ะลูก นิรันดร์ตอบหลาน สายตากวาดมองไปรอบๆห้องโถงชั้นล่าง  กองกระดาษกองโต กองเสื้อผ้า แผ่นซีดี กองหนังสือพิมพ์ นิตยสารแฟชั่นฉบับเก่าๆ วางระเกะระกะ  วางทั่วห้อง สภาพห้องรับแขกที่โอ่โถง กลายเป็นห้องโถงเปล่าๆที่เต็มไปด้วยขยะ

หญิงสาว ซึ่งเป็นหลานของน้องเขยยิ้มไม่เต็มหน้า ก่อนจะหลุบหน้าลงอ่านหนังสือการ์ตูนในมือ  เธอทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก มาคอยดูแลลูกของน้องสาว

นี่ ลุงซื้อมาฝากนะ ขนมปังที่กิ๊ฟชอบงัย นี่นมช๊อคโกแล๊ตด้วยนะ นิรันดร์ไม่เคยซื้อของเล่นราคาแพง หรือของที่ไม่มีประโยชน์ แต่เขาซื้อขนมไปฝากหลานเสมอๆ


หนูไม่มีเตียงนอนแล้วนะ  เขาขนไปหมดเลย เสื้อผ้าก็เหลือแค่สองสามชุด หลานสาวช่างเจรจาเล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตามประสาเด็กช่างคุย คงไม่รู้สึกอะไรหรอก นิรันดร์คิด มันเอาไปหมดเลยนะลุง เตียงแม่ ตู้เย็น  ไม่เหลืออะไรเลย แม่บอกว่า มันเป็นโจรกระจอก หลานสาวยังพูดฉอดๆไม่หยุด ลุงขึ้นไปข้างบนกับหนูนะ แต่ไม่มีโทรทัศน์แล้วนะ แอร์ก็ไม่มี แม่บอกว่ามันเสีย ต้องเอาไปซ่อม  หลานวัย 4 ขวบ ยังคงเล่าต่อ

ว่าแล้วเจ้าหลานตัวดีก็เปลี่ยนให้ลุงจับอุ้มขึ้นไปขี่คอแทน นิรันดร์ไม่ถือสาหลานสาว เขาเองเป็นคนสอนให้หลานขี่คอ เด็กๆมักจะอยากมองอะไรสูงๆเสมอๆ

บ้านน้องสาวเป็นทาวเฮาส์ 3 ชั้น 5 ห้องนอน ตั้งอยู่ชานเมือง  ตัวน้องสาว แม่ของหลานนั้นอยู่ชั้น 3 ส่วนย่าของหลานอยู่ชั้น 2 บ้านหลังนี้ราคากว่าสามล้านบาท ดูเหมือนจะยังผ่อนได้ไม่ถึง 3 ปี

ย่าของหลานสาวนั้นไปอยู่กับเพื่อนสองสามวันแล้ว ส่วนน้องสาวและน้องเขยก็ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งบ้านจึงเหลือเพียงแค่หลานสาวและพี่เลี้ยง

ชั้นสองห้องที่ย่าของกิ๊ฟอยู่ นิรันดร์กวาดสายตามอง และพบว่า โซฟา โต๊ะเครื่องแป้ง  เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า โทรทัศน์ ล้วนหายไป เหลือแต่ที่นอนถูกจับขึ้นพิงผนัง ส่วนผ้าคลุมเตียงนั้นกองขยุ้มอยู่ถัดกัน  แผงยาสามัญประจำบ้านถูกรวบกองไว้กับเครื่องใช้จิปาถะ กระป๋องแป้ง ซองใส่แผ่นซีดี หวีหักๆ  เสื้อผ้ากองใหญ่ถูกวางไว้กลางห้อง ท่ามกลางฝุ่นละอองบนพื้น  ม่านหน้าต่างฉีกขาดไป 1 บาน ที่เหลือ 4 บาน ก็ถูกรูดปิดไว้ แต่ลมก็ตีม่านให้พลิ้วตามจังหวะ เสียงนกกระจิบร้องดังมาจากชายคาบ้าน

มันเอาไปหมดค่ะลุง ของย่าไม่เหลือซักอย่าง  หลานสาวยังจ้อไม่หยุด แม่บอกว่า มันเป็นแค่พวกโจรกระจอก

นิรันดร์พาหลานสาวขึ้นไปยังชั้น 3  ห้องนอนของน้องสาวของเขาเอง  เตียงนอนไม้เนื้อแข็งราคาหลายหมื่น ตู้ไม้อย่างดี โต๊ะวางเครื่องแป้ง ชั้นวางหนังสือ ทีวี 29 นิ้ว ชุดเครื่องเสียงพร้อมชั้นวาง แอร์ขนาดหนึ่งหมื่นสองพันบีทียู ล้วนหายไป

กิ๊ฟลงจากคอลุง แต่ยังจับมือลุงไว้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดขาข้างหนึ่งไว้ในลักษณะอาการพันแข้งพันขา  เธอชี้ที่มุมห้องที่เคยเป็นที่ตั้งของเตียงตัวน้อยสำหรับเธอ

เตียงของหนูมันก็เอาไปนะลุง หนูร้องไห้ มันก็ยังเอาไป หลานสาวซึ่งจ้อมาตั้งแต่แรกเริ่มทำปากเบ้เหมือนจะร้องไห้
ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไร นิรันดร์ปลอบหลาน เขาไม่นึกว่าจะต้องมาเจอกับสภาพเช่นนี้มาก่อน เขาทรุดตัวลงนั่ง และกอดตัวหลานไว้ เจ้าตัวน้อยน้ำตาปริ่มตา ซุกหน้าลงกับอกของลุง สะอื้นแผ่ว

กองหนังสือที่วางอย่างระเกะระกะ กองเสื้อผ้า ขันน้ำ  ไม้แขวนเสื้อ  ตะกร้าใส่ผ้าวางไว้อย่างระเกะระกะรกสายตา ห้องถูกแปลงสภาพจากห้องนอนเป็นเสมือนห้องเก็บของ  เฟอร์นิเจอร์ถูกขนย้ายไปทั้งหมด  เครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำก็ถูกถอดไป เหลือแต่เพียงท่ออ่อนสลิงที่ต่อน้ำเข้าเครื่อง

กวาดสายตามองไปทั่วห้อง สภาพเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เร็วขนาดนี้ ก็เมื่อสามวันก่อน น้องสาวเธอโทรไปยืมเงินเขาเป็นตัวเลขหลายแสน เธอบอกว่าธุรกิจของเธอมีปัญหา ลูกค้ารายหนึ่งชำระหนี้ไม่ได้ นิรันดร์ไม่ได้คิดมากกว่าไปการขาดสภาพคล่องทางธุรกิจสักเท่าไร จนกระทั่งแม่ของเขาโทรมาบอกว่าน้องสาวของเขานั้นมีหนี้สินมากกว่าที่เธอบอกเขาไว้มากนัก หลานสาววัย 4 ขวบของเขาอยู่ในสภาพน่าเป็นห่วง  เขาถอนหายใจและมองไม่เห็นความหวังใดๆ แว่วเสียงแม่ของเขาจากโทรศัพท์เมื่อเช้านี้ น้องสาวของเขาติดหนี้มากกว่า 8 ล้านโดยไม่มีใครรู้ว่าเธอลงทุนอะไร  และสองวันก่อนเจ้าหนี้ของเธอก็มายึดของทุกอย่างไป รวมทั้งรถและบ้าน

หนูมีกระปุกออมสินค่ะลุง หยอดเหรียญไว้เต็มเลย นี่นะ หนูจะเก็บไว้ ถ้าโตหนูจะเอาไปช่วยแม่ เจ้าตัวเล็กเดินเข้าไปรื้อกองเสื้อผ้า  ใช้เวลาพักใหญ่ แต่ไม่มีวี่แววของกระปุกออมสิน จบจากกองเสื้อผ้า เธอก็ไปรื้อที่ไปกองหนังสืออีกพักใหญ่ ก็ไม่มีวี่แวว แล้วเธอก็ย้ายไปอีกกองหนึ่ง
คุณลุง ใครเอากระปุกออมสินหนูไป ใครเอาของหนูไป  เจ้าตัวเล็กปล่อยโฮออกมาลั่นบ้าน หนูจะเก็บไว้หาเงินช่วยแม่..........

นิรันดร์นั่งพิงขอบประตูห้อง มองเห็นแต่รอยฝ้าน้ำตา เขาไม่นึกมาก่อนว่ามันจะเลวร้ายขนาดนี้

หนี้สินขนาด 8 ล้านบาทของแม่เธอ ไกลเหลือเกินกว่าจะใช้ครบ