M-e-e P-e-d

กระทั่งกับเพื่อนที่คุ้นเคยกันยิ่ง ในหลายครั้ง คนๆหนึ่งก็ไม่กล้าเปิดเผยบางเรื่องราวอย่างหมดจด และหลายคราวเรื่องเหล่านั้นอาจเป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ผิดหวัง พ่ายแพ้ ความสูญเสีย

เป็นเราเขินอายต่อตัวเราเอง กลัวที่จะเปิดเผยมันออกไป กลายเป็นการเปิดปากแผลให้บาดเจ็บกว่าเดิม หรือว่ามันเป็นความลับของชีวิต ที่แม้แต่การเปิดเผยแก่เพื่อนสนิทก็กลัวว่าเป็นการเผยลับนั้นออกไป จึงได้แต่ปล่อยให้ละอองและชิ้นส่วนแห่งความแหลกสลายนั้นตกลงสู่ก้นบึ้งของหัวใจ

แต่เราก็ต้องหาทางระบายมันออกมา นักเขียนอาจจะเลือกที่จะระบายออกโดยผ่านทางตัวละคร สร้างใครสักคนหนึ่งออกมารองรับ มาเป็นตัวกลางในการแสดงออกถึงอาการในอารมณ์เหล่านั้น ให้ตัวละครพ่ายแพ้ ผิดหวัง อกหัก ล้มเหลว และอธิบายความรู้สึกของตัวละครนั้น ซึ่งแท้จริงก็เป็นความรู้สึกของตัวนักเขียนเอง เป็นประสบการณ์ตรง เป็นตะกอนที่เคยจมลงสู่ก้นบึ้งของหัวใจนั่นเอง

เรายินยอมให้คนอ่าน ให้ใครก็ได้มองเห็นอย่างถ่องแท้ถึงความพ่ายแพ้ และอารมณ์ต่างๆ ความเป็นไปของชีวิตของผู้แพ้ แต่เรามิกล้าแม้แต่จะบันทึกสักเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกนั้นลงในไดอารี่ของชีวิต

อาจบางที หลังจากสร้างบทให้ตัวละครพบความโศกเศร้า หดหู่อย่างเต็มที่แล้ว เราจะเขียนบทให้ตัวละครได้พบความสุข ได้พบแต่สิ่งดีๆในชีวิต มีความฝันที่เป็นจริง อย่างน้อยก็ได้สร้างสมดุลให้กับชีวิต คนๆหนึ่งหลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายมาแล้ว ก็ควรพบสิ่งดีๆบ้าง


แต่ตัวเราเองล่ะ? ยามที่เรามีความสุข หลายครั้งหาได้กล้าเล่าให้เพื่อนสนิทฟังไม่ น่าสงสัยว่าไม่เฉพาะด้านมืดของชีวิตที่เราไม่กล้าเล่าหรอก กระทั่งด้านสว่าง บางครั้งเราก็ไม่กล้าเล่า เป็นความเขินอายหรืออย่างไร? หรือว่า ไม่ว่าจะเป็นด้านมืดหรือด้านสว่างล้วนแล้วแต่เป็นความลับของชีวิต


มิใช่ ความสุขมิใช่เป็นเรื่องน่าเขินอาย แต่อาจจะเป็นเพราะเราอธิบายไม่ถูก เราไม่มั่นใจ กลัวว่าเมื่อเล่าออกไปแล้ว ความสุขนั้นจะโบยบินหนีจากเราไป หรือมากกว่านั้น เราอาจมองว่า ความสุขเป็นสิ่งไม่นิรันดร์ กระทั่งชีวิตก็อาจพลิกผัน เราเขินอายตัวเองถ้าหากพบว่าหลังจากนั้น หลังจากห้วงสุขที่เราเปิดเผยไปแล้ว ความทุกข์ก็วนมาอีกรอบหนึ่ง

ดังนั้น เราจึงเก็บเอาความสุขช่วงนั้นบรรยายให้กับตัวละครของเราอีกครั้ง และอาจจะทิ้งท้ายว่า หลังจากที่ตัวละครพบว่าสุขสมหวังแล้ว เขาไม่เคยพบกับความทุกข์อีกเลยในชีวิต