M-e-e P-e-d

1
ปัตตานีเป็นเมืองที่มีแม่น้ำไหลผ่ากลาง หลายปีมาแล้ว ที่เมืองนี้เริ่มบูมเรื่องการลงทุนสร้างบ้านให้นกอยู่ หลังจากมีบ้านหลังหนึ่งที่นกนางแอ่นเข้าไปอยู่ จนเจ้าของบ้านต้องยกบ้านหลังนั้นให้พวกมัน หนำซ้ำเจ้าของบ้านยังใจป้ำ ต่อเติมบ้านขึ้นไปอีกชั้น แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้พวกเขาก็รวยไม่รู้เรื่องจากรังนก

นอกจากที่บ้านหลังนั้นแล้ว ที่โรงแรมระดับห้าดาวแห่งเดียวในจังหวัด ยังมีนกเข้าไปอาศัยอยู่ใต้ถุนของโรงแรม นั่นเป็นเรื่องที่เกิดโดยไม่มีใครตั้งใจ แต่เจ้าของโรงแรมก็บอกว่า นกพวกนี้เอง ที่ทำให้โรงแรมของเขาสามารถยืนหยัดอยู่ได้ แม้ไม่ค่อยมีแขกมาพัก ซ้ำมันยังได้สร้างจุดขายอันเป็นเสน่ห์ให้กับโรงแรมได้อย่างดีอีกด้วย

คราวนี้ ลองจิตนาการดูก็แล้วกัน ว่าจะมีบ้านที่ต้องการให้นกเข้าไปอยู่ผุดขึ้นอีกกี่หลัง แต่ทุกคนก็รู้ซึ้งถึงธรรมชาติของการรอคอยดี ว่ามันเจ็บปวด จึงมีคนจำนวนมากที่หันไปสร้างบ้านในลักษณะที่นกชอบเข้าไปอยู่ขึ้นโดยเฉพาะ บ้านเหล่านั้นสูงขนาดสักตึกห้าชั้น นั่นเป็นขนาดมาตรฐาน มีทางเข้าออกทางเดียว และมันดูคล้ายแท่งปูนเสียมากกว่า เกือบสุดความสูงของบ้าน มีรูเล็กๆ คล้ายหน้าต่างเปิดอยู่รูหนึ่ง รูนี้เจาะไว้สำหรับฝูงนกแอ่นโดยเฉพาะ

มันก็ไม่ทุกบ้านหรอกที่โชคดี บางคนก็หมดเงินไปกับแท่งปูนที่ไม่เหมาะให้คนเข้าไปอยู่นี้เป็นหลายล้าน เห็นมีที่ต้องทุบทิ้งตอนหลังก็มี

2

ที่ใจกลางอำเภอเบตงจังหวัดยะลา ที่นั่นขึ้นชื่อมานานแล้วเรื่องการอนุรักษ์นก มีนกแอ่นมากมายอาศัยสายไฟสี่มุมเมืองเป็นที่หลับนอน ถึงกลางคืน พวกมันจะยืนหลับอยู่บนสายไฟยาวเหยียดจนเกือบสุดทุกด้านของถนน นกเหล่านี้ได้รับความคุ้มครอง เนื่องเพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของเมือง และที่นั่น ไม่มีใครอุตริสร้างบ้านให้พวกมันอยู่ เพราะมันชอบอยู่บนสายไฟ

ผมไม่รู้ว่าที่นราธิวาสมีนกแอ่นอยู่มากเหมือนที่ปัตตานี กับ ยะลา หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ นราธิวาสมีป่าผืนใหญ่ที่ชื่อ บาลาฮาลา ซึ่งเป็นผืนป่าที่รวมนกต่างๆ โดยเฉพาะนกเงือกไว้กว่า 9 ชนิด จาก 12 ชนิดที่พบในเมืองไทย และถ้าเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสวรรค์ของนักดูนก มันก็จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่นั่นแหละ ไม่ใช่ปัตตานีหรือ ที่ยะลา

3

หากแล้ว ทั้งสามจังหวัดเกิดได้ประสบความมหัศจรรย์แห่งท้องฟ้าเข้าในวันหนึ่ง เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2547 มีฝูงนกมากมายจากทั่วประเทศตกลงมาจากฟ้า บางคนบอกว่าเห็นเป็นพันตัว บางคนว่าเป็นหมื่น แต่คนที่ทำเนียบรัฐบาลซึ่งอยู่ในกรุงเทพมหานคร บอกว่า วันนั้นมีนกตกลงมาเกือบร้อยล้านตัว

นายยูซุป สาและ วัย 25 ปี ชาวอำเภอปันนาเระจังหวัดปัตตานี เก็บนกตัวหนึ่งที่บินมาจากฝั่งอันดามันเอาไว้ได้

นับแต่วันที่ 6 ธันวาคม 2547 เป็นต้นมา เขาได้ส่งจดหมายไปถึงผู้เป็นเจ้าของที่อยู่ตามปีกนกทุกวัน โดยเขาตั้งใจว่าหากเจ้าของที่อยู่ตอบกลับมา เขาก็จะตอบจดหมายไปทุกฉบับไม่ให้ขาดเลย แต่หากไม่ได้รับการตอบกลับ เขาก็จะคอยส่งจดหมายไปถึงฝั่งอันดามันทุกวัน ให้จนครับวันที่ 5 ธันวาคม ของอีกปี ทั้งนี้ เพื่อเจ้าของกำลังใจคนนั้นเธอจะได้รู้ว่าอีกหนึ่งปีต่อมาภายหลังเขาได้กำลังใจจากเธอ มันเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างในเขตบ้านของเขา

ใครที่ปันนาเระทุกคนล้วนรู้ดีว่ายูซุปเป็นคนหนุ่มเคร่งศาสนา เขาละหมาดครบวันละห้าเวลา และไปมัสยิดทุกเย็น ก็น่าแปลกที่กับชายผู้ศรัทธายิ่งในอัลเลาะห์เช่นเขา นับถึงวันนี้ยังไม่มีคู่ครอง

ถ้าใครรู้จักอิสลาม ก็คงพอเข้าใจมุสลิม ยูซุปนั้นอยู่กับพระเจ้ามาตั้งแต่เล็กๆ เพราะเขาเป็นกำพร้าทั้งพ่อและแม่ เมื่อไม่มีผู้ใหญ่ในบ้าน จึงไม่มีใครคอยจัดหาคู่ครองที่เหมาะสมให้กับเขา

เพิ่งปีที่ยี่สิบห้า เขาเริ่มหัดเขียนจดหมายถึงสาวมุสลิมฝั่งอันดามัน เธอ-นุสซียะ เจ้าของนกกระดาษแห่งสันติภาพ ยูซุปเองก็รักสันติภาพ และเมื่อจดหมายฉบับแรกของเธอตอบกลับมาในวันที่เจ็ด และมีตอบกลับมาอีกทุกวันหลังจากนั้น เขาก็เริ่มคิดจะรักเธอ

นุสซียะเล่าให้ยูซุปฟังว่า เธออายุเพิ่งจะ 22 ปี ปัจจุบันคอยช่วยแม่ขายอาหารอิสลามอยู่ที่ร้านริมหาดเขาหลักจังหวัดพังงา ที่สำคัญ เธอส่งรูปถ่ายของเธอและครอบครัวมาให้เขาดู มีมะ(แม่)มีป๊ะ(พ่อ)และมีเธอ นั่นหมายความว่านุสซียะเองก็ไม่มีใครในชีวิตอีกเหมือนกัน ยูซุปจึงส่งรูปถ่ายของเขากลับไปให้ ครอบครัวของเขา มีเขาคนเดียว ดูแลโดยพระเจ้า และคนเป็นพระองค์ที่กำหนดให้เธอกับเขาได้พบกัน ยูซุปเขียนจดหมายบอกเธอไปอย่างนั้น

หลายวันผ่านไป คนในหมู่บ้านสังเกตเห็นยูซุปขยันขันแข็งขึ้นยิ่งกว่าเคยเป็นมา เขารับจ้างทำทุกอย่าง ทั้งถักอวน ลากเรือ จนถึงซ่อมหลังคา ตอนนี้ยูซุปอยากมีเงินเก็บสักก้อน เพราะเขากำลังเริ่มฝันไปไกล

4

นกกระดาษของนุสซียะเหมือนจะบินวนอยู่รอบๆ ยูซุปเสมอๆ จนเดี๋ยวนี้ นุสซียะเธอก็ยังหมั่นส่งนกกระดาษที่เธอพับฝากไปกับจดหมายทุกฉบับ ที่พิเศษขึ้นคือเธอยังส่งดวงดาวแวววาวที่พับด้วยกระดาษแก้วมาให้เขาอีกหลายดวง นุสซียะบอกว่าทะเลฝั่งอันดามันนั้นกว้าง ทำให้เธอแลเห็นดาวสวยๆ ได้เต็มฟ้า แต่ก็นั่นแหละ เธอไม่เคยเห็นพระอาทิตย์ขึ้นเต็มตาสักที นั่นคงเพราะพระอาทิตย์ไปขึ้นที่ ฝั่งทะเลของยูซุป

ยูซุปชอบที่เธอเรียกว่า ฝั่งทะเลของยูซุป มันเหมือนว่าทุกวันพระอาทิตย์จะได้เห็นทั้งเขาและเธอเสมอ เพียงแต่จะเห็นเขาเวลาที่กำลังจะขึ้น และไปเห็นเธอในเวลาที่กำลังจะตก ยูซุปไม่เคยมีความรู้สึกอิ่มใจในห้วงเวลาใดๆ เท่ากับห้วงเวลานี้ เขาสวดวิงวอนพระเจ้า ขอให้นุสซียะรู้สึกเช่นเดียวกับเขา พร้อมๆ กับที่เขาเขียนไปสารภาพรักกับเธอ&

นุสซียะที่แสนดีของฉัน เวลาของเธออาจยาวนานนับเดือนนับปี แต่เธอก็เห็นใจฉันใช่ไหม ชีวิตของคนที่นี่ไม่มีใครกล้ารอเวลาหรอกนะ เพิ่งเมื่อวานนี้เอง ผู้ใหญ่บ้านของฉันถูกฆ่าตายไปอีกศพ ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะมาถึงฉัน ดังนั้น คนที่นี่เมื่อคิดจะทำอะไรก็ต้องรีบทำ ไม่รั้งรออะไร

แต่เฉพาะกรณีของฉันนี้ ฉันไม่คิดว่าฉันจะมาเร่งรัดเอากับเธอ ฉันเพียงแต่อยากบอกเธอในวันที่ได้มีเวลาบอก อยากให้เธอรู้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่ฉันรัก และขอให้เชื่อว่าฉันรัก ขอให้เชื่อเหมือนที่ฉันเชื่อในความดีของเธอ เธอไม่รังเกียจความจนและความกำพร้าของฉันใช่ไหม ก็ฉันอุตส่าห์มีฝั่งทะเลเป็นของตัวเองนี่นะ จะจนได้อย่างไร

นี่เป็นจดหมายฉบับที่ 20 ของยูซุปพอดี ที่เขาหย่อนลงไปในตู้ไปรษณีย์ ในยามเช้าที่แดดใสของวันที่ 26 ธันวาคม

ยูซุปยังคงได้รับจดหมายของนุสซียะตามมาอีก 7 ฉบับหลังจากวันนั้น จนกระทั่งวันที่ 4 ธันวาคม หลังไปรษณีย์หยุดทำการไปหลายวัน เขาได้รับจดหมายตอบจากฉบับวันที่ 25 ของเธอ ตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา ยูซุปอยู่ไม่เป็นสุข เขากลัวว่านุสซียะจะต้องเป็นอะไรกับเหตุการณ์คลื่นยักษ์ถล่ม สิ่งเดียวที่เขาเฝ้ารอคือจดหมายตอบฉบับวันที่ 26 เจ็ดวันที่ผ่านมาจึงยังเหมือนนุสซียะยังอยู่กับเขา และใช่ เธอต้องอยู่กับเขาตลอดไปสิ จนเมื่อยูซุปแกะจดหมายตอบของเธอออกมา เขาจึงได้อ่านถ้อยความบางอย่าง

ยูซุปคนดี ฉันเสียใจมากที่ต้องแจ้งข่าวกับเธอถึงเรื่องนี้ เพิ่งเมื่อคืนนี้เองที่ป๊ะบอกกับฉันว่าเดือนหน้าฉันจะต้องแต่งงานกับคนที่บ้านน้ำเค็ม ฉันไม่เคยรู้จักเขาเลยยูซุป แต่ป๊ะบอกว่าเขาเป็นคนดี คนที่บ้านน้ำเค็มมีฐานะทุกคน ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดกับป๊ะอย่างไรดี ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ฉันเพียงรู้สึกว่าฉันสบายใจที่ได้คุยกับเธอ ได้จินตนาการถึงเธอ คนที่เป็นเจ้าของฝั่งทะเลอีกฝากที่ฉันไม่เคยได้เห็น

เธอยังอยากพาฉันไปเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ฝั่งบ้านเธออีกไหมยูซุป ถ้าฉันต้องแต่งงานกับคนที่ป๊ะหามาให้ในเดือนหน้า วันนี้ ฉันรู้สึกว่าฉันอยากไปหาเธอ พรุ่งนี้ ฉันก็คงจะยังอยากไปหาเธอ ฉันไม่กลัวตายที่ฝั่งของเธอหรอก เพียงฉันรู้สึกกลัวมากกว่า ว่าจะได้อยู่กับคนที่ฉันไม่ได้รัก

ยูซุปตอบไม่ถูกว่าเขารู้สึกอย่างไรกับจดหมายฉบับนี้ ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่านุสซียะอาจจะรักเขา มันจะสำคัญอะไร ในเมื่อนุสซียะต้องไปแต่งงานกับคนที่มีฐานะ แต่ถึงอย่างนั้น เขายังรู้สึกเป็นห่วงเธอมากกว่า ยูซุปพยายามข่มตาหลับเพื่อจะรอรับจดหมายตอบในวันต่อมาจากนุสซียะ

5

เป็นเวลาเกือบจะสี่โมงเย็นแล้ว ไม่มีไปรษณีย์แวะไปที่บ้านของเขาเหมือนเคย ชาวบ้านคนอื่นๆ แห่ไปดูศพของปลัดอำเภอที่ถูกดักยิง ยูซุปไม่ได้สนใจ เขารอจดหมายเหมือนที่รอมาทุกวันตลอดยี่สิบวันที่ผ่านมา นกแอ่นบินว่อนอยู่ริมหาด อีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะตกลงที่ฝั่งอันดามันแล้ว นุสซียะเธอจะเห็นไหม&

วันที่ 11 มกราคม 2548 ยูซุปเพิ่งไปบริจาคเงินให้กับมัสยิดห้าพันบาท เป็นจำนวนเงินห้าพันที่เขาเก็บรวบรวมได้นับตั้งแต่วันที่ 6 ธันวาคมปีที่แล้ว ยูซุปกลายเป็นคนที่บริจาคเงินมากกว่าใครทั้งหมดในหมู่บ้าน และเงินจำนวนนี้ กำลังจะถูกส่งจากปัตตานีไปช่วยพี่น้องฝั่งอันดามัน

เขากลับไปบ้าน พับกระดาษเป็นรูปนก เขียนถ้อยคำที่ปีก และสอดลงไปในซองจดหมาย แม้ว่าที่อยู่ที่เขียนถึงคนที่เขาหลักจะถูกตีกลับ แต่เขาก็จ่าหน้าซองตามที่อยู่นั้น&

ฉันส่งไปให้เธอแล้วนะนุสซียะ